جان خسته آموزش و پرورش و مدیران ناکارآمد

علی الهیار ترکمن که توسط بطحائی وزیر فعلی آموزش و پرورش به عنوان معاون توسعه و پشتیبانی معرفی شد (ما او را در اصطلاحی کوتاه معاون اداری_ مالی می شناسیم); جایگزین حسین فرزانه شد تا بلکه معجزه ای کند.

آقای بطحایی که خود در روز اول حضور در وزارت از داخل خودرویش 3 هدف را اولویت جدّی خود معرفی کرد که یکی نیز وضعیت ( نگران کننده) معیشت معلمان بود ، با مهره چینی هایی مانند آقای الهیار ترکمن از سازمان برنامه و بودجه بودجه خواسته است پل لرزان میان وزارت آموزش و پرورش را با سازمان برنامه و بودجه و رئیس بدبین و شکّاک آن ( آقای نوبخت) مستحکم کند که البته گامهایی نیز برداشته شده است.( مانند اهتمام قابل توجه در بروز کردن معوقات حق التدریس و...)
اما به نظر می رسد اقدامات انجام گرفته در نظر همکاران زحمت کش و عزیز کافی نبوده است( که البته این حق معلمان قابل دفاع است) و اعتصاب دو روزه در مهرماه هشداری بر این نارضایتی آنان است.

سفره زندگی معلمان هر روز در مقایسه با سایر کارمندان کوچکتر و ناامید کننده تر می شود و امثال الهیار ترکمن ها از ترس اعتراض و اعتصاب های داخل مدارس معلمان با طرحهای نارسی چون معلم تمام وقت زخم بر زخم و نمک بر  زخمهای معلمان می زنند.

آموزش و پرورش و امثال الهیار ترکمن ها راهی جز سر تعظیم بر خواست جامعه معلمان که اعتراضات آنان قطعا در راستای تعالی علم و معلم است, ندارند.
طرح های محکوم به شکست الهیار ترکمن( معلم تمام وقت) دفع الوقتی برای عدم استخدام جوانان وطن و گریزی از فشارهای سهمگین معلمان و نیز فشار بالغ 2000000( دو میلیون_ 1200000 هزار ساعت توسط نیروهای و رسمی و 800 هزار توسط نیروهای غیر رسمی) ساعت اضافه کار و نحوه پرداخت آن است .

از طرفی خاطره تلخ تبدیل 22 ساعت موظف به 24 ساعت در دوران جنگ که اکنون به قانون نانوشته تبدیل شده است( و معلمان از آن به سردی یاد می کنند), معلمان را در عرض این تصمیم دولت و وزارت آموزش و پرورش قرار داده است.
آنچه آشکار است عدم توجه دولتهای قبلی و دولت فعلی به آموزش و پرورش ( بر خلاف قاطبه حاکمیت های جهانی) اکنون معلمان را در بی اعتمادی کامل( تاکید می شود بی اعتمادی کامل) نسبت به دولت و مسئولین وزارت آموزش و پرورش قرار داده است و سخنرانی های امثال الهیار ترکمن بلاشکّ این روند را اصلاح نخواهد کرد.

اما سئوال اساسی تر:
چرا دولت های ادواری ایران از بدو انقلاب اسلامی نسبت به آموزش و پرورش بی توجه و نامهربان بوده اند ؟
راه احقاق حق آموزش و پرورش و رسیدگی به مظلومیت آن چیست؟

کانال صنفی معلمان