امروزه در عرصه جهاني، اولويت داشتن آموزش و پرورش به ساير حوزه ها، و نگاه توسعه اي به آن، نمود بيشتری یافته است. تجربه های جهانی نیز نشان می دهد که هيچ كشوري بدون آموزش و پرورش كارامد نمي تواند به توسعه و پيشرفتی همه جانبه دست يابد. در کشورهای توسعه یافته، بیشترین توان و انرژی برای آموزش و پرورش گذاشته می شود و قدرتمندترین حامیان و وزیران را دارد. اما در این وانفسا دلم به حال آموزش و پرورش ايران مي سوزد! آموزش و پرورش بيمار ايران، دلش را به كه خوش كند و از تنهايي به چه كسي پناه ببرد؟
مسئولان و مديراني كه نگاه يك سويه و راديكالي دارند و گرفتار سياست بازي ها و جناح بندی های دروغین شده اند و يا معلماني پر دغدغه كه رهايش كرده اند و دچار روزمرگي های زندگی و اقتصادی شده اند!
شکی نیست که اين بيمار نياز به نگهداري، مراقبت و درمان دارد و از طرفي عشق و محبت مي خواهد.
آنچه مسلم است، حالِ امروز آموزش و پرورش كشور اصلا مساعد نيست و دارد نفس هاي آخرش را مي كشد. پزشكان دغدغه مند اطلاع داده اند كه سريعا بايد شيمي درماني آغاز شود، البته در صورتي كه اعضاي اين خانه حمايت كنند و همراهی باشند جای نگرانی نیست و مبارزه با اين بيماري آسان و بهبودي حتمي است. اما دریغ و درد که فعلا در خانه نیز کسی نیست!
متاسفانه تا به حال كسي به فكر درمان اين بيمار بي كس نبوده ؛در حاليكه اين بيمار از درد به خود مي پيچد و ناله مي كند و زجر مي كشد، همه فقط و فقط به توصيف دردهايش پرداخته و درمان و دارويي تحويز نمي كنند و گاه دردي بر دردهايش مي افزايند.
بيش از سي سال است كه همگي از مسائل و مشكلات آموزش و پرورش مطلع هستيم اما راه برون رفت از این مسائل، نگاه راهبردي است؛ بايد از مرحله گفتمان عبور كنيم و دست به كار شويم.
مسئولين گرامي و همكاران بزرگوار!
حركت در دنیای جدید، غیر از سیاست، به نگرش ها و ابعاد دیگری هم نیاز دارد، متاسفانه نگاه در كشور ما يك سويه مي باشد و سياست كه روح آن تاريكي و نيرنگ است با روح آموزش و پرورش كه راستي و نوراني ست تضاد و تناقض دارد.
به خاطر آینده ایران، به خاطر آینده فرزندانمان، بياييد يكبار هم شده سياست را در حوزه آموزش و پرورش راه ندهيم و همه با هم براي بهبود بيماري سيستم آموزشي كشور متحد شویم و قبل از "متاستازي" شدنش تلاش كنيم.
يقينا آنچه امروز نياز آموزش و پرورش است انسجام و همدلی و گام برداشتن رو به آينده اي درخشان برمبنای خرد جمعی فرهنگيان و تلاش گروهی همه مديران و دلسوزان و دست اندركاران امر تعليم و تربيت است.
بياييد هماهنگ و متحد با هم درمان را آغاز كنيم و به عيادت اين بيمار برويم و احوالش را جويا شويم، حضور دسته جمعي بر سر بيمار باعث میشود او احساس کند به جمع تعلق دارد و از دیگران جدا نیست و این می تواند در روحیه بخشی به او مؤثر باشد و موجبات باز یافتن سلامتش را فراهم کند.
«گر طبیبانه بیایی به سر بالینم به دو عالم ندهم لذت بیماری را»بله بهبودي حتمي است و فقط همراهي و ياري مي طلبد، بیاید آموزش و پرورش را در مسير بهبودي و درمان همراهي كنيم؛ چرا که شاید فرصت دیگری برای مان فراهم نباشد!
روزنامه بهار
نظرات بینندگان