اتحادیه معلمان و تنهایی معلم

  به مناسبت هفته معلم لازم است یکی از مهم ترین و ضروری ترین حقوق معلمان را به دولتمردان یادآوری کنیم. سالهاست تعدادی از معلمان برای ایجاد یک تشکل صنفی از معلمان سراسر کشور تلاش بی وقفه ای را آغاز کرده اند که متاسفانه هنوز به نتیجه ی نهایی نرسیده است. ضرورت تشکیل چنین سازمانی آن قدر بدیهی است که به نظر می رسد نیازی به استدلال نباشد. چگونه ممکن است حدود یک میلیون معلم سخنگویی نداشته باشند که از حقوق آنان دفاع کند؟
در شرائطی که تمام مشاغل برای خود اتحادیه ای دارند که به صورت قانونی ثبت شده است از صنف طلافروشان گرفته تا اتحادیه ی پوشاک و فروشندگان تره بار، در کشوری که حتی زنبورداران اتحادیه دارند، یک میلیون معلم از داشتن اتحادیه محرومند!
شاید گفته شود با وجود وزارت آموزش و پرورش چه نیازی به اتحادیه معلمان است؟ در پاسخ باید گفت به همان دلیل که با وجود وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی، سازمان نظام پزشکی وجود دارد!
به همان دلیل که با وجود وزارت کشاورزی، صدها اتحادیه از باغداران و دامداران و کشاورزان و پرورش دهندگان ماهی و کرم ابریشم وجود دارد!
به همان دلیل که سازمان نظام مهندسی وجود دارد! به همان دلیل که کانون وکلای دادگستری وجود دارد و به صدها دلیل دیگر.
در تمام دنیا اتحادیه ها اهرم هایی هستند برای نظارت بر دولت، ارائه راهکارها و پیشنهادها به منظور بهبود اوضاع و دفاع از حقوق اعضای خود. در واقع نهادهای دولتی به همراه اتحادیه ها دو کفه ی ترازو هستند که هر یک با وظایف متفاوت موجب تعادل جامعه می شوند.
در آموزش و پرورش انواع و اقسام مشکلات ریز و درشتی وجود دارد که بدون وجود اتحادیه ی معلمان قابل حل نخواهد بود.

موضوعاتی مانند: مسائل معیشتی معلمان، محتوای کتابهای درسی،  مافیای کنکور، کیفیت آموزش، مدارس غیر دولتی، شهریه های ثبت نام، امکانات فیزیکی مدارس، آموزش ضمن خدمت، تخلفات مالی و اداری، ارزشیابی معلمان، بیمه و مسائل رفاهی و تفریحی معلمان، بومی سازی آموزش، استخدام و گزینش معلمان و صدها مشکل دیگر که وزارت آموزش و پرورش به تنهایی از عهده ی حل آنها برنمی آید و این موضوع در تمام دولت های اصولگرا یا اصلاح طلب وجود داشته است و هیچ ربطی به جناح خاصی ندارد. چرا که برای هیچ کدام از این مسائل، نظر خود معلمان که مستقیما به موضوعات ارتباط پیدا می کند پرسیده نشده و فقط بخشنامه های وزارتی از بالا صادر شده که چون ارتباط خاصی با واقعیات موجود جامعه ندارد نه تنها کمکی به بهبود شرایط نکرده بلکه در عمل نیز باعث ایجاد مشکلات جدیدی شده اند.
بنابراین لازم است که آموزش و پرورش به جای پرداختن به موضوعات عجیب و بعضا خنده داری مثل آموزش زبان روسی در مدارس، تمام تلاش خود را به کار گیرد تا کنشگران صنفی فرهنگیان، اتحادیه ی خود را تشکیل دهند. چرا که مجری نهایی تمام تصمیمات آموزش و پرورش معلمان هستند و فقط آنان می دانند که این بخشنامه ها چه تاثیرات مثبت و منفی در کلاس های درس به جا می گذارند و اساسا آیا کارایی لازم را دارند یا خیر.
امروزه فضای مجازی لبریز از اعتراضات معلمانی است که احساس می کنند در برابر تصمیمات اشتباه و بعضا تبعیض آمیز دولت تنها مانده اند. آنها با روش های مختلف اعتراض خود را نسبت به این روند ناعادلانه اعلام کرده اند. اما به نظر می رسد نه تنها در دولت گوش شنوایی برای شنیدن این اعتراضات وجود ندارد بلکه وزیر محترم نیز بیشتر نگران رای اعتماد نمایندگان و قولی است که به رئیس جمهور داده تا در بودجه آموزش و پرورش صرفه جویی کند!

حضور کنشگران در فضای مجازی هر چند به آگاهی بخش عظیمی از معلمان نسبت به حقوق خود منجر شده است اما چون در یک چارچوب مشخص قانونی قرار ندارد باعث بروز سوء تفاهم و ایجاد مشکلات امنیتی برای فعالان می شود. مضاف بر اینکه این فعالیت ها توان به چالش کشیدن دولت و وادار کردن دولت به پاسخگویی را ندارد. چون نه قادر است یک میلیون معلم را زیر پوشش خود بگیرد و نه بدنه ی معلمان حاضر می شوند با تشکلی که هنوز قانونا ثبت نشده است همراهی کنند.
اما هیچ کدام از اینها باعث نشده است که کنشگران دست از فعالیت بر دارند. حتی اگر این فعالیت ها پراکنده و خارج از چارچوب یک اتحادیه یا سازمان باشد باز هم عده ای هستند که بر حقوق خود پافشاری کرده و چراغ فعالیت های صنفی را روشن نگاه می دارند.
هر چند که تشکیل اتحادیه معلمان در حیطه اختیارات آموزش و پرورش نیست  ولی این وزارتخانه حداقل می تواند با حمایت از تشکیل چنین نهاد مدنی و چانه زنی با وزارت کشور برای صدور مجوز قانونی، به معلمان اعلام کندکه صدای اعتراض و حق طلبی آنان را شنیده است و این بهترین هدیه ی روز معلم برای این پاسبانان فرهنگ و تمدن جامعه خواهد بود.

روزنامه همدلی

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید