این روزها وقتی در برخی از ادارات دولتی ؛ ارگان ها و سایر سازمان ها قدم می گذاری با الفاظ جدیدی در مراودات اداری و شخصی روسا و کارمندان مواجه می گردی که برای برخی افراد عامی که بر حال و روز این روزهای سیستم اداری اشراف ندارند ؛ سوءتفاهم ایجاد می گردد و تصور می نمایند وقتی صحبت از دکتر به میان می آید و در جواب ارباب رجوع گفته می شود جناب دکتر جلسه دارند ؛ حتما فردی سفید پوش با گوشی معاینه و عینک و شاید هم با روپوش سبز اتاق عمل از داخل اتاق بیرون خواهد آمد.
آخر بندگان خدا با کاربرد این واژه در سیستم اداری کمتر مواجه شده اند و این واژه نامأنوس را بیشتر در مطب ها و بیمارستان ها شنیده اند.
مدرک گرایی آفت مخربی ست که در سال های اخیر به جان سیستم اداری و اجرایی کشور افتاده و با اینکه افراد جهت انتصاب در پست و یا ارتقا رزومه های بلند بالایی از مدارک و مدارج دانشگاهی خود ارائه می دهند اما هیچ خروجی چشمگیری پس از انتصاب از این جنابان دکتر ؛ پروفسور و یا.... در عمل و به صورت میدانی مشاهده نمی گردد تا خلق الله لااقل به اندازه زدن یک آمپول دگزامتازون که حسن آقا تزریقات چی محل به بیماران بدحال می زند و دردشان را التیام می بخشد ؛ از این مدارک و مدارج عالیه بهره ای ببرند و شادمان و راضی از این ادارات و نهادها؛ پای به بیرون بنهند و دعایی نیز در حق این دانشگاه ها و موسسات علمی داخلی و خارجی که توسعه روز افزون دارند ؛ بنمایند.
در اوایل انقلاب شاهد حضور افرادی در عرصه اجرایی و ریاستی کشور بودیم که از روی اخلاص و به صورت جهادی مشغول به فعالیت و خدمت به خلق بودند و حتی مدرک تحصیلی و دانشگاهی بالایی نیز نداشتند اما به قول شهید چمران تقوا داشتند و اگر تخصص انجام مسوولیتی را نداشتند ؛ آن را نمی پذیرفتند.
گرچه در همان دوره عده ای باور داشتند که برای قبول مسوولیت صرف داشتن تعهد کافی ست.این روزها اما شاهد پدیده عجیبی هستیم که شاید مختص کشورهای جهان سوم می باشد؛ خروج و مهاجرت نخبگان؛ و انتصاب و به کارگیری نخبه نماها؛ که اگر بخواهیم قدری راحت تر مطلب را بیان نماییم؛ واژه انتصاب پخمگان ؛ مناسب تر به نظر می رسد. و اما این نخبه نماهای عزیز که در عرصه عمل دچار بحران عدم تخصص و تجربه هستند جهت پر کردن این خلأها روز به روز بر مدارک و مدارج علمی و دانشگاهی خود که اکثرا از موسسات علمی و دانشگاهی غیر معتبر است ؛ می افزایند و در برخی موارد دست به دامان تقلب و زیرآبی رفتن و استفاده از روش های غیر اخلاقی نیز می گردند.
به عنوان مثال در استان بنده خراسان شمالی؛ یکی از مقامات عالی استان به جهت قبولی در آزمون زبان دوره تخصصی خاصی ؛ به جهت عدم داشتن صلاحیت علمی؛ شخصی دیگر را با کارت ملی خودشان به جلسه امتحان فرستاده اند که خوشبختانه با متاسفانه فرد مورد نظر در سر جلسه گیر افتاده و موضوع صورت جلسه شده و این افتضاح سبب فشار به ایشان و در نهایت استعفای اجباری گردیده که در نوع خود از دو جهت جای تاسف دارد: 
جهت اول این که در شرایط کنونی که با گسترش تکنولوژی های موبایل و دوربین های مدار بسته هیچ مکان عمومی و حتی گاهی حریم خصوصی مسوولان و افراد؛ امن و دور از دسترس چشم مردم نیست و چگونه فردی در آن سطح به خود اجازه می دهد که خود را دچار چنین ریسکی نماید و جهت دوم این که چرا و چگونه به این نقطه رسیده ایم که برای مدیری و مجموعه ای که در آن خدمت می نماید؛ داشتن مدرکی آن قدر مهم باشد که بخواهد اخلاق و اصول اولیه علمی را کنار بگذارد و آیا آن قدر که داشتن این مدرک برای برخی ارزش دارد؛ به خروجی کار خود و نتایج عملی پستی که در آن خدمت می نمایند ؛ اندیشیده اند؟
حقیقت این است در سیستم فعلی اداری کشور فضای بسیار ناسالمی فارغ از باندبازی و نوچه پروری و آقازادگی حاکم است که مدرک گرایی در آن بسیار رواج پیدا کرده و مسوولان به جای انجام وظیفه خود به نحو احسنت ؛ دست به دامان موسسات علمی داخلی و خارجی معتبر و غیر معتبر شده اند تا خلأهای کاری خود را با واژه دکتر یا مهندس یا هر عنوان دیگری پر نمایند و حتی به همین دلیل روزهای بسیاری را جهت تحصیل در محل کار خود حضور ندارند و کار خلق الله معطل می ماند.
البته این بزرگواران از همان زمان ثبت نام و شروع ترم اول توسط زیرمجموعه دکتر یا مهندس خطاب می شوند و گویا این کلمه حس خوبی به آنان می دهد!
آیا این عنوان که گاهی با رشته شغلی فرد نیز اصلا تناسب نداشته و غیر مرتبط است ؛ آن قدر می ارزد و در فرآیند شغلی و سیستم اداری تاثیر مثبت می گذارد که این عطش را در کارمندان و سیستم اداری و اجرایی دولتی و گاهی بخش خصوصی به وجود آورده ایم؟
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید
نظرات بینندگان
با سلام و سپاس
می گویند: روزی شخصی به وزارت فلان وزارتخانه معرّفی و پس از کسب رأی اعتماد، مشغول به کار می شود. چند روز بعد یکی از دوستان نزدیک وی برای عرض تبریک و ... به خدمتش می رسد. وزیر می پرسد: « عزیز دلم! معاونم می شوی؟ » می گوید: « نه ». وزیر می پرسد: « مدیر کلّ فلان اداره می شوی؟ ». می گوید: « نه ». وزیر می پرسد: « پس دوست داری کجا باشی؟ ». می گوید: « در فلان اداره کارشناس فلان بخش باشم ». وزیر می گوید: « شرمنده ام، کارشناس اداره، تخصّص می خواهد!!! »
پایدار و سربلند باشید.
اکثرا یا ارباب رجوع را اشتباه راهنمایی می کنند و یا به اصطلاح خودشون سرکار میذارند
متاسفانه ارتباطات و باندبازی و انتصاب مدیران عالی بدون تخصص آن چنان نهادینه گشته که به قول شما کارشناسان آن واحدها می بایست جور بی لیاقتی این روسا را کشیده و ضمن تلاش مضاعف از ناکارآمدی و بی تخصصی فرا دستان رنج فراوان نیز بکشند و این جنابان دکتر و مهندس با ژست های تبلیغاتی فقط صحبت های شعارگونه و نمادین بی راهکار و بی پایه را در سخنرانی ها و مصاحبه های خویش ابراز نمایند.
به امید اصلاح این سیستم و چرخه بیمار و معیوب
در همین آزمون استخدامی سال 96 فردی که از لحاظ علمی رتبه آورده بود و دارای چند مدرک فوق لیسانس و رزومۀ قوی علمی و عملی و گمنامی بود، صرفاً به جرم عبور از 40 سالگی و شامل حال نشدن چند تبصره از کسر سن نتوانست برای مصاحبه معرفی نامه بگیرد، در حالی که یکی از صدها کار او آزاد سازی حدود 50 زندانی بود، او شغلش آزاد بود و میتوانست زمینی را نیز در حاشیۀ مرکز استان برای مدرسه اهدا کند، با وجود اینکه بصورت فی سبیل الله با چند نهاد و سازمان و وزارتخانه و مدرسه و ... نامۀ همکاری داشت و به موجب شغل آزاد نیازی به بیمه شدن نداشت و با وجود صدها شاهد، بیمه نبودن و پاره وقت بودن سابقه و ارزش محسوب نشده و پاسخی که از تحویل گیرنده مدارک در آ.پ داشت این بود که اکنون مگر اول انقلاب است که کسی اینگونه کار بکند؟؟!! ...ادامه دارد
چون فعال سیاسی فرهنگی اهل خراسان شمالی خود را معرفی کرده اید می گویم، در آزمون استخدامی دستگاه های اجرایی سال 94 ، سازمان تبلیغات شهر راز، یک نفر کارشناس امور فرهنگی گرفت، هر چند که من آن فرد را نمی شناسم ولی احتمالاً چون ایشان از کل ایران در میان انواع رقبا انتخاب شده اند و قاعدتاً طبق تشخیص ضوابط و قوانین فردی شایسته تر از ایشان نیز نبوده است و جنابعالی نیز فرهنگی هستید، خوب است برای رفع مشکلات و معضلات منطقه پیش از ظهور و قیام حضرت صاحب الزمان از ایشان بهره مند شوید.
چند سال پیش یک روز در هفته در یکی از پردیسهای دانشگاه فرهنگیان شهر تهران تدریس می کردم. بیشتر اساتید هیات علمی از مسولیین سابق آو پ بوند. دوستان بالای ۴۸ سال بودند و همه همدیگر را دکتر صدا می کردند. در اواسط ترم متوجه شدم که همه آقایان و خانمها فوق لیسانس رشته های غیر مرتبط هستند یا دانشجوی دکتری دانشگاه آزاد اسلامی آن هم در رشته های عجیب و غریب. تنها من و دوست دیگری زیر ۳۷ سال سن داشتیم و هر دو دکتر بودیم. جالب اینکه ما دو نفر عضو هیات علمی نبودیم. البته هنوز هم هیات علمی نشده ایم و در گوشه ای مشفول خدمت هستیم.