زخم های رنگین کمانی شین آباد !

 در میدان بهارستان دخترکان قد و نیم قد با تن پوش هایی رنگارنگ، بر ورودی خیابان صفی علی شاه ایستاده و هر یک دست به دست مردی سپرده بودند. خوش رنگی تن پوش هایشان نگاهم را خیره کرد. کمی که نزدیک تر شدم، دیدم رهگذران بیش از اندازه ی معمول به آنها چشم می دوزند. به دختران که رسیدم پتکی سخت سرم را به گیجی کشاند. ای وای دختران شین آبادی!؟

از کنارشان گذشتم و آن سوتر ایستادم. دو دل بودم که پیش بروم یا نه! به سوی خیابان صفی علی شاه به راه افتادند و من نیز با چند گام فاصله. به دو دلی ام چیره شدم و از یکی از آنها پرسیدم "شما شین آبادی هستید؟" گفت آری. آمیخته ای از اندوه و هیجان تنم را لرزاند. چرا که درباره آتش سوزی دبستان شان نوشته و بارها در گفت و گوهایم از آنها سخن رفته بود. باورم نمی شد که چنین ناگهانی با آنها برخورده باشم. چهره های چروکیده و انگشتان به هم چسبیده! خبر از سه سال درد و سوزشی می داد که سال های سال دخترکان شین آبادی را در چنبره خویش خواهد آزرد.

در میانه گفت و گو با مرد جوان، "اسرین" دست در دست برادر گوش می داد. چشمان سیاهش، معصومانه لبانم را دنبال می کرد. شاید در پی اشاره ای برای یاری یا راهی برای پشتیبانی و یا ... نمی دانم! هر چه بود کنجکاوانه بود و نافذ. اکنون آنها در پایه ششم هستند اما آمد و شد به تهران برای جراحی های پیاپی، افزون بر خستگی، فرصتی برای درس و مشق برایشان باقی نمی گذارد.

البته اگر انگیزه ای باقی مانده باشد! زیرا همین درس و مشق و مدرسه در آذرماه 91 در پی کمبود امکانات گرمایشی، 29 دانش آموز پایه چهارم را دچار سوختگی کرد. دو تن جان باخته و نزدیک به ده تن چنان سوختند که نیازمند جراحی های پی در پی. اسرین دوازده ساله بیش از بیست! عمل جراحی را تاب آورده بود و این برای دخترکی ریز نقش و کم سن و سال بسیار دشوار است. دخترکان خرامان و پُرسان به سوی سازمان برنامه و بودجه پیش می رفتند و من نیز در کنار اسرین و برادرش به دنبال شان.

از وزارتخانه آموزش و پرورش می آمدند و دلگیر از این که پس از دو ساعت انتظار نتوانسته بودند وزیر را ببینند. گرچه همان روز از نهاد ریاست جمهوری، زمانی برای دیدار با رییس جمهور و یا معاونش گرفته بودند. آموزش و پرورش همه هزینه های جراحی ها را پذیرفته و همچنان بر سر پیمان است. اما دیه ها در پیچ و خم قانون گیر افتاده و برخی خانواده ها کمتر از مقدار تعیین شده را دریافت نموده اند و البته هیچ کدام راضی نیستند. تاکنون از مستمری هم خبری نیست. از مرد جوان خواهش کردم شماره همراهش را داشته باشم. دخترک سیاه چشم با زبان شیرین کردی از برادر خواست که شماره مرا بگیرد. در لا به لای گفت و گو پرسیدم دبستان چه سرنوشتی پیدا کرد؟

گفت دبستان همچنان پا بر جا، بخاری های نفتی همچنان برپا، گاز شهری در آستانه در مدرسه پا در هوا و دانش آموزان در برابر آتش سوزی بی پناه!

درحالی که از دخترکان شین آبادی دور می شدم رنگین کمان جنبانی را دیدم که گرچه زیبا می نمود اما دردی در آن نهفته بود که هیچ کس جز خودشان آن را حس نمی کند! سهراب می گفت" گاه زخمی که به پا داشته ام زیر و بم های زمین را به من آموخته است" اما گویا زخم دردناک شین آباد نتوانسته چیزی را بیاموزاند!

زیرا هنوز هم ده ها هزار دانش آموز در خطر بخاری های نفتی و کمبود امکانات آموزشی اند.

روزنامه شهروند