فانی:
ابتدا از جناب آقای صادقی و دست اندرکاران اندیشکده ی علوم انسانی تشکر می کنم که روی مسئله مهم یعنی آموزش و پرورش پرداختند و ان شاءالله تداوم پیدا بکند و ما فرصت پیدا کنیم که آموزش و پرورش ایران را صحیح و کامل تحلیل کنیم.
پاسخ به یک سوال مفید است ولی همه مسئله نیست.
آموزش و پرورش در این سال های اخیر هر ساله بیست و پنج تا سی درصد کسری بودجه مواجه است. اگر الآن از آقای صحرایی بپرسید پاسخ می دهد بیست ، سی بعضا سی و پنج درصد بودجه یعنی یک سوم بودجه کسری داریم.
وزیر آموزش و پرورش از بیستم هر ماه کاسه گدایی دستش گرفته از خزانه و سازمان برنامه و بودجه دنبال این است که چندرغاز حقوق معلم را پرداخت کند و این باعث شده که کم تر وزیری یا هیچ وزیری به تعلیم و تربیت نپردازد یعنی همه شده اند تدارکات چی که بتوانند حقوق معلم را به موقع پرداخت کنند. شما هم دیدید در این دولت و در اسفند 1402 حقوق معلمان بعد از عید پرداخت شد. ببینید چقدر مشکلات ایجاد کردند. معلم می گوید حقوق من را در 15 یا 20 اسفند بدهید که من بتوانم اجناسی که هنوز گران نشده تهیه کنم.
چرا ؟
برای این که اهمیت آموزش و پرورش برای مقامات هنوز یقین نشده است.
من با مدرک فوق لیسانس مهندسی راه و ساختمان از دانشگاه تهران خودم داوطلب شدم در آموزش و پرورش استخدام شوم .
الآن اگر یک سوالی از این دانشجو معلمان می کردید که برگردم و بخواهم دوباره کارم را انتخاب کنم همین کار را انتخاب می کردم چون اعتقاد دارم که آموزش و پرورش آینده کشور را می سازد.
امروز آموزش و پرورش آینه تمام نمای آینده کشور است ؛ این جمله را باید ترویج کرد . آن قدر باید گفت تا سرانجام جا بیفتد .
وقتی که سهم ما از جی دی پی 4 / 2 درصد است و میانگین جهانی حدود 4 درصد است پس ما تا میانگین جهانی خیلی فاصله داریم.
سهم آموزش و پرورش از بودجه عمومی کشور در حال حاضر حدود 2 / 11 درصد است ؛ وقتی من وزیر شدم 8 درصد بود.
با چه زحمتی من و دوستان بعد از من به 11 تا 5 / 11 رساندند الآن شده 2 / 11 درصد در حالی که سهم آموزش در میانگین جهانی حدود 22 تا 25 درصد است.
این ها همه کدهایی هستند که نشان می دهند که آموزش و پرورش از اهمیت لازم برخوردار نیست.
وقت کم است و من خیلی خاطره دارم از بدبختی هایی که وزیر آموزش و پرورش دارد و اصلا فرصت نمی کند به تعلیم و تربیت بپردازد.
بطحایی:
من سپاس گزاری می کنم از این اهتمامی که به خرج دادید و این جلسه تشکیل شد. قبل از این که پاسخ سوال جنابعالی را عرض کنم به عنوان یک معلم و همکار سر تعظیم فرود می آورم به تمام تلاش هایی که همکار عزیز و ارجمندم سرکار خانم مطهرنیا انجام دادند و فکر می کنم ایشان یک مقدار در شرایط غیر احساسی تر قضاوت کند فکر می کنم همچنان از معلم بودنش راضی باشد چرا که اگر معلم نبود حتما این دردها و رنج هایی که به واسطه وجود ایشان آرامش پیدا کرد آرامش پیدا نمی کرد. این دل ها، دل هایی که به واسطه وجود یک معلم در یک روستای این مرز و بوم ؛ معلم راستینی که معلمی می کند این دل ها آرام نمی گرفت.
به نظر می آید این بزرگترین فضیلتی است برای شیر زنی که از خطه کردستان چنین اقدامات مهمی را رقم می زند.
واقعا دولت ها نگاه شان به آموزش و پرورش در تمام دولت ها چه اصولگرا و چه اصلاح طلب خیلی فرقی نمی کند .
من آن ایامی که در خدمت دکتر فانی بودم ( شاید ایشان یادشان باشد ) : یک روز به من فرمودند که مرحوم هاشمی گزارشی را می خواهند . گزارش را تهیه کن و پیش ایشان برو و گزارش را ارائه کن.
به بهانه گزارش که مرحوم هاشمی رفسنجانی از وزارت آموزش و پرورش خواسته بود من وارد یک تحلیلی شدم و نیمرخ توجه دولت های مختلف را به آموزش و پرورش در خصوص تامین و تخصیص بودجه ترسیم کردم . این نیمرخ یک منحنی سینوسی بود که دولت ها در سال اول استقرارشان توجه خیلی بالایی به آموزش و پرورش دارند.
به تدریج در سال دوم این منحنی سقوط می کند تا در پایان سال دولت ها به کمترین میزان خودش می رسد و دوباره دولت جدید که می آید با یک خیز جدی این منحنی بالا می رود و دوباره با گذر عمر دولت جدید این منحنی سقوط می کند.
پاسخ این سوال یک پاسخ تکراری است.
دولت ها اعم از اصلاح طلب و اصولگرا و اعتدالی چنین نیمرخی را در رفتارشان و در حوزه آموزش و پرورش می بینید. اما پاسخی که من خودم بارها و بارها راجع به آن فکر کردم و در بعضی جلسات صریحا اعلام کردم این است :
دولت ها چشم و دهان و گوششان و تصمیم شان به مردم است.
تا زمانی که آموزش و پرورش مطالبه آحاد مردم نشود همین حرکت سینوسی را در دولت های آینده خواهیم داشت.
بنابراین یکی از مهمترین راه کارهایی که می تواند ما را از این لوپ ( چرخه ) و از این سرگردانی از این سقوطی که آقای دکتر فانی خیلی سربسته به لحاظ اقتضای زمان جلسه اشاره کردند ما را به قعر و قهقهرا می برد و فاصله ی جامعه ما را نسبت به جامعه جهانی به شدت افزایش می دهد این است که :
مردم ما اهمیت ، توجه و تکلیف کافی و وافی را نسبت به آموزش و پرورش فرزندان شان ندارند و لذا دولت ها هم آن را در اولویت قرار نمی دهند.
اگر ما بتوانیم مردمی داشته باشیم که مطالبه یک آموزش و پرورش با کیفیت را از دولت ها داشته باشد حتما بدانید که در اولویت اول دولت ها قارا خواهد گرفت.
من باز سپاس گزاری می کنم از این اهتمامی که خانه اندیشمندان به خرج داده و این جلسه را برگزار کرده است .
( ادامه دارد )
پیاده سازی و ویرایش : زهرا قاسم پور دیزجی
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید
نظرات بینندگان