گروه گزارش/
سه شنبه 22 شهریور وزیر فرهنگ سوریه دیداری با وزیر آموزش و پرورش ایران داشت و متعاقب این نشست « صدای معلم » گزارشی را با عنوان « وزیر فرهنگ سوریه به چه می اندیشد ... وزیر آموزش و پرورش ما در چه فکری است ؟! » را منتشر کرد . ( این جا )
دوشنبه 23 آبان ، یوسف نوری وزیر آموزش و پرورش ایران نشستی را با خانم گابریلا خمینز وزیر علوم و معاون رئیس‌جمهور ونزوئلا در امور علم، تکنولوژی، آموزش و بهداشت و هیات همراه برگزار کرد .
مطابق آن چه پرتال وزارت آموزش و پرورش منتشر کرده است ( این جا ) گابریلا خيمنس در این نشست چنین عنوان می کند :
« پدر معنوی ما، سیمون بولیوار همواره تأکید داشت که اخلاق و معرفت مهم‌ترین نکات و موضوعات بشری است. وي۲۰۰ سال قبل این نکته را متذكر شد که اگر کشوری بخواهد پيشرفت كند، باید اخلاق، شناخت و معرفت را در سرلوحه كار خود قرار دهد. در آمارهایی که منتشر شد آمده است که هزاران معلم از ۵۵۰ هزار معلمی که در ونزوئلا مشغول به کار هستند دیگر از ماه سپتامبر که مدارس مجددا آغاز به کار کرد، در کلاس‌های درس خود حاضر نشدند، چرا که حقوق ماهانه ۸ دلاری‌شان کفاف زندگی‌شان را نمی‌داد.
هوگو چاوز رهبر فقید ما روح انقلابی را در کشور ما جاری ساخت و تعداد مدارس ونزوئلا را به ۲ برابر افزایش داد .
وزیر علوم و فن آوری ونزوئلا اضافه کرد: ۲۶ هزار مدرسه و ۲۰۰ دانشگاه داریم که میزبان ۸ میلیون دانش‌آموز و ۲،۵ میلیون دانشجو هستند.۶۰ درصد از دانشآموزان و دانشجویان ونزوئلایی را دختران تشکیل می‌دهند. همچنین ۷۰ درصد از استادان و معلمان ما خانم هستند.
وی بابیان اینکه مدارس ونزوئلا یک دوره انتقالی و تحولی را سپری کرده‌اند، گفت: توانسته‌ایم ۹۸ درصد از جامعه هدف نظام آموزشی‌مان را تحت پوشش قرار دهیم.
( معلمان در حال کمک به دانش آموزی هستند که بر اثر گرسنگی غش کرده است - منبع : نیویورک تایمز )
گابریلا خيمنس با اشاره به اقدام و تصمیم ماندگار رهبر فقید ونزوئلا گفت: ۱۵ سال قبل با ایده فرمانده هوگو چاوز طرحی آغاز شد که براساس آن هر دانش‌آموز یک لپ‌تاپ رایگان از نظام آموزشی کشور تحویل می‌گیرد که بیش از ۳۰ هزار کتاب آموزشی و درسی به‌صورت الکترونیک در این لپ‌‌تاپ‌ها قرار دارد. همچنین ۵ میلیون دانشجو لپ‌تاپ خود را به رایگان تحویل گرفته‌اند .
( صحنه ای از یک کلاس در یک مدرسه راهنمایی در کشور ونزوئلا - منبع : نیویورک تایمز )
وزیر علوم و فن آوری ونزوئلا در بخش دیگری از سخنان خود گفت: مدارسی برای استعدادهای درخشان ورزشی ایجاد کردیم و همچنین مدارسی برای پرورش استعداد موسیقی دانشآموزان علاقه‌مند داریم. تا جایی که امروز یک‌میلیون نفر از جمعیت ۸ میلیونی دانش‌آموزانمان مسلط به یکی از ابزار موسیقی هستند و این امکان حتی برای خانواده‌های فقیر هم فراهم است . »
یوسف نوری هم در این نشست چنین می گوید :
« مهم‌ترین کاری که در نظام تعلیم و تربیت جمهوری اسلامی ایران انجام‌گرفته است، تدوین سند تحول بنیادین آموزش وپرورش است. همچنین شبکه آموزشی دانش آموزان، شاد را داریم که شبکه یادگیری برخطی است که در جهان بی‌نظیر است. این شبکه از ابتدای ویروس کرونا طراحی و مورد بهره‌برداری قرار گرفت و اکنون نیز در مواقعی که مدارس با تعطیلی مواجه می‌شوند، از این شبکه به‌عنوان شبکه پشتیبان استفاده می‌شود . » سیاست‌های پوپولیستی چاوز در هر حال روی بالا بردن کمیت ثبت‌نام دانشآموزان در این مدرسه استوار بوده است.
این که « این مهم ترین کار جمهوری اسلامی ایران در حوزه آموزش و پرورش به گفته وزیر آن تدوین سندی است که پس از گذشت بیش از 10 سال فقط 30 درصد آن در حال خوش بینانه اجرایی شده و البته نقدهای جدی بر این سند متناقض و متعارض از سوی کارشناسان آموزشی وارد شده بماند اما نخستین پرسش « صدای معلم » از آقای یوسف نوری آن است که با توجه به مشابهت های فراوان میان دو اقتصاد ایران و ونزوئلا و این که ونزوئلا سال‌ها دچار بحران اقتصادی و ابرتورم بوده است اما چگونه می شود که دانش آموزان و دانشجویان ونزوئلایی لپ تاپ رایگان از دولت دریافت می کنند اما در ایران که به گفته ی وزیر آموزش و پرورش آن شاهکارش راه اندازی « شبکه شاد » بوده است معلمان و دانش آموزان ایرانی از این موهبت محروم بوده و اکثرا با موبایل های شخصی شان به « آموزش نیم بند » در دوران کرونا و تعطیلی 25 ماهه پرداختند ؟
هر چند با حضوری شدن مدارس ، دوباره دوران ممنوعیت به همراه داشتن موبایل در مدارس توسط دانش آموزان بازگشته و بر خلاف آن چه وزیر آموزش و پرورش ایران ادعا می کند « شاد » جایگاهی در برنامه های آموزشی مدارس ندارد .
وزیر آموزش در سوریه و ونزوئلا که هر دو در عداد کشورهای جهان سوم طبقه بندی می شوند هر دو « زن » هستند . کاش هم وزیر آموزش سوریه و هم وزیر علوم و معاون رئیس‌جمهور ونزوئلا از وزیر آموزش و پرورش ایران می پرسیدند که چرا در این 44 سال پس از انقلاب اسلامی حتا یک زن بر کرسی وزارت آموزش و پرورش تکیه نزده است ؟
« دنیای اقتصاد » در آذر ماه 1398 در مقاله ای با عنوان « فروپاشی سیستم آموزشی در ونزوئلا » به برخی واقعیت ها اشاره کرده است که خواندن آن به ویژه برای مقامات و مسئولانی که فرصت مطالعه و تفکر در حوزه ی آموزش و چالش های آن را ندارند خالی از لطف نخواهد بود. ( این جا ) (1 )
بدون تردید اگر در این نشست که ظاهرا فقط برخی رسانه های دولتی و مورد وثوق حاکمیت حضور دارند اگر رسانه های « مستقل و منتقد » می بودند می شد از بالاترین مقام آموزشی در ونزوئلا پرسش هایی را مطرح کرد و واقعیت های نظام آموزشی ایران هم شفاف تر و واقعی تر مطرح می شدند .
توصیه « صدای معلم » به یوسف نوری آن است که در کنار این گونه نشست ها ، دیداری هم با وزرای آموزش سایر کشورها که در حوزه ی آموزش و تربیت « حرفی برای گفتن دارند » نیز داشته باشد بلکه تکانی به این نظام آموزشی از رده خارج ما وارد شده و در مسیر اصلاحات آموزشی واقعی قرار گیرد .
( 1 )
« بحران شش ساله ونزوئلا در حال تخریب سیستم مدارس این کشور است. این در حالی است که این کشور ثروتمند که روی میلیون‌ها بشکه نفت خوابیده است، زمانی موتور محرک اقتصادی منطقه به حساب می‌آمد. این مدارس پیش‌تر مهم‌ترین تامین‌کننده دانشجو برای بهترین دانشگاه‌های این کشور بودند و حتی برخی از این دانشآموزان راهی دانشگاه‌های آمریکایی می‌شدند. گرسنگی در حال حاضر فقط یکی از مشکلات موجود در ونزوئلا است. میلیون‌ها ونزوئلایی در این اواخر از این کشور کوچ کرده‌اند و باعث کاهش عددی دانشآموزان و معلمان شده‌اند. بسیاری از مربیان و معلمانی هم که باقی مانده‌اند از این حرفه بیرون رفته‌اند، چرا که دریافتی‌شان در برابر ابرتورم این کشور به قدری بی‌ارزش است که حاضر به ماندن در شغل خود نشدند.
در برخی از مدارس تنها ۱۰۰ دانش‌آموز در مدارس حضور پیدا می‌کنند، این در حالی است که زمانی تعداد دانشآموزان به هزار نفر می‌رسید. کارشناسان و معلمان می‌گویند، فروپاشی سیستم آموزش و پرورش در ونزوئلا نه تنها یک نسل را محکوم به فقر می‌کند، بلکه این کشور را به ده‌ها سال عقب‌تر خواهد برد.
لوییس براوو، یک محقق آموزشی در دانشگاه مرکزی ونزوئلا در کاراکاس به نیویورک تایمز گفت: «یک نسل ممکن است به‌طور کامل عقب بیفتد. امروزه آموزش و پرورش اجازه نمی‌دهد دانشآموزان افراد مفیدی برای جامعه باشند . »
از سال ۲۰۱۴، دولت انتشار آمار دانشآموزان را متوقف کرد. اما بازدید از مدارس و گفت‌وگو با ده‌ها معلم و پدر و مادر نشان می‌دهد که حضور دانشآموزان در مدارس این کشور با کاهش شدیدی روبه‌رو شده است. بسیاری از دانشآموزان و معلمان در این کشور غنی از سوءتغذیه رنج می‌برند و تقریبا از هر دو گروه تعداد زیادی از افراد در کلاس‌ها حضور پیدا نمی‌کنند، چرا که یا در کنار خیابان زندگی می‌کنند یا از کشور خارج شده‌اند. این وضعیت یک شرمساری بزرگ برای دولت سوسیالیست خودخوانده‌ای است که از مدت‌ها پیش در مورد ظرفیت‌های اجتماعی‌اش صحبت می‌کرد.
اوضاع ونزوئلا با کشورهایی که از مدل آنها تقلید می‌کند، یعنی کوبا و روسیه بسیار متفاوت است. کوبا حتی در بدترین شرایط اقتصادی خود، به‌ویژه در دهه ۱۹۹۰ نظام آموزش و پرورش خود را حفظ کرد و از فروپاشی نجات داد. دانشآموزان از سال ۲۰۱۳، درست اندک زمانی پس از اینکه نیکلاس مادورو قدرت را در دست گرفت، شروع به ترک تحصیل کردند.
سقوط بهای صادرات اصلی این کشور، یعنی نفت خام به همراه تلاش‌های بی‌موقع مادورو برای کنترل ارز و قیمت، اقتصاد این کشور را به رکودی کشاند که در تاریخ این کشور بی‌سابقه است.برخی از کودکان ونزوئلایی در خانه ماندند، برای اینکه دیگر آن مدارس وعده‌های غذایی خود را حذف کرده بودند یا اینکه والدین آنها نمی‌توانستند پول رفت و آمد یا یونیفرم مدارس کودکانشان را تامین کنند.
همچنین بنا بر آمارهایی که سازمان ملل منتشر کرده است از سال ۲۰۱۵ به این سو، ۴ میلیون نفر از این کشور مهاجرت کرده‌اند .
در آمارهایی که منتشر شد آمده است که هزاران معلم از ۵۵۰ هزار معلمی که در ونزوئلا مشغول به کار هستند دیگر از ماه سپتامبر که مدارس مجددا آغاز به کار کرد، در کلاس‌های درس خود حاضر نشدند، چرا که حقوق ماهانه ۸ دلاری‌شان کفاف زندگی‌شان را نمی‌داد. به همین منظور آنها راهی کسب و کار دیگری شدند و قصد دارند بخت و اقبال خود را با پیدا کردن معادن طلا بیازمایند .
آلکساندر کسترو، رئیس اتحادیه محلی معلمان در ایالت زولیا که به تازگی‌ها بسیار بر سر زبان‌ها افتاده است، می‌گوید: «۶۰ درصد از ۶۵ هزار معلم در سال‌های اخیر از رفتن به مدارس خودداری کرده‌اند».
او می‌افزاید: «آنها (معلمان) به ما می‌گویند که ترجیح می‌دهند ناخن لاک بزنند تا اینکه برای کمتر از ۱۰ دلار در ماه کار کنند». معلمانی هم که در شغل خود باقی مانده‌اند مجبورند آموزش چند موضوع مختلف درسی را بر عهده بگیرند یا در چند مدرسه حضور پیدا کنند. البته از مدارسی که بازدید به عمل آمد، بیشتر مدارس ساعت کار خود را کاهش داده‌اند یا اینکه در هفته یک یا دوبار درهای مدرسه را بازمی‌کنند. در یکی از روستاهای ونزوئلا در دشت‌های مرکزی این کشور در ماه اکتبر از ۱۵۰ کودکی که ثبت‌نام کرده‌اند، تنها چهار کودک در مدرسه حاضر می‌شوند. چهار دانش‌آموز از پایه‌های مختلف در یک کلاس حضور پیدا می‌کنند و از الفبا تا درس جبر در آن کلاس آموزش داده می‌شود. بقیه کودکان نیز به اقوام خود پیوسته‌اند تا در کار ماهیگیری و کسب روزی به خانواده خود کمک کنند.
در ماراکایبو، دومین شهر بزرگ این کشور، اخیرا مدارس دچار نقص فنی شده‌اند و برخی از آنها با خاموشی‌های طولانی روبه‌رو هستند. معلمان از دانش‌آموزانی که هنوز تصمیم نگرفته‌اند به خاطر کمبود غذا به مدارس بیایند، می‌خواهند که بدون یونیفرم هم که شده به مدارس بیایند. این در حالی است که بزرگ‌ترین مدرسه این شهر حتی سرویس‌های بهداشتی اش کار نمی‌کند. این مدرسه برای ۳ هزار نفر طراحی شده اما تنها ۱۰۰ نفر از دانشآموزان در کلاس‌ها حضور پیدا می‌کنند.
آمارها نشان می‌دهد در سانتا باربارا در بیرون از شهر کاراکاس، نیمی از معلمان حاضر نشده‌اند پس از تعطیلات تابستانی به محل کار خود بازگردند. در ریکو چیکو، در خارج از شهر کاراکاس بیشتر اتاق‌های مدارس خالی از حضور معلم و دانش‌آموز است. یکی از معلمان می‌گوید، دانش‌آموزانی هم که باقی مانده‌اند، پیش از اینکه درس را شروع کنند، ابتدا سوال می‌کنند، آیا غذایی وجود دارد یا نه؟
هوگو چاوز، الهام‌بخش مادورو، گسترش آموزش و پرورش عمومی را یکی از بزرگ‌ترین اهداف کارزار سوسیالیستی‌اش در قرن بیست و یک اعلام کرده بود. برای دهه‌ها تا سال ۲۰۱۳ به دلیل وجود غذا و برخی امکانات رفاهی دیگر در این مدارس، میزان ثبت‌نام پیشرفت‌هایی داشت اما پس از آن میزان ثبت‌نام در مدارس این کشور افت قابل توجهی کرد.
سیاست‌های پوپولیستی چاوز در هر حال روی بالا بردن کمیت ثبت‌نام دانشآموزان در این مدرسه استوار بوده است.در بوکا دی‌اوخیره، خاندان کاروتو وقتی فهمیدند که کافه‌تریای مدرسه تعطیل است، دیگر ۹ فرزند خود را به مدرسه نفرستادند. خورخه لوییس، ۳۶ ساله که بیکار بوده و پدر دو فرزند هم است، می‌گوید: «من نمی‌توانم کودکان خود را گرسنه به سر کلاس بفرستم.» در این خاندان، یوکسی کاروتو، خواهر ۱۷ ساله خورخه آخرین نفر از این خاندان است که ترک تحصیل کرد. او سعی کرد که دوران تحصیلات عمومی خود را تمام کند و مجددا در کلاس‌های درس حاضر شد اما این‌بار مشکل از جای دیگر بود و این معلمانش بودند که در کلاس در س حاضر نشدند. او حالا وظیفه‌اش نگهداری از کودک یک ساله‌اش است. او می‌گوید: «من دوست دارم ریاضیات و خواندن را سریعا یاد بگیرم تا اگر فردا فرزندم بزرگ شد و اشکالی در درس داشت، بتوانم به او کمک کنم. اما در حال حاضر مهم‌ترین مشکل ما غذا است که به اندازه کافی در دسترس نیست»
پایان گزارش/
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید
صدای معلم، صدای شما
با ارائه نظرات، فرهنگ گفت‌وگو و تفکر نقادی را نهادینه کنیم.