«صداي يک پيرمرد لاغر مردني از ميان انبوه جمعيت، همهمة داخل سالن قطار را در هم شکست :
«برادر ما آدم نمي شیم!» بلافاصله ديگران نيز به حالت تصديق «البته کاملا صحيح است، درسته، نمي‌شيم.» سرشان را تکان دادند. اما در اين ميان يکي دراومد و گفت: «اين چه جور حرف زدنيه آقا...شما همه را با خودتون قياس مي‌کنين! چه خوب گفته‌اند که: «کافر همه را به کيش خود پندارد» ؛ خواهش مي‌کنم حرف‌تونو پس بگيرين.»
من که اون وقت‌ها جواني بيست و پنج ساله بودم با اين يکي هم صدا شدم و در حالي که خونم به جوش آمده بود با اعتراض گفتم: - آخه حيا هم واسة آدميزاد خوب چيزيه! پيرمرد مسافر که همان جور از زور عصبانيت ديک ديک مي‌لرزيد دوباره داد زد: - ما آدم نمي‌شيم. مسافرين داخل قطار نيز تصديق کرده سرشون را تکان دادند. خون دويد تو سرم. از عصبانيت رو پا بند نبودم داد زدم: - مرتيکة الدنگ دبوري! مرد ناحسابي! مگه مخ از اون کله وامونده‌ت مرخصي گرفته، نه، آخه مي‌خوام بدونم اصلا چرا آدم نمي‌شيم. خيلي خوب هم آدم مي‌شيم...اين قدر انسانيم که همه مات‌شان برده...مسافرين تو قطار به حالت اعتراض به من حمله‌ور شدند که: - نه خير ما آدم نمي‌شيم...انسانيت و معرفت خيلي با ما فاصله داره... هم صدايي جماعت داخل قطار و داد و بيداد آن‌ها آتش پيرمرد را خاموش کرد و بعد رو کرد به من و گفت: - ببين پسرجان، مي‌فهمي، ما همه‌مون «آدم نمي‌شيم!» دوباره صداش رو کلفت کرد: «مي‌شه به جرات گفت که حتا تا آخر عمرمون هم آدم نخواهيم شد.»
خری که مدال گرفت / عزیز نسین
پرده اول :
علی رمضانی :
خانم دکتر گلین مقدم خیلی نگاه بد بینانه این مطالب را فرمودند اما برای مسوولین یک تلنگری هست .آن شالله جلوی آسیب ها گرفته شود . بسیار شاهد بوده ام و خیلی کم اتفاق می افتد ؛ در زنگ های تفریح ، شورای دبیران ، جلساتی که معلمان در اداره به مناسبت های مختلف در آن شرکت می کنند ، معلمان حاضر روند و یا محتوای فضا را مورد « نقد » قرار دهند .
علی پورسلیمان :
درود
آقای رمضانی
من فکر می کنم وضعیت از آن چه که خانم گلین مقدم توصیف کرده به مراتب بدتر است منتهی ایرانی ها جز آن چه مربوط به امور و منافع شخصی شان می شود معمولا چیزهای دیگر را خیلی جدی نمی گیرند .
حکایت « ان شاء الله که گربه است » هم ناظر بر همین ویژگی است .
علی رمضانی :
آقای پورسلیمان عزیز
هم خانم دکتر گلین مقدم از دوستان هستند هم دقیقا همان منطقه ای که خانم دکتر اشاره کردند محل زندگی من می باشد .
نگرانی که خانم گلین مقدم اشاره کردند وجود دارد اما نه تا این اندازه .
علی پورسلیمان :
جناب رمضانی
درود
شما زمانی مدیر کل اردوهای وزارت آموزش و پرورش بودید .
احتمالا خاطرتان هست که صدای معلم چند گزارش را در مورد اردوگاه ها منتشر کرد .
چند مورد آن مربوط به کلکچال بود .
نمی دانم آن ها را مطالعه کرده اید یا خیر ؟
آیا خودتان به این اردوگاه در پایتخت سر زدید که ببینید من دروغ می گویم یا راست ؟
درختان این محل مصفا را دیده اید که به چه فلاکتی افتاده اند ؟
آن موقع می شد با اندکی اعتبار سیستم آبیاری قطره ای را ایجاد کرد . اما نشد ؟
با یادگار دکتر حسین بنایی چه کردید ؟
آیا شما که مطلب خانم گلین مقدم را « تلنگری » بر مسئولین می دانید ؛ خودتان و در زمان مسئولیت تان تلنگری احساس نکردید ؟
چگونه است که مسئولان و مقاماتی که بیشتر از مسیر بازنشستگی از سیستم خارج می شوند و نه به خاطر استقلال حرفه ای ؛ بعدا نقش اپوزیسیون را بر عهده می گیرند ؟
ممکن است که حافظه تاریخی جامعه ی ایرانی و معلمان آن فراموش کار باشد اما صدای معلم چیزی را از قلم نمی اندازد .
مهم عملکرد و رفتار فرد در دوران داشتن مسئولیت است که صداقت وی را به اثبات می رساند .
علی رمضانی :
با سلام همان موقع با همکاری جهاد کشاورزی سیستم آبیاری در اردوگاه صورت گرفت .مشکل این هست اطلاعات در بیرون مجموعه کم است.
علی پورسلیمان :
جناب رمضانی
من هفته ای حداقل یک بار به این ایستگاه 5 می روم .
چرا اطلاعات غلط می دهید ؟
این خبرها نیست .
کدام آبیاری قطره ای !
علی رمضانی :
من دو سال هست که مسوولیتی در مجموعه ندارم اما در زمستان ۱۴۰۰ بازدیدی که از از اردوگاه کلکجال داشتم از زحماتی که همکاران من در احیا جند چشمه آب داشتند کار آبیاری درختان کلکچال توسط همکاران رحمت کش انجام گرفت . چگونه است که مسئولان و مقاماتی که بیشتر از مسیر بازنشستگی از سیستم خارج می شوند و نه به خاطر استقلال حرفه ای ؛ بعدا نقش اپوزیسیون را بر عهده می گیرند ؟
اما آبیاری درختان اردوگاه منظریه مشکلاتش بیشتر بود چون ساختمان هایی که در مسیر قنات در خارج اردوگاه ساخته شده بود باعث شد مسیر آب بسته شود علیرغم این مشکلات مدیران اردوگاه با سختی با دسترسی به آدم هایی که در حفر این کانال نقش داشتند مسیر را بازگشایی کردند تا مسیر آن آب اندک قطع نشود .
اگر نظر جنابعالی به درختان مسیری تا رسیدن به اردوگاه کلکچال است آن زمین ها در اختیار نهادهای نظامی هست و مسوولیت نگهداری هم با آن نهادهاست.
البته کاشت درخت ها در زمان مرحوم بنایی صورت گرفت اما در دهه شصت به جهت تغییر کاربری زمین ها ، این مشکلات هم حادث شد.
علی پورسلیمان :
1- آقای بخشی پور این پیشنهاد را قبلا داده بود اما گوش شنوایی نبود .
2- زمان مرحوم بنایی ؛ مسیر لوله آب برای آبیاری تعبیه شده بود اما همه از بین رفته اند و کسی توجهی نکرده است . برخی بناها دچار فرسودگی شده و از بین رفته اند . ( در گزارش صدای معلم به جزئیات دقیقا اشاره شده است )
3- خیر . تمام این مجموعه در اختیار وزارت آموزش و پرورش است اما مدیر دلسوز نداریم .
4- این که آب پیاز چال را برای تپه ی نورالشهدا بردند و حتی همان نهادهای نظامی ، اتاق های اردوگاه را برای مدت زیادی اشغال کردند ؛ باز هم از بی عرضگی و فرصت طلبی مدیران ضعیف آموزش و پرورش بود و هست .
5 - شما که آن زمان مدیر بودید ؛ چرا در مورد گزارش های صدای معلم سکوت کردید و پاسخی ندادید ؟ » ( 2 )
مطالب بالا فرایند گفت و گوی میان من و علی رمضانی مدیرکل پیشین فرهنگی هنری، اردوها و فضاهای پرورشی وزارت آموزش و پرورش است که در پی انتشار مطلبی از خانم دکتر خدیجه گلین مقدم با عنوان « استان های مازندران و گیلان در حال از دست دادن خاصیت زیستگاهی مطلوب خود هستند ! » صورت گرفته است . ( این جا )
دو پرسش در این جا مطرح می شوند :
( سمت راست » علی رمضانی )
شما که آن زمان مدیر بودید ؛ چرا در مورد گزارش های صدای معلم سکوت کردید و پاسخی ندادید ؟
نخست این که آیا یک مدیر در عین داشتن مسئولیت سازمانی می تواند منتقد سازمان خود باشد ؟
دوم این که مدیر پس از خروج از سیستم و در صورت ایفای نقش « منتقد » چقدر می تواند اعتماد حوزه ی عمومی را کسب کرده و به اصطلاح بر افکار عمومی تاثیرگذار باشد ؟
بسیار مشاهده می شود که مدیران در جمهوری اسلامی خودشان منتقد سیستمی می شوند که در آن « اختیار » و « مسئولیت » دارند .
اگرچه این حالت به امری عادی به ویژه در نشست های رسانه ای مبدل شده است اما یک مدیر زمانی می تواند این نقش را ایفا کند که ابتدا در حوزه اختیار و مسئولیت هایی که دارد شفاف سازی کرده و به میزانی که اختیار دارد پاسخ گو باشد .
این وضعیت « بازی » در سیستم بیمار ما غالبا برای سلب مسئولیت و انداختن آن به زمین دیگران مورد استفاده قرار می گیرد .
از آن جا که در نظام اداری و مدیریتی ایران و در موضوع « مسیر شغلی » ( کار راهه شغلی ) ، تصدی یک سمت توسط یک شخص بر اساس ارزیابی های علمی و نظام شایستگی ها و صلاحیت های حرفه ای صورت نمی گیرد ؛ معمولا کم اتفاق می افتد که مدیری به علت پاسخ گو نبودن از مقامش کنار گذاشته شود .
نظام پاسخ گویی در این سیستم نه افقی بلکه عمودی و بر اساس سلسله مراتب است .
و اما پاسخ به پرسش دوم .
مدیری که از سیستم خارج می شود زمانی می تواند در صورت ایفای نقش « منتقد » اعتماد را در حوزه عمومی از آن خود کند که از اصل « صداقت » در زمان مدیریت خویش عدول نکرده باشد .
مدیری که بخواهد افکار عمومی را فریب دهد دیر و یا زود چهره ی واقعی اش برای همه آشکار می شود . دلیل آن هم مشخص است :
همه را در تمام زمان ها نمی توان و نمی شود فریب داد .
پرده دوم :
بسیار شاهد بوده ام و خیلی کم اتفاق می افتد ؛ در زنگ های تفریح ، شورای دبیران ، جلساتی که معلمان در اداره به مناسبت های مختلف در آن شرکت می کنند ، معلمان حاضر روند و یا محتوای فضا را مورد « نقد » قرار دهند .
بیشتر ترجیح می دهند سکوت کنند اما در فضای غیررسمی ، سفره دلشان باز می شود ...
در فضای مجازی هم چنین وضعیتی حاکم است .
زمانی که گفت و گوی من و آقای رمضانی در جریان بود این فقط آقای مزبان حبیبی بود که نظری را الصاق کرد .
حبیبی نوشت :
« درود
نمی خواهم وارد بحث شوم اما مشکل دقیقا همین است: اطلاعات متولیان امور با آنچه توسط مردم مشاهده می‌شود، متفاوت است. از آن جا که در نظام اداری و مدیریتی ایران و در موضوع « مسیر شغلی » ( کار راهه شغلی ) ، تصدی یک سمت توسط یک شخص بر اساس ارزیابی های علمی و نظام شایستگی ها و صلاحیت های حرفه ای صورت نمی گیرد ؛ معمولا کم اتفاق می افتد که مدیری به علت پاسخ گو نبودن از مقامش کنار گذاشته شود .
من یک بار این محل مورد مناقشه رفته‌ام، به هیچ عنوان به گفته های شما سازگار نیست و از گفته های خانم گلین هم چند درجه وخیم تر بود اوضاع.
پایدار باشید و تندرست »
اما بقیه کوچک ترین واکنشی انجام ندادند در حالی که همیشه و همه جا داد و فغان شان از مدیران ناکارآمد و فرصت طلب و فرصت سوز بلند است و تصور می کنند اگر این مدیران بروند و افراد دیگری بیایند همه چیز گل و بلبل می شود و امور در مدار قرار می گیرند .
بسیاری از معلمان و نیز «مدیران چراغ خاموش » از ترس این که مشارکت در یک بحث و یا حتی قرار دادن یک لایک ؛ ممکن است آینده شغلی آنان را احتمالا با خطر مواجه کند و آنان را در معرض پرسش و یا اتهام بالادستی ها قرار دهد ، از کنار این وقایع عبور می کنند گویی اتفاقی نیفتاده است .
این حجم از ترسو بودن و حسابگری در حوزه منافع شخصی از کجا آمده آن هم در کشوری که با بحران های مختلف درگیر است و چالش های محیط زیستی آن عواقب و خطرات وحشتناک و غیر قابل جبرانی برای « همه » در پی خواهد داشت .
قرار است چه چیزی را در آینده رقم بزند و چه سرنوشتی را برای آنان بسازد ؟
( فرونشست زمین در کرج )
در یکی دیگر از گروه ها وقتی معلمی که افتخار می کند پس از 30 سال بازنشسته شده در پی انتشار گزارشی از صدای معلم که گفت و گویی را با احمد عابدینی در موضوع رتبه بندی معلمان انجام داده است ؛ چنین می نویسد :
« شاید مشکل اینه که شما این طور فکر می کنید ؟ ایا کسی که برای دیگران راهنمایی و یا تلاش می کنه و پیگیری می کنه باید در بوق و کورنا به دیگران اعلام کنه ؟
منظورمن از خوشبختانه بازنشسته شدم اینه که از این مبحث دور شدم .
دوستان و همکاران من می دونند که من براشون تلاش می کنم یا خیر ...
اما شما چطور به این راحتی قضاوت می کنید ؟ شما غیر از نوشتن ایا کاری برای همکاران کردید؟
و ایا مطمئنید نوشته های شما رو می خونند ..
ولی من تک به تک دوستانم رو در حد توان راهنمایی کردم ..
تک به تک ...نه که بنویسم که میدونم متاسفانه نوشته ها کمتر مطالعه میشه . »
واقعیت این است که اکثریت معلمان ما « نوشتن » نمی دانند و متن های نگارش شده توسط آنان آکنده از غلط های املایی و اشتباهات نگارشی است اما حاضر به شنیدن و یا رویت خودشان نیستند و معمولا « خود » را در پشت « نقاب مرجعیت ساختگی » پنهان می کنند .
توضیح :
1-مطالب منقول بدون هیچ دخل و تصرف و اصلاح غلط ها در این یادداشت آورده شده اند .
2- « نمونه ای از مدیریت های تعطیل و مدیران کوتوله ! » آیا اردوگاه کوهستانی کلک چال آموزش و پرورش صاحب دارد ؟! ( این جا )
«آیا این مقامات به اندازه حتی اندکی مانند شادروان دکتر حسین بنایی در مورد محیط زیست و آینده کشور احساس مسئولیت می کنند ؟» مدیرکل فرهنگی هنری، اردوها و فضای پرورشی وزارت آموزش و پرورش ! " زبان مشترک " مسئولیت پذیری است نه شعار و تبلیغات ! ( این جا )
نظرات بینندگان