ای سلمانی سر من سَر سَری متراش ! آری .... مدیر باش و سر متراش !

  همه گستاخی ها و سرکشی های نوجوان و جوان امروز قبول. اما مدیر محترم دیگر دهه قبل 40 نیست که غرور و شخصیت و تعصب او را زیر پا بگذاری و در ملاء عام گوسفند تراشی نمایی!
اخطار اخطار اخطار. جواب نداد دعوت اولیا. جواب نداد انعطاف.

فراموش نکنیم که این ما هستیم که با دیسپلین سرباز خانه ای او را به نقطه جوش رسانده ایم.

فراموش نکنیم که در آئین تربیتی و آموزشی ما گزاره " انجام نده " هست اما فعل "انجام بده " یا "چگونه انجام نده " نیست.

فراموش نکنیم که کودک و نوجوان امروز بر سر چهار راه های اطلاعات سردرگم است.

فراموش نکنیم که امروز همه فقط داده ها را بر روی او به رگبار می بندند اما حوصله نظارت بر ستاده در ما نیست.

وزارت آموزش و پرورش نیز با ارسال دستورنامه انضباطی ، مدیران و معاونان را به خشک بودن ، تشویق می نمایند و دگماتیسیم بودن (بسته بودن) مجموعه عوامل آموزش و پرورش ، دانش آموزان را به درجه ضرب و شتم رسانیده است   فراموش نکنیم که نوجوان امروز ،تعلقی به دیروز ندارد و این ما هستیم که دیروزی می اندیشیم.

فراموش نکنیم که آموزش سنتی ، طاقت دانش آموزان امروزی را برای تحمل اجبار و زور مدیر و معاون و معلم دیروزی در هم شکسته است.

فراموش نکنیم که کودکان و نوجوانان امروز از خانواده رانده و از مدرسه مانده اند.

فراموش نکنیم که تذکر کاستی ها و نقصان ها ، صبر ایوب می خواهد که دانش آموزان امروز آن را ندارند و ظاهرا ما هم نداریم !

فراموش نکنیم که کسی جرأت بیان آشکار ایرادات خود ما را آن هم در جمع ندارد.

فراموش نکنیم که پدر و مادر و معلم و مدیر و معاون فهیم و خردمند، در خلوت دو تایی ،خاطی را تأدیب می کند.

فراموش نکنیم که برای اطاعت یک دانش آموز زور و دستور خشک انضباطی، نیاز نیست. انعطاف و گویش دو کلمه محبت آمیز برای دانش آموزی که خیلی در باور ما بی تربیت است، می تواند او را متوجه خطایش نماید. پسرم یا دخترم، تو الگوی مابقی هستی، تو آنقدر خوبی که باور نمی کنم چنان کنی. بیا چند قدمی با هم بزنیم و گفت و گو کنیم و.....

فراموش نکنیم که سرآغاز تعصب آمیز "غرور" همان سنین بلوغ و نوجوانی است و تحریک یا تمسخر آن بسیار خطرناک است.

فراموش نکنیم که بحران هویتی و بحران اخلاقی امروز جوامع ، کودکان و نوجوانان و حتی جوانان را بیشتر تحت تأثیر قرار می دهد.

فراموش نکنیم که سن بزه و بزهکاری در جامعه ما به کمتر از 15 سالگی رسیده است و این زنگ خطر دردناکی برای به خود آمدن همه ما دست اندکاران مسایل تربیتی و آموزشی است.

فراموش نکنیم که وزارت آموزش و پرورش نیز با ارسال دستورنامه انضباطی ، مدیران و معاونان را به خشک بودن ، تشویق می نمایند و دگماتیسیم بودن (بسته بودن) مجموعه عوامل آموزش و پرورش ، دانش آموزان را به درجه ضرب و شتم رسانیده است.

فراموش نکنیم که ما با کنترل دستوری و ضابطه مند خود او را به مرحله عصیان آورده ایم. چون کنترل تلفن همراه یا نازکی جوراب یا بیرون ماندن دسته ای از مو یا برداشتن ابرو یا داشتن لوازم آرایشی یا تفاوت رنگ یونیفورم مدرسه یا گفتن افعال نهی چون نخند، نرو، نکن، نپوش ، نخور و......
سطح فرهنگ کشورها دیگر به آن حد شعور انسانی رسیده است که داشتن تلفن همراه یا موبایل در مدرسه برای دانش آموز نیاز حیاتی شمرده شود.وسیله شمشیر دو دَم هست اما در کشور ما تکنولوؤی همیشه بر پاشنه دَم منفی و کارکرد ناخوشایند می چرخد.
یک زمانی گفتند که کتابهای دکتر شریعتی ممنوع است و خوانندگان آن را گرفتند و.... حال که آزاد است چند تن می خوانند؟

یا وقتی سرماخوردگی داریم گفته دکتر را مبنی بر این که خربزه و انگور و ترشی نخورید او هم از فعل منفی استفاده می کند ، اگر چرایش را بگوید مریض با لجاجت بر جان خود قصد نمی کند.این حس درونی همه ما انسانهاست که  در مقابل نهی عادت به کنش مخالف داریم .
استفاده نامطلوب از ماشین یا مویایل یا ماهواره و... نتیجه تذکرات غیر عقلانی و غیرمنطقی خود ماست. اگر خفتگان را بیرون نمی کردیم شاید امروز این همه استفاده های نادرست از تکنولوژی را هم نداشتیم. رفتیم پشت آپارتمانها و بشقاب های ماهواره را جمع کردیم و تصور نمودیم که بدین طریق جامعه و افراد آن اصلاح می شود. پس اگر روزی برسد که دیگر بشقاب یا ابزار واسطه ای برای ارتباط با کل دنیا لازم نباشد آنگاه تلویزیون ها را جمع خواهید کرد؟!

   ما گفتیم "نکنید" اما جنبه های مثبت استفاده از آنها را آموزش ندادیم و دانش آموزان را به پنهان کاری در استفاده از هر چیزی که از نظر ما ممنوع بود دعوت کردیم. "برنامه پنهان" آموخته های ما شد در خفا حس کنجکاوی او را پاسخ یافتن. بعد هم هی اخطار دادیم که والدین فرزندان خود را با فضای مجازی تنها نگذارید !!
آخر گوگل یا هر فضایی دیگر پاسخ سئوالات بحران بلوغ دانش آموزان را به راحتی و بدون مضایقه ، می داد و ما هیچ تلاش هم نکردیم تا با مطالعه خواسته های این سنین ، سعی در روشنگری او داشته باشیم.

پس باید آئین نامه های انضباطی بازنگری شوند !
دیگر اوایل انقلاب نیست که برای قوام ارزشهای نظام ، سختگیری لازم باشد.
امروز باید انعطاف و نرمی گزید تا سرکشی کودک و نوجوان سرزمین ما به جامعه بزرگتر نرسد.
امروز دیگر افعال منفی و بازدارنده ، نیازهای اخلاقی و عاطفی و انسانی دانش آموزان ما را پاسخ نمی دهد.
جایگاه کتاب و کتاب خوانی امروز با جایگزینی فضای مجازی ، دیگر همانند گذشته افراد را مقیّد به شریف و نجیب و محترم بودن ، بار نمی آورد.
به همراه رشد سریع فرآیند تکنولوژی ، ساختار زندگی خانواده ها دگرگون گردیده است که جزءجزء آن بر روح و روان کودک و نوجوان ، لایه لایه اثر می گذارد. امروز باید به زبان دانش روز آنها را تربیت کرد. با مِتد گذشته نمی توان رشد علمی را همراهی کرد.

آری !

معلمم ، معاونم ، مدیرم و پدر و مادرم ، امروز اگر او را در نیابیم ، چه زود دیر خواهد شد و پیچیدگی های رفتاری جامعه ما ، قابلیت اصلاح و بازسازی خود را بر روی آنان از دست خواهد داد.
او فرزند مغرور سرزمین ماست، او را در یابیم.

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید