گروه اخبار /

|
در ایــــن خاک زرخیز ایران زمیــــــن |
نبودنــد جز مردمــــی پـــاک دیـــــن |
|
همه دینشـــــان مردی و داد بــــــود |
وز آن کـشـــــــور آزاد و آبـــــاد بــــود |
|
چو مهر و وفا بود خـــود کیششـــان |
گـــــنه بود آزار کــــس پیششـــــان |
|
هــمه بنـــــــده ناب یـــــــزدان پـــاک |
هـمــــه دل پر از مهر این آب و خاک |
|
پــــدر در پـــــدر آریــایـــــی نــــــــــژاد |
ز پشـــــت فریــــدون نیکـــــو نهــــاد |
|
بـــزرگی به مـــــردی و فرهنــــگ بود |
گدایـــــی در این بـــوم و بر ننگ بود |
|
کــجا رفت آن دانش و هـــــــــوش ما |
که شد مهر میهن فــــراموش مـــــا |
|
که انداخت آتـــــش در ایـــن بوستان |
کــــز آن سوخت جان و دل دوستان |
|
چه کردیم کـــــین گونه گشتیم خار؟ |
خـــــرد را فکندیم این ســــــان زکار |
|
نبود این چــــنین کشور و دیـــــن ما |
کـــــجا رفـــــت آییـــــن دیریــــن ما؟ |
|
به یزدان که این کشـــــور آباد بـــــود |
همـــــه جـــــای مـــــردان آزاد بـــود |
|
در این کشور آزادگــــی ارز داشــــت |
کشـــــاورز خــود خانه و مرز داشت |
|
گرانمــایـــه بود آنکــــــه بودی دبـیـــر |
گرامـــــی بد آنکــــس که بودی دلیر |
|
نه دشمن دراین بوم و بر لانه داشت |
نه بیگانه جایی در این خانه داشت |
|
از آنروز دشمن بـــــما چیره گـــــشت |
که مـــــا را روان و خرد تیره گشـــت |
|
از آنـــــروز ایــن خـــــانه ویرانه شـــــد |
که نـــــان آورش مرد بیگانـــــه شـد |
|
چـــــو ناکس به ده کدخــــــدایی کند |
کشـــــاورز بایـــــد گدایـــــی کنـــــد |
|
به یـــــزدان که گـــــر ما خرد داشتیم |
کجـــــا این سر انجــــام بد داشتیم |
|
بســـــوزد در آتش گرت جـــــان و تـن |
بـــــه از زندگی کـــــردن و زیستـــن |
|
اگـــــر مایه زندگی بنــــــــدگی است |
دو صد بار مردن به از زنــدگی است |
|
بیـــــا تا بکوشیـــــم و جنگ آوریـــــم |
بـــــرون سر از این بار ننـــــگ آوریـم |







نظرات بینندگان