نهاد آموزش که اساسی ترین زیر ساخت برای خروج ملت ها از وابستگی، رکود و تحجر محسوب می شود لازم است که بیشتر از تمامی نهادهای موجود در یک مملکت از وابستگی مصون بماند ؛ به عبارتی اگر چه تبادل اطلاعات میان ملت ها طبیعی است این تبادل تنها برای تکمیل بلوک های جامانده از ساختمان آموزشی کشور استفاده می شود، یک معلم که بنیادی ترین واحد فراهم آوری بستر تولید علم محسوب می شود، وقتی می اندیشد، تحلیل می کند و انتقاد دارد در واقع به بستری واقعی برای آموختن تفکر برای دانش آموزانش تبدیل می شود، اما اگر قرار است هوش مصنوعی این ماهی ها را از آب بگیرد، بپزد و تحویل ما بدهد ما در آینده‌ای نزدیک به مصرف کننده های بی چون و چرای اطلاعات تبدیل می شویم و دیگر خبری از تولید اطلاعات نخواهد بود .
مصرف گرای های امروز به وابسته های فردا تبدیل می شوند و نتیجه‌ی وابستگی درماندگی است. می دانید چطور ؟
این روزها با شنیدن خبر ورود هوش مصنوعی به حوزه‌ی آموزش در کشور های صنعتی و اینکه قرار است آنها از این طریق آموزش را متحول و از نو بازتعریف کنند، این مرض مبهم به سان یک پاندمی به کشورهای ما هم سرایت کرده و مسؤلین شتاب زده در صدد پیوند دادن این پلتفرم با سیستم آموزش کشور هستند که مبادا از این قافله عقب بمانیم ؛ اما انگار قرار است تاسف این آغوش های باز را در چند سال آینده بخوریم.
چرا؟
در کشورهای غیر صنعتی تا نیمه صنعتی همانند کشور خودمان ایران، به دلیل فقدان نهادهای نظارتی قوی به خصوص در حوزه‌ی فن آوری های دیجیتال استفاده‌های آسیب زا از این گونه پلتفرم ها اجتناب ناپذیر خواهد بود ؛ آسیب هایی که داوطلبانه توسط خود کاربر با آغوش باز از آن استقبال می شود .
وقتی افراد نیروی انسانی آسیب دیدند پس آسیب به سیستم در ابعاد وسیع حتمی خواهد بود.
بیایید ببینیم این سخنان تنها یک جبهه گیری اصولگرایانه است یا لازم است به ورود هوش مصنوعی به حیطه‌ی آموزش محتاطانه تر نگریست .
معلمی را تصور کنید که طرح درس هایش را با هوش مصنوعی تولید می کند، این تنها یک تصور نیست یک واقعیت محض است ، دانش آموزی که با تعامل با هوش مصنوعی داستانی تولید می کند که حیرت را بر می انگیزد، تمرین هایی که هوش مصنوعی برای دانش آموز به درستی پاسخ می دهد، تحلیل هایی که از یک موضوع ارائه می دهد ، کتاب هایی که خلاصه می کند و... در نگاه اول خارق العاده به نظر می رسد اما عمیق تر که بنگری همه‌ی اینها مثل اینکه قرار است در دراز مدت وابستگی های شدیدی در ما ایجاد کند که ما الان داریم پُک های نخستین را به آن می زنیم، به خصوص نسل هایی که از بدو ورود به سیستم آموزشی کشور این مخدر را استنشاق می‌کنند.
در آینده ای نزدیک با این پلتفرم درد دل خواهیم کرد، تصمیمات مهم زندگی مان را به آن می دهیم که تحلیل کند، کسب و کارمان را به آن می سپریم تا با تصمیمات صرف ماشینی سود دهی آن را تضمین کند و ما فقط تبدیل به بله قربان گوهایی می شویم که بیم و امیدمان به سرورها گره می خورد، هرچه بیشتر با این پلتفرم ها تعامل می کنیم، بیگ دیتاها چاق تر شده و تصویر واضح تری از تمایلات جامعه ی ما پیدا می کند ؛ آن وقت به آرامی پیکره ی جامعه را با تبلیغات هدف مند و پاسخ های کج دار و مریض مطابق میل سرور ها خواهد تراشید، تا مبادا زمانی خلاف امیال صاحبان سرور عمل کنیم.
اگر این سیر استفاده نامحدود از پلتفرم هایی مانند هوش مصنوعی و خود برهنگی اطلاعاتی در مقابل آنها ادامه پیدا کند، برای درمان درماندگی ما تنها خاموش کردن دکمه سرورها کافیست.
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید
صدای معلم، صدای شما
با ارائه نظرات، فرهنگ گفت‌وگو و تفکر نقادی را نهادینه کنیم.