"در کشور ما گویی دولت برای اجرای با کیفیتِ آموزش‌های ضمن خدمت ، اعتقادی به هزینه‌کردن از بودجه عمومی ندارد! در برخی از دوره‌‌های آموزشی ، در صورت عدم کسب حدنصاب نمره لازم ، فرد شرکت‌کننده می‌تواند مابه ازای مالیِ آن را بپردازد و نمره قبولی بگیرد" !!
دیوار کوتاه معلم به هنگام افت تحصیلی ، خشنونت در مدارس ، تنبیه بدنی دانش آموز ، پارگی شاهرگ معلم با چاقو توسط دانش آموز ، وجود یک پدوفیلیایی که به طور آزاد در اختیار مدارس خاص قرار می گیرد و لابد با نیت دسترسی آسان به کودکان معصوم جهت ارضای نیاز خود عمل می کند ، فرو ریختن سقف کلاس و دیوار مدرسه و...... آن چنان آماده بالا رفتن افراد مسئول و غیر مسئول ، افراد خاص و عام ، وزیر و وکیل و...... است که کوچک ترین حمایت و دفاعی را کسی شایسته او نمی بیند. در هر جامعه یک قاتل سریالی برای خود حق و حقوق قانونی دارد و حتی قبل اعدام ، چند چیز باید به جا آورده شود ، اما در جامعه ما یک معلم ، نه خود وکیل است که از خود دفاع کند و نه وکیلی از او دفاع می کند!1
جرم او داشتن تعطیلات عید نوروز و تابستان است که تعداد روزهای آن بیشتر از دیگر شاغلان است و برای همین ، حقوق که نه دستمزد کمتر از سی روز را می گیرد ، در تربیت و تعلیم و آموزش او ، کوتاهی می شود و گویی چون هنگام ورود به دانشگاه فرهنگیان ، مابین 20 تا 24 سال سن دارد ، پس برای خود یک بزرگسال محسوب می شود و مطمئن هستند که در مدرسه طی 12 سال همه چیز را یاد گرفته است!! و معلمی چیز خاص دیگری نیاز ندارد ، او به عنوان یک مبصر در کلاس درس ، فقط کافی است گه گاهی روی میز بکوبد و هیس بگوید و یا روی کتاب درسی را قرائت کند. مگر معلمی به جز این ، نیازهای دیگری هم دارد ؟!!
پس کدام آموزش معلمی و کدام توانایی و مهارت تدریس و کدام فن معلمی و.....
پس همانند دستفروش های دَم غروب دلتنگی شهر ها و مردمان آن ، آموزش و پرورش هم داد بزند : ارزان شد بیا ببر ، فقط کافی است مبلغی به این حساب واریز نمائید تا در آزمون کتب ایدئولوژیک ما قبول شوید. یاد نگرفته اید و یا مطالعه نکردید ، اصلا وجود نازنین خود را دل آزرده نکنید که درهای رحمت آموزش و پرورش ، یکی بعد دیگری به روی ِ ماه شما باز است. پول بده کباب ببر . پول بده نمره قبولی ببر !1
شما تفاوتی بین این بازار گرمی آن عامی با این خاص والامقام می بینید؟
در جوامعی شبیه جامعه ما ، همیشه یک قانون بد است و یک قانون بدِ بد . ما هرگز قانون خوب و عالی نداریم برخلاف روش ارزشیابی توصیفی دوره ابتدایی مان . پس می گویم آموزش ضمن خدمت در دوران اشتغال ما یعنی دهه 70 - 80 ، نسبت به شرایط امروزِ معلم در حراج حیثیت حرفه ای او ، قانونی بد بود اما همان بسیار خوب بود. باور کنید با وجود این که بازنشسته ام از دنیای امروز خود شرمسارم !!
فردا منِ معلم به دانش آموز خود چگونه درس صداقت و رسم جوانمردی آموزش دهم ، وقتی که خود در جلسه امتحانات ضمن خدمت یا تقلب می کردم و یا با خرید نمره حدنصاب ، قصد دریافت ضدارزشِ امتیاز آور را دارم ؟
معلم عزیز ،
وقتی امتیازات گرفته شده ، تأثیری در سرنوشت معیشتی من ندارد و یا گذراندن این دوره ها از طریق اینترنت ، چیزی بر دانش من نمی افزاید ، این تبعیت بی چون و چرا از روال تحمیلی چرا ؟! اگر خود من معلم معترض شرایط حاکم نباشم و مهارت هم رقصی با هر ساز نامیمون را از خود نشان دهم ، به نظر شما چه کسی دلش به حال و روز من و شما خواهد سوخت ؟
علت این همسویی تسلیم آمیز ، اجبار حتمی برای گذراندن آنهاست و یا ترس و سکوت ما ؟
در تجزیه و تحلیل مسایل آموزش و پرورش ، ما در هم تنیدگی تمامی موارد ریز و درشت دخیل در سرنوشت شغلی خود را فراموش می کنیم و اصراری شدید بر بهبود اوضاع خود از همان کسانی را داریم که حق و حقوق یک معلم را نمی شناسند و به جا نمی آورند . برای همین ما معلمان قادر به گرفتن نتیجه مطلوب نیستیم چون در این بین تعادل و توازن حقوق و تکالیف معلمان در جامعه برهم خورده است و انتظارات ما برای خودمان نیز سردرگم گردیده است.
به تدریج برای ورود به کلاس درس ، ما معلمان باید حقوق و عوارض بپردازیم چون آموزش و پرورش تنها وزارتخانه ورشکسته دولت های ماست.
منِ معلم برای کسب دانایی و توانایی که شما جهت ترویج آن در بین دانش آموزان به برپایی جشنواره ، متوسّل می شوید ، باید به شما پول بدهم تا شاید بتوانم تکه های اعتبار و حیثیت شغلی خود را وصله کنم که بر زمین سفت و سخت نخورم ، تا جهانیان بدانند که آموزش و پرورش بالاخره با هر نوع ساز و کار خلاقانه دولت و وزیر ، قدرت سر پا ماندن را دارد ، خدا قوت دهد به ملت و برکت دهد به جیب آنان !!
اصلا پیشنهاد می دهم من معلم به دلیل یافتن فرصت و افتخار مراقبت و نگه داری از کودکان ملت شریف ایران ، همانند مدارس و دانشگاه های عین انتفاعی سراسر کشور ، به دولت ، شهریه پر کردن اوقات فراغت خود را بپردازم !! هر چه باشد تعادل بین داده و ستاده در این چرخه معیوب ، دهه هاست که برهم خورده است و ارزش ها کم رنگ و مرز بین تقدم و تأخر نیازها قابلیت شناسایی خود را از دست داده است. هر چه باشد معلمان ما نیازی به دانش افزایی و دسترسی به دانش روز و یا کسب مهارت و فن کلاس داری و تدریس ندارند و با همان معلومات 12 - 16 سال دوران تحصیل خود ولو مربوط به 10 - 30 سال پیش ، به خوبی می توانند مبصری کنند !!
راستی در این جهان که کوچک ترین کالا همچون یک رابط و یا محافظ برق ، برای خود برگه گارانتی دارد ، 30 سال تدریس فرساینده من معلم کدام گارانتی و تضمین را برای خود دارد ؟
دانش افزایی ، تأمین سلامت و بهداشت ، تضمین زندگی و طول عمر ، رفاه اجتماعی ، برخورداری از فاکتورهای فرهنگی و تفریحی ، تأمین امنیت شغلی ، منزلت و حرمت اجتماعی ، داشتن قدرت پس انداز ، داشتن قدرت خرید ، برنامه ها و تمهیدات ایام ویژه ، بیمه درمان و تکمیلی و.... کدام یک از این موارد و بسیاری دیگر ، قانونا برای منِ معلم وجود دارد و پشتوانه اعتماد و اطمینان من به شماست؟
1) خبرگزاری تسنیم . ۲۴ خرداد ۱۳۹۸ . https://tn.ai/2027541
آخرین اخبار و تحلیل ها در حوزه آموزش و پرورش ایران و جهان در صدای معلم
صدای معلم، صدای شما
با ارائه نظرات، فرهنگ گفت‌وگو و تفکر نقادی را نهادینه کنیم.