راهی که اشتباه رفته ایم

از بس توی ایران به شادی های اجتماعی توجهی نمی شه ،به نظر میاد بعضی ها ماه محرم را به خاطر دهه اول آن و به خصوص شور و نشاط! اجتماعی آن می پسندند.

عصر دیروز -روز تاسوعا- خیابان شهر مملو بود از خانواده هایی که برای زیارت از صحن این امام زاده به سوی آن امام زاده یا تکیه می رفتند و شمع روشن می کردند.در مسیر ایستگاه های مردمی فراوانی قرار داشت که با چای، شربت، کیک،خرما و به ویژه نان و ماست از افراد در حال تردد پذیرایی می کردند. اذان مغرب شد و جمعیت کماکان در رفت و آمد بودند.

حیاط امام زاده هنوز مملو از افرادی بود که نذری میل می کردند، با هم خوش و بش می کردند، می آمدند و می رفتند ،جمعیتی هم در حال اقامه نماز.حس خوبی نبود.

آری! قبول دارم ،غم شهادت امام حسین از جنس دیگری است و ته دل ها آکنده از غم و عشق حسین است، اما هدف قیام بر پا داشتن نماز بود، نبود؟ قبول کنیم که راه را اشتباه رفته ایم.یاد شعری از کیوان شاهبداغی افتادم که در ابتدای شعرش می گفت :
آی مردم
به گمانم که غلط آمده ایم
راه را برگردیم
جاده از نور خدا ، خاموش است
هیچکس ، حوصله عشق ، ندارد اینجا
به خدا ، هیچ رسولی به چنین راه ، نخواندست کسی
جاده بی آبادی
و سراسر ، همه جا ، ویرانی ست
تا افق ، بذر عداوت کشته اند
راه پر جذبه ، ولی بی مقصد
همه همسفران ، دلگیرند
و کسی را ، غم این قافله ، در خاطر نیست
من به چشمان همه همسفران خیره شدم
برق چشمان همه ، خاموش است

آخرین اخبار و تحلیل ها در حوزه آموزش و پرورش ایران و جهان در صدای معلم

گروه تلگرامی صدای معلم

ارسال مطلب برای صدای معلم