به زعم خود می پنداریم که مردم متوجه نمی شوند. مردم نمی دانند. مردم دنبال نمی کنند. مردم آنقدر سرشان به مشکلات زندگی گرم ست که وقت نمی کنند به آنچه حقشان هست حتی فکر کنند.
اینگونه ست که در این گیر و دار رفتارهایی سر می زند که شاید سال ها بعد نتیجه آن مشخص شود. البته ممکن ست بیداری آنی هم اتفاق بیفتد.
ما قرار نیست جای خدا قوانین عالم را بنویسیم. اگر خدا را قبول داریم می دانیم که آفرینننده این دنیا اوست پس شکی باقی نمی ماند که ما تنها می توانیم حقایق عالم را برای خود و کسانی که علاقه مند به اندیشیدن هستند ثابت کنیم.
قوانینی که هیچ کدام از سر بی عدالتی نیست و اگر بی انصافی در این حیطه دیده می شود از ذات مقدس الهی نشأت نگرفته و نخواهد گرفت.
اگر خلاف واقع را می بینیم حکمتش وجود عده ای ست که سعی دارند با یکتایی خدا نزاع کنند بنابراین تلاش خود را در زمینه ای پیش می گیرند که واقعیت ها در پشت پرده ها پنهان شود. این گونه مردم نا آگاه و سرگرم مشکلات روزمرگی ،چون فرصت تحلیل ندارند از درگاه ایزدی ناامید می شوند و این همان چیزی ست که آن افراد به دنبالش هستند.
جوانان بزرگ ترین طعمه اند. چرا که خام بودنشان درکنار مشکلات ،برایشان تفکر را پیچیده می کند و راه درست و نادرست را گم می کنند.مگر آنکه به قدرت و توانایی ذات اقدس الهی یقین داشته باشند و از همت و تلاششان برای رسیدن به کمال انسانی و رضایت پروردگار کوتاهی نکنند.
تاکنون از ابتدای تاریخ افراد زیادی چه خوب و چه بد در سایه اندیشه های خوب و بد زندگی کردند و تجربه هایشان برای نسل های آینده باقی مانده است.
چیزی که در تمام این مطالعات حاصل شده است و عبرت بزرگی برای همگان باید باشد این ست که هیچ ظلمی پایدار نمانده است.
حتی با وجود آنکه عده ای سعی در مخفی نگاه داشتن واقعیت ها داشته اند.
حذف و نابود کردن افرادی که تلاش می کردند حقیقت را هویدا کنند در اصل قضیه خللی ایجاد نکرد و باعث شد بذرهای آزادی خواهی و داشتن آرامش در دل ها کاشته شود تا روزی به سبزی بنشیند.
امروز به لطف و مدد الهی و کاشت همان بذرهای سالمی که هزاران شیر پاک خورده در دلها با خون جگر کاشته اند هنوز در نخینه جان مردم آگاه مانده و به نسل های آینده نیز خواهد رسید.
اگر تلاش همه کسانی که خود را خادم مردم می دانند و در این رفت و آمد گفتار و عملشان یکی ست باید آن جامعه بهشت برین باشد.
وقتی به راحتی کوچکترین زحمات و دلسوزی ها را نادیده می گیریم و از ترس افتادن از جهاز قدرت دست به هر کاری می زنیم ، یعنی طمعی ما را وا می دارد که به جای وصل کردن فصل کردن را پیام آور شویم.
روی سخن بر می گردانم به صورت متولیانی که خود را پرچم دار فرهنگ و ادب و احترام می دانند.
اگر بگویندپیامتان را تعریف کنید. حتما به فرهنگ های لغت مراجعه می شود چرا که با تمام وجود لمس نشده است که وقتی از زبان جاری می شود به دل بنشیند.
چشم های انسان ها چه نعمت های عجیبی هستند که تمام حقایق درون یک انسان را اینقدر جسورانه نشان می دهند. ژرفایی که ساحران با اشاعبه های خود از وجود متحیران می گیرند.
آخرین اخبار و تحلیل ها در حوزه آموزش و پرورش ایران و جهان در صدای معلم
صدای معلم، صدای شما
با ارائه نظرات، فرهنگ گفت‌وگو و تفکر نقادی را نهادینه کنیم.