آیا بطحایی و سایر وزرای آموزش و پرورش در دولت های دهم و یازدهم در جایگزین کردن امنیت فرهنگی به جای فرهنگ امنیتی موفق بوده اند ؟

برکسی پوشیده نیست که در دنیای پر مشغله و پیچیده  امروز وجود وسایل ارتباط جمعی و رسانه های دیداری و شنیداری  نقش به سزایی در آگاهی دادن به انسانها ، تنویر افکار عمومی و روشن کردن مسیر  خدمت رسانی مدیران و دستگاههای اجرایی دارند . اگر بخواهیم نگاهی واقع بینانه به کارکرد رسانه داشته باشیم جنبه خبررسانی و آگاهی بخشی را شاید بتوان یکی از کارکردهای اصلی رسانه تلقی کرد که می توان در خلال این کارکرد به بستر سازی توسعه فرهنگی جامعه هم کمک کرد .

با توجه به اهمیت رسانه‌ها در جوامع  کنونی  هم می توان پیدایش رسانه را یکی از مهم‌ترین و با ارزش ترین دستاوردهای  بشری  ذکر کرد که باعث شده تا انتشار اخبار و اطلاعات  متناسب با نیاز مردم به سرعت انتشار پیدا کند . 

باید پذیرفت که رسانه ها با تحولاتي که در جنبه هاي مختلف به همراه داشته اند  توانسته اند به عنوان حاملان و انتقال دهندگان  پيام در ساخت فرهنگ عمومي ، باورها و افکار موثر باشند.

آموزش و پرورش از جمله دستگاههای آموزشی و فرهنگی است که به لحاظ گستردگی و ارتباطی که با آحاد جامعه و به خصوص نهادهای فرهنگی ، آموزشی و تربیتی دارد ، می تواند از نقش رسانه در پیشبرد اهداف و ماموریت های خود هنرمندانه و هوشمندانه استفاده کند. سوال اینجاست که آیا دستگاه تعلیم و تربیت در راستای توسعه ابزارهای فرهنگی و کمک گرفتن از این ابزارهای بالقوه توانسته است موفق عمل کند و از ظرفیت رسانه در راستای  آگاهی بخشی به افکار عمومی ،انتقال پیام و کارکرد درست ماموریت های خود استفاده کند ؟ 

با  نگاهی گذرا به برنامه های آموزش و پرورش  در دولت یازدهم  به مقوله جایگزین کردن امنیت فرهنگی به جای  فرهنگ امنیتی می رسیم که در جای خود قابل تامل و بررسی است و باید سوال کرد که آیا وزرای سابق و فعلی آموزش و پرورش در دولت یازدهم و دوازدهم  توانسته اند در این راستا موفق عمل کنند یا نه ؟

ناگفته پیداست که استقرار امنیت فرهنگی در آموزش و پرورش زمانی تحقق پیدا خواهد کرد که معلمان نسبت به اهداف و برنامه ها و ماموریت های دستگاه تعلیم و تربیت احساس تعلق خاطر کنند و بتوانند در سایه این نگاه خود را سهیم و دخیل در تصمیم گیری، برنامه ریزی و اجرای برنامه ها  بدانند و برای تحقق هدف مشترک به کنش متقابل یاری گرانه  با مدیران و تصمیم گیران دستگاه تعلیم و تربیت بپردازند. آیا متولیان آموزش و پرورش  اقدامی کاربردی و عملیاتی  برای تقویت و حمایت  از رسانه ای پویا و کارآمد مانند صدای معلم که با وجود مشکلات و مشقات فراوان ؛ با رعایت استقلال کاری و اخلاق رسانه ای مدافع حقوق معلمان بوده ؛ کرده اند  ؟

مهمتر از فراهم کردن بستر مشارکت جویی برای فرهنگیان داشتن سعه صدر و تحمل شنیدن نقدهای سازنده و موثر فرهنگیان است که باید به درستی در بین مدیران نهادینه شود و آنها بپذیرند که برای تقویت نقاط قوت و برطرف کردن نقاط ضعف خود باید به گفتمان سازی ، نقد و نقادی و تحمل شنیدن انتقادات ؛ بیان نظرات و دیدگاههای معلمان  بپردازند و فضایی را ایجاد کنند تا نمایندگان افکار عمومی و یا معلمان به مدد ظرفیت  های ایجاد شده در فضاهای ارتباطی جدید  بتوانند آزادنه و بی هیچ دغدغه ای اظهار نظر کنند و کسی مانع این مشارکت جویی و کنش متقابل  نشود .

پایگاه تحلیلی خیری معلمان ایران ( صدای معلم ) از جمله پایگاه های موفقی است که در سالهای اخیر باعث شده تا صدای معلمانی که در دور دست ترین نقاط کشور در عرصه تعلیم و تربیت مجاهدت می کنند؛ به شیوه ای هنرمندانه به مسئولین انتقال یابد و آنها بتوانند بی هیچ واسطه ای خود را رو در رو با مدیران دیده و به بیان نظرات و دیدگاه های خود بپردازند .

دفاع این پایگاه خبری از حقوق معلمان تا بدانجاست که می توان به جرات بیان کرد که صدای معلم ، صدای رسای معلمانی است که تاکنون صدایشان به جایی نمی رسید و نمی توانستند  مشکلات خود را در فضایی قابل اعتماد فریاد بزنند .

در استقلال کاری این پایگاه هم باید گفت که فرهنگیان شاهدند که این پایگاه بدون در نظر گرفتن سلیقه ، تفکر و دیدگاههای افراد کمک کرده تا افرادو جایگاههای مختلف بتوانند آرا و اندیشه های خود را به افکار عمومی و معلمان انتقال دهند و ماحصل این انتشار افکار ،این بوده که  فرصت های بهتری برای خدمات رسانی به فرهنگیان ایجاد شود . پایگاه تحلیلی خیری معلمان ایران ( صدای معلم ) از جمله پایگاه های موفقی است که در سالهای اخیر باعث شده تا صدای معلمانی که در دور دست ترین نقاط کشور در عرصه تعلیم و تربیت مجاهدت می کنند؛ به شیوه ای هنرمندانه به مسئولین انتقال یابد و آنها بتوانند بی هیچ واسطه ای خود را رو در رو با مدیران دیده و به بیان نظرات و دیدگاه های خود بپردازند

  اما با این تفاصیل این روزها زمزمه هایی به گوش می رسد که در مجموعه آموزش و پرورش شکایاتی از رسانه ها  به خصوص پایگاه تحلیلی خبری معلمان (صدای معلم ) در حال پیگیری است که نمی تواند  امید بخش و سازنده باشد و باید به ادامه این روند ابراز نگرانی کرد .

چگونه ممکن است دستگاهی مانند آموزش و پرورش  که باید نسبت به نهادینه کردن گفتمان سازی در جامعه و فرهنگ نقادی و مشارکت جویی در جامعه مبادرت کند ، خود آن چنان آستانه تحمل پاییینی نسبت به شنیدن دیدگاه ها  داشته باشد که نسبت به انتشار نظرات و دیدگاههای معلمان برخوردی چکشی داشته باشد و نتواند این نقد و نقادی را حلاجی کند ؟

آیا شکایت از رسانه ها و پیگیری قضایی می تواند  به سالم سازی بستر آموزش و پرورش در جامعه کمک کند ؟

آیا بستن دهان منتقدان می تواند راهکاری مناسب برای پیشبرد اهداف دستگاهی گسترده مانند آموزش و پرورش که حواشی  و آسیب های خاص دارد باشد ؟

آیا متولیان آموزش و پرورش  اقدامی کاربردی و عملیاتی  برای تقویت و حمایت  از رسانه ای پویا و کارآمد مانند صدای معلم که با وجود مشکلات و مشقات فراوان ؛ با رعایت استقلال کاری و اخلاق رسانه ای مدافع حقوق معلمان بوده ؛ کرده اند  ؟ 

در پایان باید گفت که اگر مدیران بخواهند در راستای شفاف سازی و نهادینه کردن فرهنگ خدمت گام بردارند باید  از ظرفیت رسانه ها برای برطرف کردن نقاط ضعف طرح  ها و برنامه ها استفاده کنند و چاره ای جز حمایت و تقویت رسانه ها ندارند . و اگر غیر از این راهبردی برای خود انتخاب کنند خطایی نابخشودنی است که اثرات منفی آن غیر قابل انکار خواهد بود .

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید