چو بلبل خوش نوازانی سخن سنج

به جاویدی رسد هر کس که با ما
زمان را طی کند جاوید مانا
چو گوهر علم را زیور ببندد
یتیمی در شود همتا نه جانا
ادب را ارزشی باشد به فرهنگ
به فطرت خو کنی یابی گهر را
مواریثی بماند جاودانی
به رتبت تجربت یابی همانا
به درسی بحث یابی تجربت را
به تمکین مکنتی یابی نگارا
زمان را طی به فردایی میندیش
زمان را حال دان همت تو حالا
تویی دانا و برنا روح والا
کمی اندک به مسکن جسم آرا
به معنا زیست باید زندگانی
زمان را طی به آن جا رو که والا
چنان زی حاسدان فرصت نیابند
دلت آزرده گردد از بلاها
تو را علمی ببافی نکته دانی
قلم داری تو حاکم بر الفبا
چنان حکمی دهی اندیشه ها را
به خواندن در تحیر مرد دانا
بیارایی چنان زیور به صورت
به رویت هر که بیند محو سیما
به سیمایی نگر پنهان ظاهر
کلامی دلنشین یابی به ایما
رباعی با غزل قالب قصاید
به آهنگی نوازد ای که خوانا
سخندانی به قالب مثنوی هان
تعالا روح افزاید خود آرا
به عرفان عشق می ورزی چه باشد
غزل با مثنوی الحان بقایا
زمینی آسمانی در تجلی
به دوران مردمش فکری چه زیبا
پریشان خاطر آمد ذکر دوران
تمدن رفت فرهنگش به یغما
به معنا سیر باید زندگانی
ز دنیا جیفه اش دوری به معنا
طریقی زهد گیری پارسایی
ادب حکمی کند پیرو ز آبا
به زاکان سیر کن یابی عبیدی
به موشی گربه اش نازی چه غوغا
سخن در پرده گفتند آشکارا
سخندانی سخن گو بی محابا
سخن از دور گو دوران بماند
بماند جاودان مکتوب از ما
زمین را طی زمان را بنگری حال
به قیلی قال کشتاری خدایا
کشاکش سرزمین در دست غاصب
چه هرجی مرج ماندی یکه تنها
زمین بازی چه بازیگر زمینی
چو کودک در تفکر مانده برنا
مغولان را نگر ایلان غاصب
چه نادانی به غارت مرگ بی جا
ریا تزویر سازد مرد حاکم
سیاست باز بینی در تقلا
توان گفتن سخن هایی به ایهام
به ژرف اندیشه ها فکری هویدا
خشونت با فساد اندیشه رویت
بباید زد سری را جلوه کانا
زمان گویا نهان ها آشکارا
حیل با حیله مخفی گرگ و میشا
زمان طی می شود تاریخ گویا
حقایق با گذر ایام رویا
سنایی ناله دارد حافظانی
که خاقانی قبادی خسروبینا
جسارت حاکمان مردم فریبی
چنان لفاظ زیورها به دیبا
حیا را مرگ زشتی را بقایی
گلی شد در اسارت مرد هیجا
گل اندامان عالم را خبر ده
پیامی را بگویندشان به نجوا
غزل ها را به دیوانی تجمع
چه دفتر شعر مردانی به ایحا
امیرانی سخن سنجان عالم
کلام آذین به زیورها چه والا
ز هجران ناله بافیدند اینان
سیاهی شب حجابی شد به شکوا
چنان طرحی چه مبدع این کسانی
معانی گنج خود دادند به تقوا
فریبی لا ز دنیا خورده اینان
مسائل اجتماعی را نه یغما
گذر ایام خود را در سکوتی
به کنجی خلوتی کردند اینا
چو بلبل خلوتی در بوستانی
به جلوت با طبیعت عارفانا
چو بلبل خوش نوازانی سخن سنج
گذر ایام در باغی نه رسوا
بیان گفتندشان از رنج دوران
چه اکثر مردمان درگیر دارا
هزاران زهد رنگارنگ دوران
به تقوا جلوه ای پوشش نه تنها
چنان در دین بیفتد رخنه هایی
که خیط اسود و یا ابیض یکی لا
چه کفری کفر نعمت در زمانی
چنان آلوده مردم را چه بلوا
به بحث علمی توجه کن خردمند
رها از دنیوی شو مرد دانا
به الفاظی بیان شد بحث هایی
که در قالب غزل شیرین گوارا
به شاعر لطف الفاظی بیندیش
که از دیوان آنان نکته گویا
سخن سنجان معنا گنج هایی
به رتبت مرد دانا رو به بالا
به ذوقی شعر آراید ولی هم
پس از وی دفترش ماند به دنیا
کلامی آسمانی شد عزیزان
به آذینی هنر آرایه زیبا
فنونی بحر الفاظی غزل وار
تو را دادند سرایی ای که ویدا
به گنجی دل امیدی می رسی هان
که در قالب غزل خود را نه کم ها

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید