پرویز فدایی/ بازنشسته فرهنگی- اصفهان

معلم و یک عالمه حسرت

من معلم هستم
شاید هم هیچم
که بعد از سی سال
یک عالمه حسرت
مثل همیشه
بازبه خانه ام آوردم
همسر و فرزندم
بی گناهند به خدا
جمله از دست من
یا که از دست تقدیر
و خدا می داند
ناراحتند ،افسردند
به که گویم که چرا ؟
درد ،مرا همراه هست
غم همیشه این جاست
در کنارم دم دست
و یکی نیست که مرا درک کند،
هستم بی کس!
من نمی دانستم
که برای معلم افسوس
بازنشستگی هست کابوس
این خود دردی است
دردی افسونگر
که سراسیمه همه
درپی آن می پویند
راهی سی ساله
چون من بیچاره
من رسیدم اما...
نرسید ازمقامات
برگی کاغذ ،لوحی تقدیر
یا تشکر به زبانی ساده
سنگ مفت گنجشگ مفت
خانواده خریدند برایم
جوراب یک جفت
و شدم بازنشسته
آن زمانی که مرا جانی بود
جای گوهر به دستم گچ بود
چشم اندازم تخته سیاه
و نگاه های غریب
من با آن لوح تاریک
نور دانش به دلها دادم
باعلاقه به سر و روی خود
گردی سفید پاشیدم
هیچ از کرده خود رنجم نیست
رنج من درد دلی هست
که چرا آن همه چشم
سوی من می نگرند
و نمی بینند هیچ
‌شاید من هیچم

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

پنج شنبه, 25 آذر 1395 22:32 خوانده شده: 1689 دفعه چاپ

در همین زمینه بخوانید:

نظرات بینندگان

پاسخ + +22 -1 --

باز نشسته 94 1395/09/25 - 22:55

عالی بود برادر دست مریزاد تو با خدایت معامله کرده ای تو با ان لوح تاریک نور دانش را در دلها تابانده ای تو هیچ نیستی وهمینکه او ما را میبیند بس است پایدار باشی.

پاسخ + +9 0 --

معلم نامید 1395/09/26 - 07:02

معلمان شاغل و بازنشسته حسرتهای فراوانی دارند اما
ما رو دلخوش میکنند ک معلمی شغل انبیاسسست!

پاسخ + 0 0 --

علی معلم 1395/09/26 - 22:13

من سست اعتقاد و سست ایمان .... با این برخورد مسئولین نسبت به معلمان

پاسخ + +7 -1 --

بازنشسته ۹۴ 1395/09/26 - 09:49

باسلام .عالی بود.انسان درسرای باقی هیچ نباشد .چون تو بذر معرفت افکنده ای نگران نباش .

پاسخ + +7 -1 --

دل شکسته 94 1395/09/26 - 09:59

عالی بود ولی مسولین کل پنبه های دنیا را درگوش خود فرو کردهاند وقصد در اوردن ان را هم ندارند

پاسخ + +10 -1 --

سلیمی 1395/09/26 - 10:19

برادرم درد معلم بازنشسته یکی دو تا نیست. اول از وزارتخانه بنالیم که دو سال منتظر پاداشت نگه می دارد و تو هر روز گوش به اخبار می دهی شاید خبری بشود و هر روز وعده سر خرمن از جانب نوبخت و فانی و بطحایی و لابد این روزها آشتیانی!
دوم باید از خودمان بنالیم، از اداره مان که شاید به اندازه یک کاغذ آ 4 برایت ارزش قائل است و لا غیر. در ناحیه یک ارومیه وقتی می خواهند بازنشسته ات کنند کاغذی را از چاپگر کارگزینی در می آورند و به دستت می دهند، بدون امضا. باید یک ساعت پشت در اتاق رئیس منتظر بمانی، رئیس بدون اینکه نگاهت کند زیر ورقه را امضا می کند. یعنی خاک بر سرت، گم شو! حتی به نگاهی نمی ارزی!
30 سال خدمت در مناطق محروم و روستاهای دورافتاده برای اداره ات حتی به اندازه یک تماس تلفنی ارزش ندارد که برایت زنگی بزنند و بگویند بیمه تکمیلی همسر و فرزندانت قطع شده برو چاره ای کن.
ادامه

پاسخ + +10 -2 --

سلیمی 1395/09/26 - 10:20

باور کنید همه چیز پول نیست. ما حتی یاد نگرفته ایم خودمان به خودمان احترام بگذاریم. کارکنان ستادی ما حتی آن قدر به معلم ارزش قائل نیستند که متن تشکری تهیه کنند و آن را روی یک کاغذ تذهیب 100 تومانی کپی و امضا و آماده کنند و دست معلم بخت برگشته دهند. ارزش معلم در میان خودمان برابر با کمتر از 100 تا تک تومان! از دیکران چه انتظاری می توان داشت؟

پاسخ + 0 0 --

عارف 1395/09/26 - 15:40

جناب سلیمی عزیز در ناحیه ما پس از سالها خواسته بودند یک کمی لطف کنند و برگ تشکر معمولی نه تهذیب شده از قبل امضاءو تهیه کرده بودند که یکی را دست من دادند که این لطف کم هم کامل نبود و به اشتباه به جای آخرین مدرسه خدمتم اسم مدرسه دیگر بود که کن اصلاً آنجا را ندیده بودم .!!!

پاسخ + +5 -1 --

محمد باقر 1395/09/26 - 10:45

امان از دست مجلس---امان از دست دولت----هر انچه هست بدبختی درین سامان----نه از دست من و توست ----نه از دست وزیرانش-----همه از دست ان بالاترینهاست-----همه اقدام و تقدیمات از انهاست----همه بدبختی ماها از انهاست---- گناهی بر تو و فرهنگیان نیست-----بلایی هم در عقبی بر شما نیست---- همه بدبختیا از دست مجلس----همه بدبختیا از دست دولت----امان از دست مجلس-----امان از دست دولت--- همه با هم به درگاه الهی----- خدایا کی تو این چاره نمایی-----ره راستی بر دولت نشان ده-----به مجلس راه صدقشان عیان ده---- من بد بخت فرهنگی چه سازم----- امانم ده امانی چاره سازم-----تو هم باقر بگو با جیب مفلس-----امان از دست دولت----امان از دست مجلس----(صبح جمعه بر همکاران فرهنگی خوش).

پاسخ + +4 -1 --

عارف 1395/09/26 - 14:12

30 سال کار با کودکان انگار ما را کودک کرد و البته حقوقی ناچیزی که شبیه پول تو جیبی بعضی از این کودکان بود بیشتر به این قضیه کمک کرد والبته گهگاهی مجبور شدیم نقش بزرگترها را بازی کنیم ولی افسوس که نتوانستیم وهمیشه شرمنده شدیم .مثل اصحاب کهف ولی از خواب 30 ساله بیدار شدیم و دیدیم همه چیز عوض شده و باید با این واقعیتها کنار بیاییم . و چه خوب جناب سلیمی فرمودند که کارکنان اداری حتی یک برگ تشکری که روی کاغذ تذهیب شده و امضا شده و از قبل آماده باشد دست بازنشسته ندادند .و آن جفت جوراب که به تمام دنیا می ارزد . جناب فدایی برای شما آرزوی سلامتی دارم .

پاسخ + +4 -1 --

معلم خسته 1395/09/26 - 16:18

اونچه که مسلم وقطعی است دولت معلمان و اموزش وپرورش به رسمیت نمی شناسد لازم است یکدل وهم صدا دولت ومجلس راوادار به پذیرفتن حقمان بکنیم اه وناله کردن وحسرت خوردن بزاریم کنار حق گرفتنی است نه دادنی