دَرد است دوای هر فِسرده + فیلم

گاهی آدمی از گفتن و نوشتن ملول و خسته می شود.

تصمیم گرفته ام که فقط مطالعه کنم و در دبیرستان ها هم به ضروریات و محتوای کتاب درسی بسنده کنم.

اما امروز فیلم زیر، باز متاثرم کرد و خواستم که چندسطر کوتاه آن چنان که در حوصله ی مردمان بی حوصله می گنجد، بنویسم.

سرکلاس درس تقریبا یک سوم ساعت های کلاسم را به ذات و محتوای ادبیات می پردازم.
به بچه ها می گویم ادبیات قرار است با ما چه کند؟

ادبیات اگر به قول تولستوی چشمه ی زیبای زیبایی هاست پس باید به اخلاق و افعال و افکار ما تناسبات بدهد و ما را از ناموزونی برهاند.

اگر ادبیات در مدرسه هایمان و حتی دانشگاه هایمان فقط‌ به‌ همین تشخیص فعل و فاعل و مُسند و مُسندالیه، ختم شود باید گفت:
«زهی مراتب خوابی که به ز بیداری‌ست»

آموختنش زحمت است و فضیلت نیست.
علمِ بُنجُل است که تعلیمش تَجَمّل است. (تجمّل علمی برای خودنمایی)

و به قول سعدی:
«علمی که ره به حق ننماید جهالت است»

ارسطو بر این عقیده بود که ادبیات منجر به کاتارسیس، یعنی پاک شدن روح ما از پلیدی ها می شود.

ادبیات، انسان را حساس و متاثر و دردمند و متعهد می کند و اگر چنین بود زهی سعادت
و خواندن این ادبیات بسیار میمون و خجسته است.

داستان کوتاه کرگدن از اوژن یونسکو و طاعون اثر آلبر کامو و پیرمرد بر سر پل، اثر همینگوی و آثاری از این قبیل، می خواهد کاری کند که انسان به بوی تعفن عادت نکند.

انسان باید آزرده شود و از کنار زشتی ها و کاستی ها و پلیدی ها و تبعیض ها و نابه سامانی ها بی تفاوت و لاابالی نگذرد و این همه برایش امری طبیعی نشود؛
که اگر شد آن جامعه به خواب مرگ رفته است و باید بر سر گورش عزا گرفت.

در فیلم زیر کودکی که مادرش دچار عارضه ای شده با اورژانس تماس می گیرد اما از دادن آدرس ناتوان است.
باری به هرطریق آدرسی را از او کسب می کنند.

رییس سازمان فناوری اطلاعات ، آقای ناظمی فیلم را در فضای مجازی، مشاهده می کند.
او می گوید: (بغض گلویم را گرفت.
دستور دادم تا فرایندی طی شود که هرکس در هرکجا با اورژانس تماس می گیرد موقعیتش اتوماتیک به مراکز اورژانس ارسال شود)