بچه های ما در مدرسه محیط زیست را نمی آموزند. اصلاً زیست را نمی آموزند. زیست مشفقانه و همدلانه تدریس نمی شود. زنگ دلسوزی نداریم. کلاس مدارا و مروّت هم نداریم. ما درگیر یک خودکشی دست جمعی هستیم.
آنچه می آموزند آزمندی و رقابت است. قاپیدن زندگی و لگد کوب کردنش است.
حاکمان، زندگی و ایمان و جوانی و امید و آرزو را از مردم می دزدند، مردم هم از یکدیگر. بعد همه با هم .
دست به کشتن همدیگر می زنیم. دست به کشتن همه چیز. پلنگ و خرس و لاک پشت و درنا و درخت و دریاچه و کوه و جنگل و خاک و هوا را می کشیم.
ما دست به قتل عام خویش زده ایم. ما درگیر یک خودکشی دسته جمعی هستیم.
در چنین وضعیتی سهراب خوانی و سهراب ورزی، یک رفتار شاعرانه فانتزی و تفننی نیست. یک ضرورت اجتماعی است. یک کنش سیاسی است. یک جنبش عاطفی است.
ما باید لطافت را بیاموزیم. شفقت را بیاموزیم، رقت و رأفت را بیاموزیم. آخرین رگه های این گنجینه ها در ادبیات مخفی شده است ما همچون باستان شناسان باید دست به کندوکاو بزنیم و آن نوشداروی پنهان در کوزه های فراموشی را به در بکشم و بنوشیم و مراقب باشیم که سارقان آدمیت در کمینند تا کوزه ها را بشکنند و نوشدارو را به شوکران بدل کنند.
ما فرزندان همان پلنگی هستیم که او را کشتند، همان خرسی که شکنجه اش دادند، همان لاک پشتی که بر تنش یادگاری نوشتند، همان دریاچه ای که خشکش کردند، همان کوهی که فرو ریختند، همان درختی که آتشش زدند، همان جنگلی که بیابانش کردند و همان هوایی که غبار آلودش کردند و همان انسانی که هیولایش کردند.
ما آخرین بازماندگان نسل آدمیم و نمی خواهیم بنا به اقتضای زمانه دیو شویم. پس برای نجات خود گرد هم می آییم.
کانال عرفان نظرآهاری
نظرات بینندگان