انسان سازگار و نرمال بیمار است !

  در اواخر دهه هفتاد میلادی، اریک فروم هنگام صحبت در یکی از درس گفتارهایش ( در فیلم ) در بحث از « نرمال » و « غیرنرمال » با اشاره به کنش « سازگاری » با قواعد اجتماع چنین گفت:

«سالم ترین انسان‌ها ، بیمارترین ها هستند و بیمارترین افراد سالم ترین ها محسوب می‌شوند.

شاید تصور کنید این حرف شوخی یا بازی با کلمات باشد اما این طور نیست و موضوعی بسیار جدی است.

کسی که بیمار است به شما نشان می دهد که هنوز برخی از عناصر انسانی در وجودش آن چنان سرکوب نشده اند و به همین خاطر در کشمکش و درگیری با قواعد و اصول فرهنگ قرار می گیرند و در نتیجه این مقاومت علائم بیماری (سیمپتوم ) از خود نشان می‌دهند.

علائم بیماری یا همان سیمپتوم نه درد محسوب می‌ شوند و نه نشانه‌ی این هستند که چیزی درست کار نمی‌کند.

خوشا به سعادت کسی است که سیمپتومی دارد.

خوشبخت آن کسی است که وقتی کمبودی دارد دردی احساس می‌کند.

همان طور که می‌دانیم ، چنان چه کسی دردی احساس نکند در وضعیت خطرناکی به سر می‌برد ، اما اکثر مردم یا همان انسان‌های نرمال آن قدر سازگار شده‌اند، آن قدر خود واقعی‌شان را از دست داده‌اند، چنان از خودبیگانه و چون ابزار و ربات گونه شده‌اند که دیگر حتی مشکل و درد را حس نمی‌کنند. به عبارتی دیگر، احسا‌س های واقعی‌شان چون عشق و نفرت آن قدر سرکوب و بازپس زده شده و حتی خشک و پژمرده شده که می توان به راحتی گفت نوعی اسکیزوفرنی‌‌ی مزمن را از خود نشان می‌دهند.»
.

«همان طور که مارکس گفته است این انسان است که تاریخ را می‌سازد. تاریخ به خودی‌ی خود کاری نمی‌کند...این انسان اما متاثر از محیط پیرامونش است. محیط پیرامونی نه به معنای روشنگری‌ی فرانسوی که سطح را می‌بیند بلکه به معنای ساختار اجتماعی که انسان در آن زندگی می‌کند و این ساختار اجتماعی یک هدف دارد؛ هدفش هدایت نیروی روانی‌ به سمتی است که انسان با میل خودش کاری را انجام دهد که می بایست به اجبار انجام داده شود تا این اجتماع به شکل کنونی‌اش دوام بیاورد .

اریک فروم در مصاحبه‌ای به سال ۱۹۷۷ :

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید