چرا و چگونه معلم شدیم ؟ بازنشستگی آخر خط نیست !

   دیروز دقایق طراوت و شادابی عمرمان بود. پر از سوز و عشق و هیجان بودیم. همه ما بازنشستگان از کودکی پرخاطره به نوجوانی پرشور و سپس به جوانی پر مسئولیت پا گذاشتیم و دوران تصمیم گیری بر سر دو راهه ها و سر راهه ها ی زندگی ، استرس و نگرانی ما را صدچندان ساخت. منابع اطلاعاتی دقیق و مناسبی برای پاسخ سئوالات در خصوص ادامه تحصیل یا اشتغال خود نداشتیم . سردرگمی و بلاتکلیفی یک
جوان بدترین ظلم بزرگسالان یا قانون گذران نسبت به اوست. جوانی رها و افسار گسیخته که مجبور به گرفتن سخت ترین انتخاب های زندگی در تعیین مسیر سرنوشت آینده بود . اما رسم بر این بود که به تنهایی این بحران های شیرین زندگی را با خاطرات تلخ رهاشدگی پشت سر بگذارد. امروز چنین نیست. امروز خیلی از مراکز، بامجوز یا بی مجوز ، با صلاحیت یا بی صلاحیت ، قصد راهنمایی و هدایت جوانان را دارند، هر چند این هم نوعی سرگشتگی جدید است با منافع بیش از حد برای عده ای فرصت شناس.

آری !

من و شما این مسیر بی انصافی مطلق را پشت سر گذاشته ایم و راه مان به اینجا سرزمین معلمین هدایت شد. یا علاقه داشتیم یا شغل یکی از اعضای خانواده مان بود ، یا هوس تعطیلات عید و تابستان مست مان ساخت ، یا شغل ناچاری مان بود چون درِ دیگری به رویمان باز نشد، یا منزلت و حرمت این شغل و یا هم شیرینی تدریس به کودکان و نوجوانان معصوم این مرز و بوم که روستایی را به نوعی و شهری را به نحوی دیگر، دوست داشتیم .

 بدترین روز دوران خدمت برخی از همکاران ، خاطره تلخ روز بازنشستگی است  مسیر دو راهه و سه راهه ما معلمان به اینجا یعنی خانه عشق ختم شد. عده ای در همان سال اول پشیمان گشتند و عده ای خیلی زود خسته شدند و شمارش معکوس پایان خدمت را آغاز کردند و عده ای این شغل را ناکافی برای مخارج زندگی دانستند و سراغ شغل دوم یا مشاغل کاذب رفتند و برخی به تدریس خصوصی و آموزشگاه ها پناه آوردند و عده ای عاشقانه همچنان بعد بازنشستگی نیز تدریس می کنند، شاید عده ای برای کسب درآمد بیشتر که نه اضافه، اما واقعا برخی تدریس نکنند آرام و قرار نمی یابند.

و نهایت رسیدیم به پایان خط خدمت. درد و بلای بسیاری از سرمان بگذشت و همچنان در حال گذر است. شاید اگر از بی مهری روزگار بر این قشر مظلوم خبر داشتیم پا در این وادی نمی گذاشتیم . نمی دانم شاید هم برای این شغل خلق شده ایم و توانایی گرایش به شغل دیگر را نداشتیم و بجز معلمی، شغل دیگری دلخواسته ما نبود.

و امروز میدان هر شهری که مجهز به تعدادی صندلی است با فواره آبی یا پهنای گل و سبزه ای ، ما بازنشستگان دل به دل همدیگر داده و گذشته نه چندان دور را با هم به خاطر آورده و مرور می کنیم. از دور عابران با خنده هایی شیرین و شاید گاه تلخ ، بر پیری و سفیدی موی ما اشاره کرده لبخندی می زنند.بر عصایی که با چانه خود روی نیمکتی بدان دو دستی تکیه کرده ایم یا بر عینک نوک بینی مان و یا پشت خمیده مان ، ما انگشت نمای مهربانی شهرمان هستیم . چه در جمع یکدیگر در میدان سبز خیابانی و چه جلوی بانک ها در روزی که حقوق پرداخت می شود و....

خیلی از ماها طاقت ایستادن یا راه رفتن نداریم. گاه چند قدمی رفته زود خسته می شویم ، گاه بر روی پله همسایه یا هم محله و همشهری قدری می نشینیم تا نفسی تازه کنیم آخر دَم و بازدَم ما قدری دشوار است . آلودگی شهر هم هست. یادش بخیر یاد ایامی که محدود ماشینی در شهر بود یا به وقت مدرسه شهر خالی از جمعیت بود اما امروز غوغایی است در شهر. به وقت کلاس درس نیز خیابانها پر ازدحام است. وحشتناک و دهشتناک.

اما ای یار مهربانم ، با نشستن هر روز خود در دود و دَم نامهربانی ها ، دقایق عمر شمردن ، برای تویی که فرهیخته ات می نامند برازنده نیست. برخی از بازنشستگان که در طی سی سال خسته اند به اهل و عیال خود می گویند : بیشتر کار کنم که بیشتر بخورید و برخی با این که پشت خمیده دارند و دستان لرزانشان امان هر نوع فعالیتی را از آنان سلب می کند اما باز فعالیتی مثبت انجام می دهند. آدمی چون چاقوست اگر به کار گرفته نشود روز به روز کُندتر و کُندتر می شود. کار روح و جسم آدمی را صیقل می دهد. کمترین کار برای شمای همکار بازنشسته نوشتن تجارب و خاطرات دوران تدریس می باشد. حیف آن همه دقایق پُربار نیست که خموش و مسکوت نگه داشته شود.

آری ؛ روزهای خوش آب و هوا می توان با همراهی دوستان در فضای سبز محله تجدید قوا کرد ، اما 50- 55 سالگی سنی نیست که با برچسب بازنشستگی تمامی قوای فکری و جسمی خود را به انجماد و بطالت محکوم نمائیم. حقیقت همان است که
باور می کنید. پس حقیقت درست را باور کنیم نه القای منفی جامعه را

ما وقتی موفقیت دانش آموزان خود را در جای جای شهرمان می بینیم چقدر خوشحال می گردیم ، چقدر احساس رضایت مندی می نمائیم ؟ باز می توان مفید بود.

باز می توان با گلکاری یا پرورش ماهی و قارچ یا کشت گلخانه ای یا نگارش متون با ارزش و سرودن شعری و...... لذت مفید بودن را به خود و دیگران تقدیم داشت. می توان کارآفرین بود .

مهم این است که بخواهیم و با سرمایه اندک خود به همراهی چند رفیقی که برایمان از دوران خدمت مانده است فعالیتی ارزنده انجام دهیم. فروشندگی یا رانندگی تاکسی و... را نمی گویم چیزی که باز تولید فرهنگی یا اجتماعی و اقتصادی داشته باشد. دل مشغولی که با روح شغل و مهربانی ما معلمان هم خون باشد.

از نظر علم جمعیت شناسی سن واقعی اشتغال 15 – 64 سالگی است در کشورهای پیشرفته که جمعیت سالخورده دارند مجبورند از نیروی
کار بهره لازم را ببرند حتی در رکود چند سال پیش اروپا ، در برخی از کشورها این سن تا 78 سالگی نیز افزایش یافت. در کشوری مثل ایران که دارای ساختار جمعیتی جوان می باشد (یعنی بیش از چهل در صد جمعیت آن زیر 15 سالگی است ) ، لذا جهت ایجاد اشتغال برای جمعیت بیکار ، سن بازنشستگی 50 – 55 سالگی است. و این بدان معنا نمی باشد که ما در این سن ناتوان و از کارافتاده ایم. برای حفظ سلامتی خود و تأمین امکانات خانواده و افزایش تولید فرهنگی و اقتصادی ، ما بازنشستگان باید تلاش بنمائیم. حقیقت همان است که
باور می کنید. پس حقیقت درست را باور کنیم نه القای منفی جامعه را.

نشستن بازنشستگان در پارک ها بدون هدف ارزشمند اجتماعی و فرهنگی و اقتصادی برای سپری ساختن عمرشان پسندیده نیست !!

به امید آن که شاغلین برای روز بازنشستگی خود برنامه ریزی در خوری داشته باشند و اجازه کُند شدن تدریجی توانایی های فکری و جسمی خود را به دست روزگار ندهند.
در ضمن بدترین روز دوران خدمت برخی از همکاران ، خاطره تلخ روز بازنشستگی است. مسئولین و مدیران نواحی و مناطق و استانها به این مهم توجه بیشتری داشته باشند تا همکار بازنشسته را همانند یک کالای مستهلک به کناری ننهند. فردی که از خدمت 30 سال خود خداحافظی می کند یک انسان تمام عیار است. شما هم چندی بعد این مسیر را طی خواهید کرد.

بیایید به یکدیگر شادی و شادمانی و امید هدیه کنیم هر چند مصیبت نامه معلمان هرگز تمامی ندارد حتی بعد بازنشستگی.

عزت زیاد .

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید