باسلام
احساس می شود که همه ما فقط دلخوش به ارسال مطلب شده ایم. مطالبی که از انسجام و پیوستگی برخوردار نیست و هدف خاص و منسجمی را دنبال نمی کند. مطالبی که یک عمر در دل ها گره شده و امروز آن عقده ها و گره ها گشوده می شود تا شاید اتفاق خاصی بیفتد ولی....آیا با شرایط اقتصادی امروز کشور و اوضاع رکود نوشتن و درخواست های مکرر که شاید اکثر آنها به بحث معیشت مربوط می شود می تواند گره ای از کار باز کند یا اینکه باید واقع نگرتر باشیم؟
آیا حجم این همه قلم زدن و نرسیدن به نتیجه مطلوب ما را به یک دلخوشی کاذب دچار نکرده است؟
هر چند که دلخوش بودن ولو ازنوع کاذبش هم نعمتی است و ان شاالله که از نوع واقعی و مطلوبش لحظه به لحظه آشکارتر گردد. چیزی که برای نیروهای آزاد و حق التدریسی های مظلوم همچنان درپرده نهان است و چه زمانی آشکار می گردد ، خدا می داند و به نظر می رسد این نیروهای مظلوم اگر دست به ایجاد سازمان قناعت بزنند می توانند به طور عملی آن را در نسل بعد شیوع دهند و قناعت محض رو به فقر را به طور عملی در میان ایشان تسری بخشند ، هر چند که شاید قاطبه معلمان این کار را انجام می دهند ولی نیروهای مظلوم فوق الذکر در این امر باتجربه تر و جلودارترند.
به امید روزهای بهتر
آخرین اخبار و تحلیل ها در حوزه آموزش و پرورش ایران و جهان در صدای معلم
گروه تلگرامی صدای معلم
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید
نظرات بینندگان
لطفاً. ....................بیدارشید