با هزاران شوق درس خواندند و مدرک گرفتند و در آزمون استخدامی شرکت کردند .
چقدر خوشحال شدند به عنوان معلم بعد از طی روال اداری معلم شدند .
با کلی ذوق ساک بستند و راهی شدند .
اول مهر در مدارس حاضر شدند اما بعد از مدرسه به کدام سر پناه بروند ؟
با کمترین حقوق و مزایا دلخوشند که شغلی یافته اند ؛ اما به چه قیمتی ؟
این دختران و پسران تازه متوجه می شوند چطور می شود با این حقوق در گرانی و تورم شهر تهران اتاقی اجاره کنند .
به آموزش و پرورش رفتند تا شاید نمازخانه مدرسه ای یا خانه معلم یا اسکان فرهنگیان مکانی برای ایشان در نظر بگیرد ؛ اما دریغ از حمایت و همراهی.
حالا غربت و تنهایی یک سو و آوارگی از سوی دیگر .
آیا معلمی که شب محلی برای استراحت ندارد و در پارک مانند کارتن خواب ها به گوشه ای پناه می برد ؛ آرامش و امنیتی برای ماندن و ادامه دادن دارد ؟
اینها فرزندان پدران و مادرانی هستندکه با چشم تر فرزندانشان را راهی کرده اند که امنیت شغلی داشته باشند .
آقای وزیر و مسئولان محترم
شما پدر و مادر هستید ؛ اگر برای این جوانان اتفاق ناخوشایندی بیفتد سرنوشت این خانواده ها چه خواهد شد ؟
آیا پدر و مادر دیگر می توانند ادامه دهند ؟
دلم به دردآمد وقتی شنیدم نومعلمان عزیز برای اینکه توان پرداخت اجاره مسکن در تهران را ندارند و مناطق و ادارات هم با هزار دلیل جایی برای آنها ندارد با هزاران خطر در پارک می خوابند .
بنی آدم اعضای یکدیگرند
که درآفرینش زیک گوهرند
مسئولین محترم یا این جوانان عزیز را در شهر خودشان استخدام کنید یا محل سکونت برایشان مهیا کنید تا شاهداتفاقات ناگوار نباشیم.
بعد به فکر باشیم .
« دیدگاه ها و نظرات افراد و گروه ها لزوما نظر صدای معلم نیست ؛ این رسانه آماده انتشار پاسخ مسئولان و افراد مخاطب می باشد »
« آخرین اخبار و تحلیل ها در حوزه آموزش و پرورش ایران و جهان در صدای معلم »
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید
نظرات بینندگان