"وقتی حرف می زنی ، تنها چیزی که از قبل می دانی را تکرار می کنی . ولی اگر گوش دهی ، شاید چیزی جدید یاد بگیری. " ( دالایی لاما )
در محافل گوناگون نقل است که ایرانیان بهترین گوینده و ضعیف ترین شنونده هستند. مسلم ، کل جمعت ایران چنین نیستند و عده ای بنا به نوع تربیت فردی و یا اجتماعی و یا قابلیت های ذاتی و اکتسابی و برخی ملاحظات فرهنگی و معاشرتی ، شنونده هایی صبور و آداب دانی هستند.
دلیل این که ما از محاورات با یکدیگر کمتر یاد می گیریم ، همین نکته است. یادگیری فقط با مطالعه کردن و خواندن متون مختلف به دست نمی آید و مهمترین مصداق این سخن ، یادگیری دانش آموزان و دانشجویان از طریق گوش دادن به سخنان معلمان و اساتید است. آنان هنگام تدریس استاد خود ، اگر شیطنتی نداشته باشند ، شنوندگانی قهاری هستند که با توجه به میزان تمرکز و هوش خود ، درصد قابل توجهی از دروس جدید را در همان کلاس و جلسه فرا می گیرند.
خوب گوش دادن به گفته های دیگران به منزله نوعی احترام گذاشتن نسبت به آنان نیز محسوب می شود و وقتی فردی احترام می گذارد ، احترام نیز می بیند ، چون رفتار و یا تعاملات اجتماعی به طور متقابل ، ایجاد ، تقویت و تثبیت می گردد.
افرادی که خوب گوش می دهند ، دقت نظرشان نیز بیشتر است و ارزش و بهای سخن گرانمایه را به نیکی می شناسند. آنان نسبت به سخنانی که به واسطه باز و بسته شدن دهن افراد ، مطرح می شود ، بی اعتنایند چون هرگز چیز ارزنده ای یاد نمی گیرند. آنان محک زنی زُبده ای برای سنجش گفتار دیگران هستند. پس کم گوئیم و گزیده گوئیم و شنونده ای صبور باشیم تا شاید بیشتر یاد بگیریم چون ما همه چیز را نمی دانیم و برای همین به تعاملات اجتماعی محتاجیم . این احتیاج از منظری به سه دلیل است : بیشتر یاد بگیریم ، روابط اجتماعی برقرار سازیم ، سلامتی خود را بدین طریق تضمین کنیم.
آخرین اخبار و تحلیل ها در حوزه آموزش و پرورش ایران و جهان در صدای معلم
صدای معلم، صدای شما
با ارائه نظرات، فرهنگ گفت‌وگو و تفکر نقادی را نهادینه کنیم.