سلام
دقت کردین مخاطبین بخش نامه ها دو گروهند. یکیش بازنشسته ها خصوصا سال 96 و گروه دوم عزیزان شاغل که همش به دنبال تمدید فلان آزمون و اشکال در این و اون آزمون ضمن خدمت هستن.
گروه دوم هیچ وقت نمیپرسن از خودشون که این گروه اول هم یه روزی تو گردونه بودن و این همه آزمون الکترونیکی و ضمن خدمت دادن و گواهینامه ها گرفتن و لوح های صد من یه غاز و غیره و غیره گرفتن الان چرا اینقدر بی ارج و قربن پس؟
گروه اول حکایت خدمت سی ساله من و امسال منه .هر روز در خانواده جنگ و دعوا بود که باید قبل از هفت و ربع میرسیدیم سر صف و یا راس هفت و نیم سر کلاس . پس کی رو باید اول رسوند.سی سال .
همیشه فکر می کردم بازنشستگی یعنی آرامش یعنی موی سپید ، احترام ، عزت، اما نه اینجوری نیست .لااقل برای آموزش و پرورش اینجوری نیست .
آهای گروه دوم نگران قطعی سیستم و تمدید فلان آزمون نباشید .به کارتون نمیاد.اگه رو کاغذ امتیازشو هم بگیرین واسه وزارت ما بار مالی داره نمیدن بهتون .یا دیر میدن بهتون.بشینین دل سیر بچه هاتونو ببینین .دست محبت بکشین سرشون ،بعدا سرکوفتتون نزنن دیدی این همه وسواس برا دقیق رفتنت واسه چی بود؟ سی سال. حالا تازه بچه ها قد کشیدن اگه پسرن خرج دانشگاه و دامادی اگه دختر بازم دانشگاه و جهیزیه -بعد سی سال شاید توقع ازت داشته باشن خونه ای داشته باشی .
گروه نازنین دوم : این منم همکار بازنشسته امروز و دبیر دیروز شما . اینه وضعمون هر روز چه خبر ؟ پاداشو کی میدن؟ همه مون روش حساب باز کردیم .حسابی که متاسفانه خرجش هم کردیم. از این به بعد سرمو تمام قد پایین میگرم .شاید بچه ها چیزی نپرسن.
آخرین اخبار و تحلیل ها در حوزه آموزش و پرورش ایران و جهان در صدای معلم
نظرات بینندگان