در لحظهای که باید حواسم به تخته و تمرین بعدی میبود، نگاهم از روی نوک ماژیک سُر خورد و در کلاس چرخید. آن مکث کوتاه میان دو کلمه، ناگهان به پردهای تبدیل شد که بالا رفت و مرا به صحنهای کشاند که هر روز می دیدم اما واقعاً نمیدیدم:
تنوع زیستی شگفت انگیز انسانها.
در آن لحظه، یک مکاشفهٔ عمیق اتفاق افتاد؛ اینجا یک محیط زنده و پویا بود که در پیچیدگی، غنا و ظرافت، از هر جنگلی فراتر میرفت. هر فرد نه یک دانشآموز با نام و نمره، بلکه یک گونهٔ منحصر به فرد از حیات بود که در خاک مشترک کلاس ریشه دوانده بود.
آن دانشآموز ردیف جلو، مانند یک بلوط تنومند مینمود: ساکت، ریشهدار، با حضور فیزیکی سنگین و استوار، اما با توانایی تولید بینشهای عمیق و بادوام. در مقابلش، دیگری مانند یک پیچک یا گیاه رونده بود: با حرکات سریع دست و چشم، همواره در تلاش برای اتصال به بحث یا ایدهٔ جدیدی، پرشور و بیقرار، و با رشدی سریع که نیازمند تکیهگاههای فکری پیوسته بود.
آن خیال پرداز آرام که نگاهش به سوی پنجره دوخته شده بود، شبیه یک سرخس ظریف بود: نیاز به سایه و رطوبت فکری داشت، از نور مستقیم و صدای بلند دوری میکرد، اما الگوهای رشدش زیبا، متقارن و مملو از جزئیات بود. و آن گروه پُر هیاهو و خنده رو که انرژی شان محیط را تسخیر کرده بود: آنها شبیه جلبک های دریایی آفتاب دوست بودند؛ در ارتباط تنگاتنگ با هم و رشدشان وابسته به میزان تعامل و شور جمعی بود.
تنوع چشمها، رنگها، و لحن صحبتکردن، یک پالت رنگی غنی و تمامنشدنی از سایهها و نورها را خلق میکرد. هر فرد، نه یک رنگ ساده، بلکه ترکیبی یگانه بود که در کنار هم، با وجود تفاوتهای فاحش، زیباییِ عمیق یک نقاشی موزاییکی را تکمیل میکردند.
اما تفاوت اصلی اینجا بود:
در طبیعت، بلوط با بلوط، و پیچک با پیچک ارتباط برقرار میکند. اما در این زیست بوم انسانی، بلوط باید میآموخت که چطور با پیچک، و سرخس با جلبک همزیستی کند. بقای مشترک آنها و شکوفایی فردی شان، نیازمند یادگیری یک زبان مشترک از درک متقابل، مدارا، و همدلی بود؛ در حالی که هر کدام، بذر و ژنتیک کاملاً متفاوتی را حمل میکرد.
و نقش من در این زیست بوم چیست؟
من شبیه خاک هستم. وظیفهام این است که شرایط را برای رشد هر گونهای فراهم کنم. باید مواد مغذی (دانش و بینش) را به تساوی فراهم کنم، باید میزان آبیاری (توجه و حمایت) را با نیاز هر گیاه تنظیم کنم، و مهمتر از همه، محیط را از آفات (قضاوت، تبعیض، و سوءتفاهم) محافظت نمایم.
آن لحظهٔ مکاشفه، دیدگاهم را برای همیشه تغییر داد. دیگر به کلاس به عنوان مجموعهای از افراد منفرد نگاه نمیکنم که باید یک درس واحد را بیاموزند، بلکه به آن به عنوان چهل گونهٔ مختلف مینگرم که باید یاد بگیرند در یک بستر مشترک به شکوفایی برسند.
من یک معلم هستم؛ ناظر و نگهبان بر زیباترین و پیچیدهترین تنوع زیستی جهان: تنوع زیستی روح و ذهن انسان. زیرا قدرت یک جنگل، نه در یک دست بودن درختان، بلکه در بافت غنی و درهمتنیدهی انواع حیات آن است.
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید
نظرات بینندگان
ریا شرک است پس ریاکارمشرک، حال می خواهد معلم نمونه باشد یا امام جماعت نمونه یا هر ریاکار با هر سابقه ولباسی
در چنین روز نافذ و مبارکی، به حق صاحب چنین روزی، لعن خدا بر ریاکار و حامی و تاییدکننده اش وقانون و قانون نویسی که ریاکاری را توسعه یا بوجود آورد یا تایید و هدایت کرد؛ علی الخصوص بر کسی که ریاکاریش موجب غصب شغل شد و علی الخصوص شغل معلمی وعلی الخصوص دولتی