هر نظام سیاسی دارای چارچوب قانونی مستحکم است که این چارچوب ضمانت بخش امنیت، آزادی، استقلال و تمامیت ارضی آن کشور می باشد. در درون این نظام سیاسی، گروه ها و احزاب مختلف و دارای سلایق متنوعی به فعالیت می پردازند که هر کدام از آنها بر اساس نوع نگاهشان به مقولات سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی دارای هویت متمایز از دیگر احزاب و گروه ها هستند . معمولا در کشور های در حال توسعه که احزاب ریشه دار، فراگیر و دارای پایگاه اجتماعی پایدار وجود ندارند ، هویت های سیاسی، فرهنگی، اقتصادی و اجتماعی در قالب جناح ها و جریانات سیاسی تبلور پیدا می‌کند.
در کشور ما گر چه حدود 250 تشکل، گروه و حزب سیاسی در وزارت کشور به ثبت رسیده است ولی به علت اینکه تقریبا هیچ کدام از آنها متناسب با معیارهای استاندارد جهانی، دارای تعداد عضو و فراگیری و پایگاه اجتماعی نیستند، می توان گفت که تقریباً حزب نداریم و هویت های سیاسی به خصوص در انتخابات های ملی و سراسری از جمله انتخابات ریاست جمهوری حول دو جناح یا جریان اصلاح طلب و اصولگرا شکل می گیرد و به رقابت با یکدیگر می پردازند.
انتظار می رود در صورت موفقیت هر کدام از این دو جناح، جریان پیروز توانایی و اختیار تشکیل دولت از بین مدیران ارشد و میانی وفادار به اهداف، برنامه ها و وعده های انتخاباتی ارائه شده به رای دهندگان را داشته باشد تا در صورت عدم توفیق جناح پیروز در تحقق آن اهداف، برنامه ها و وعده ها، هزینه و عواقب این ناکارآمدی متوجه آن جناح و جریان سیاسی شود ؛ به طوری که عمده رای دهندگان به یک جریان پیروز تکلیف خود را برای انتخابات آینده با آن جناح به وضوح بدانند.
معمولا هر جناح و جریان پیروز سعی می کند مدیران ارشد و میانی را متناسب با اهداف و برنامه های خود تغییر دهد ولی بدنه کارشناسی به عنوان سرمایه بوروکراتیک کل کشور که عامل پیشبرد برنامه های هر دولتی می باشند را حفظ نموده و کمترین تغییرات را در آن بدنه ایجاد نماید .
واضح است به هر میزان که مدیران ارشد یک جناح و جریان سیاسی وفادار به آرمان ها، اهداف و مانیفست آن جریان باشند در پیشبرد آن اهداف و آرمان ها تلاش بیشتری به خرج می‌دهند.
متاسفانه در وضعیت فعلی روز به روز از تعداد افراد سیاسی وفادار به اصول و پرنسیپ های مورد نظر جناح های سیاسی کم می‌شود و این مدیران سعی می کنند با پنهان کردن گرایش سیاسی خود، ژست کارشناس و تکنوکرات به خود بگیرند تا بتوانند در مواقع لزوم با هر جناح و جریان سیاسی همراه شوند و از غنائم آن پیروزی بهره‌مند شده و برای تصدی پست ها و سمت ها اقدام کنند. این عدم باورمندی به اصول و مبانی شکل گیری جناح ها و جریانات سیاسی کشور باعث به وجود آمدن طیفی از کنشگران و مدیرانی شده است که تقریبا هیچ اعتقادی به هیچ کدام از اهداف و آرمان های آن دو جریان اصلی کشور ندارند و فرصت طلبانه در کمین نشسته اند که با روی کار آمدن هر کدام از آنها بتوانند به سرعت تغییر گفتمان و تغییر مسیر دهند. متاسفانه به مرور این خوی و خصلت نه تنها در بین مدیران اجرایی ارشد و میانی بوروکراتیک کشور به وجود آمده بلکه در حال سرایت به فعالان سیاسی و تشکیلاتی دو جریان نیز می باشد به طوری که شاهد مواضع سیاسی متناقض در برخی از فعالان تشکل های سیاسی اصلی کشور و حتی تشکل های سیاسی حوزه های تخصصی مثلا در حوزه آموزش و پرورش هم هستیم.
این آفت باعث می شود جناح های سیاسی دچار بحران هویت شده و عمده هواداران و رای دهندگان به آن جریان نیز دچار سرخوردگی شوند.
از دیگر آسیب هایی که این مدیران بی هویت و فاقد وفاداری به جناح های سیاسی وارد می سازند این است که باعث می شوند در دراز مدت جناح های سیاسی به حزب دارای پایگاه اجتماعی تبدیل نشوند بلکه همچنان به عنوان جریان سیاسی ژلاتینی و فاقد هویت مشخص باقی بمانند و این یکی بزرگترین موانع در راه شکل گیری احزاب است.
از طرف دیگر این گونه مدیران بی هویت با تحمیل هزینه به دولت ها، از زیر بار مسئولیت در می روند و با معرفی خود به عنوان فرد آکادمیک، مدیر مجرب، کارشناس و عناوین و القاب دیگر در کمین دولت بعدی با هر گرایشی می مانند.
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید
صدای معلم، صدای شما
با ارائه نظرات، فرهنگ گفت‌وگو و تفکر نقادی را نهادینه کنیم.