1 - وقوع حادثه ی تاسف بار قتل یک معلم در کلاس درس به وسیله یک دانش آموز بار دیگر توجه ها را به سمت نظام فرهنگی کشور که آموزش و پرورش نیز جزئی از آن است جلب کرد و اگر فوراً با تعیین مقصری که همان دانش آموز شرور باشد که به علت عدم تعادل روانی و یا مشکلات خانوادگی اقدام به این کارشنیع کرده ( و یا شاید معلم مرحوم که وسیله ی دفاع از خود را ندارد به علت عدم تعامل با دانش آموزان و جریحه دار کردن احساسات آن ها به علت اقدام به اخراج از کلاس ) قضیه را فیصله ندهند ، جای بحث و کند و کاو در مجموعه ی عواملی که منجر به تبدیل یک دانش آموز به یک قاتل شده است بسیار زیاد می باشد .
2- حادثه گرچه در نظر اول فقط ترحم را نسبت به معلم و خانواده بی سرپرست شده ی او بر می انگیزد اما تبدیل یک انسان به خصوص اینکه یک دانش آموز 15 ساله باشد به یک قاتل که با کشتن یک نفر انسانیت را در خود کشته است ،جای تاسف فراوان تر دارد و باید به حال جامعه ای این چنین و نظام فرهنگی حاکم بر آن گریست .
3- اگر این حادثه در یکی از کشورهای غربی رخ داده بود رسانه ملی ما ده ها کارشناس را به برنامه های خود فرا می خواند و به تجزیه و تحلیل آن می پرداخت که چگونه در یک نظام فرهنگی سکولار انسان ها به قاتل تبدیل می شوند و داد از به هم ریختگی نظام خانواده در این جوامع و از بین رفتن ارزش ها و حاکمیت خشونت به جای مهربانی و عطوفت و عدم امنیت معلمان و آحاد جامعه می داد ؛ اما به راحتی از کنار این مسئله عبور کرده و حتی از بخش خبر آن نیز خودداری می کند ؛ گویا با پاک کردن صورت مسئله می توان آن را حل شده فرض کرد .
4- وزیر محترم آموزش و پرورش در اقدامی قابل تقدیر ! ! با صدور بیانیه به محکوم کردن حادثه پرداخت و دستور پیگیری آن را صادر کرد و عنوان نمود معاونت حقوقی وزارت حمایت قضائی از معلم را در دستور کار خود قرار داده است اما باید گفت این حمایت قضائی که معنی واقعی نوش داروی بعد از مرگ را دارد از چه کسی در مقابل چه کسی است ؛ در مقابل دانش آموزی که حکم فرزند را برای معلم دارد و حالا به یک قاتل و یاغی ( با فرار و اختیار زندگی مخفی ) تبدیل شده است ! !
5- به جای محکوم کردن این مسئله چرا یک کارگروه تشکیل نمی شود تا به طور ریشه ای مسئله را مورد ارزیابی قرار دهد . البته این کارگروه باید در سطح ملی باشد و نمایندگانی از همه ی ارگان های دست اندرکار در تدوین نظام فرهنگی جامعه اعم از دولتی و غیر دولتی در آن عضو باشند .
6- صدا و سیما ظاهراً تصور می کند همین که در مناسبت های مذهبی حتی اعیاد با برنامه های عزاداری و شیه عزاداری و سخنرانی های کسل کننده که از سر بی سلیقگی گاهی تمام شبکه ها را در یک زمان پوشش می دهد و تهیه ی سریال های بی محتوی و کسل کننده تر که شخصیت های آن یا سفیدِ سفیدند و سیاهِ سیاه و در بیشتر مواقع هیچ ارتباطی با زندگی روزمره مردم ندارد و بیشتر آحاد جامعه خود را با آن بیگانه حس می کنند ، رسالت فرهنگی خود را انجام داده و از تهیه ی برنامه های شاد خودداری می کند و باعث تحمیل خمودی و افسردگی به جامعه شده است ؛ در وقوع حوادث این چنینی یک پای اصلی ماجرا است ( به علت عدم انجام وظیفه ی اصلی خود و عدم توجه به افکار عمومی و عدم مدیریت صحیح که فقط باعث سوق دادن مخاطبان به شبکه های بیگانه شده است ) و باید در روش های خود تحول ایجاد کند .
7- تذکر این نکته لازم است که این حادثه تلخ تنها به علت وقوعش در مکان و زمانی خاص در جامعه مورد توجه قرار گرفته ولی صدها حادثه از این دست هر روز در گوشه و کنار این مملکت رخ می دهد و نشان از حاکمیت یافتن جو خشونت و کاهش آستانه ی تحمل افراد جامعه دارد و نشان می دهد با این همه دستگاه های فرهنگی بودجه بر باد ده ، هنوز افراد جامعه ی ما چگونگی تعامل با یکدیگر و حل مشکلات شان از راه های منطقی را یاد نگرفته اند .
8- پر واضح است آموزش و پرورش و برنامه های آموزشی و نظام انضباطی حاکم برآن در فاصله گرفتن معلم و دانش آموز از یکدیگر و نگاه خصمانه به هم تأثیر خاص خود را دارد . با اینکه تغییر نظام آموزشی چند سالی است شروع شده است اما آنچه این وسط مغفول مانده زیرساخت های این نظام است . آنچه اکنون در حال انجام است فقط تغییر ساختاری است نه محتوائی اما تا وقتی امکانات آموزشی مدارس از حد ماژیک و تخته ی سفید ( که جایگزین گچ و تخته ی سیاه شده است ) فراتر نرود و طرح هائی همچون هوشمندسازی فقط در روی کاغذ باشد ، تحول بنیادینی که از اجرای نظام آموزشی انتظار می رود حاصل نخواهد شد و محیط های آموزشی برای دانش آموزان کسل کننده و عامل گریزانی آن ها و بیزاری از درس و مدرسه و معلم است . ( که باید بر این مشکل افزایش بی رویه ی حجم کتاب های درسی و تغییر کتاب هائی که تنها یک یا دو سال از عمر آن ها باقی است را افزود )
9- علاوه بر مسئله ی فوق با وضعیت فعلی نظام انضباطی که دانش آموزان را روز به روز گستاخ تر می کند و هیچ ابزاری نیز در اختیار مسئولین مدرسه و معلمان برای مقابله با آن وجود ندارد تقابل بین معلم و دانش آموز هر روز که می گذرد بیشتر می شود . روزی دانش آموز ، معلمی را می کشد و روز دیگر خبر از تنبیه شدید دانش آموز به وسیله ی معلم به گوش می رسد این نشان می دهد که آستانه ی تحمل معلمان به خاطر مشکلات معیشتی و منزلتی و نبود قانون بازدارنده در برخورد با دانش آموزان خاطی که حداکثر اخراج از کلاس فقط برای یک یا دو جلسه و سپس برگشت به کلاس و شروع مجدد و گستاخانه تر روش های گذشته و تسری آن به دیگر دانش آموزان است پائین و پائین تر آمده است .
در قانون تخلفات اداری برای معلمان به خاطر تنبیه دانش آموزان مجازات های متعدّدی در نظر گرفته شده است . در مقابل نظام انضباطی محکمی که بتواند در روند آموزشی و افزایش بهره وری کلاس درس در کنار سایر عوامل تأثیر به سزائی داشته باشد وجود ندارد .و این از یک طرف باعث بدآموزی می شود و از طرف دیگر باعث بروز مشکلاتی می شود که گاهی جبران ناپذیر است که باید هرچه سریع تر با تدوین یک آئین نامه انضباطی کارآمد این نقیصه بر طرف شود .
10-امید است این حادثه و حوادث مشابه ای که هر روز در گوشه و کنار شاهد آن هستیم ،هشداری باشد برای برخورد ریشه ای و نه سطحی با موضوع جهت حل و فصل آن ، جامعه ی ما همه ی عناصر فرهنگی را برای ایستادن بر قله های افتخار و تبدیل شدن به یک جامعه ی نمونه و سر مشق دیگر جوامع انسانی را دارد .
آنچه لازم است همت و مدیریت صحیح است .
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید
نظرات بینندگان
بله کاملا سخنان پرمغزوشیوایی بود..
مشکلات این مملکت به اصطلاح ... یکی دوتا نیست
تعجبم از همه مسئولان
خدایا دردمون روبه کی بگیم....
مطمئن باشید بعد از این ماجرا آقای احسان علیخانی در ماه رمضان بعدی برنامه ای آماده میکنن مبنی بر انسان دوستی وبخشش واز این حرفا......
تازه خانواده این عزیز از دست رفته هم بدهکار می شوند ودر نظر آحاد مردم چهره ای خشن از ایشان می سازند.....
متاسفانه ما خودمان را داریم گول می زنیم