به نام خالق هستی
در دنیای کنونی که گویی بازار مکاره ایست که در آن انسانیت و خصلت های انسانی کمترین بهایی ندارند، و ناجوانمردانه حق و حق مداران را آن چنان لگدمال می کنند که گویی قرن ها قبل از عصرحجر می زیند و نه در جهان متمدن امروزی؛ احساس معنویات و رفتارهای ملکوتی، رایحه ای لطیف و بهشتی را می پراکند که انسان خسته از هر راه ناتمامی را به وجد می آورد.
و در این عرصه ی رنگارنگ ، انتخاب شهادت، انتخاب خودکشی و مردن از سرناچاری و فرار مذبوحانه از زندگی نیست، بلکه آخرین پیش کش انسانیست که همه ی هستی خود را آگاهانه،برای تکامل خویشتن خویش، و برای رهایی هم نوعانش، نه، برای خواهران و برادرانش نثار می کند، و آن چنان لطافتی دراین پیش کش ، در این ایثار هستی هست که احتمال خشونت هم دراین کار، نارواست.
شهادتی که درمتن آموزه های الهیست، نه تنها بری ازخشونت و نادانیست، بلکه سرشار از اوج، تعالی، زندگی و لطافت است، و بارفتارهای ناآگاهانه و گاه غیرانسانی حتی اگر در لوا و با نام خدا و تعالیم او انجام شود، تفاوتی بنیادین و اصولی دارد.
و این شهادت برگزیده،نشات گرفته ازیک زندگی سرشار از انسانیت و عشق و زیباییست، زندگی ای که انسان امروز به شدت آرزومند آنست.
شهید خوب می زید و خوب می میرد، او به درستی انسان را می شناسد و هرلحظه اش را برای اوج گرفتن بیشتر، پربارتر می کند.
او هنوز پایش درزمین است ولی روحش و احساسش در ملکوت اعلی سیرمی کند و هر لحظه بیشتر از زمین فاصله می گیرد،در حالی که گام هایش بر زمین هم محکم و ناشی ازشناخت درست هستی است.
شهید ارزش وجودی خود را به خوبی شناخته است و خودرا به قیمت کم نمی فروشد،به بهای پستی هایی که آدمی همنوع خود را له کند تاخودش باشد و دیگری نباشد و نیزبه بهای دورنگی هایی که دنیا را پر از بوی جهنم نموده، نمی فروشد.
و این دورویی ها و پستی ها گرچه گویی به آدمی،مقام و پول و ثروت داده است، ولی حس های بهشتی و رایحه های زیبای اعمال ملکوتی را از او گرفته است و در عین دارایی خود را ندار می یابد، گویی حاضراست در این دوره ی متعفن، این ها را با یک رایحه ی آسمانی عوض کند.
و این گونه است که فدیه ها می دهد، نذرها می کند که لحظه ای از آن احساس قشنگ ماورایی را از آن خودکند، ولی مگر می شود، نارفته راه، بتواند طعم گام زدن در این راه را بچشد؟
این چنین است که، شهید با شناخت کامل خود و بزرگی روح و وجودش، خود را برتر از آن می داند،که درلجن زار متعفن دروغ ها و نیرنگ ها،زشتی ها و برادرکشی ها سقوط کند.
او همواره می خواهد اوج بگیرد،تا این که به پرواز کامل دربیاید زیرا که هیچ گاه راه آسمان بسته نیست.
او با ناآگاهی خود را به هلاکت نمی اندازد، بلکه شهادت را به عنوان بخش متعالی از یک زندگی پر از زیبایی ماورایی، و نقظه ی اوج آن انتخاب کرده است.
مرگ ناآگاهانه قابل تقدیرنیست، هر مرگی و هر کشته ای سزاوار ستایش نیست، بی شک مرگی که زشتی می آفریند شهادت نیست، این از تفاوت های اصلی مرگ زشت با شهادت است.
مرگی درخورستایش است که ناشی از حس خوب بودن است،چراکه "بدون حس خوب بون"،"حس خوب رفتن" هم قابل درک نیست،مرگی که زندگی می آفریند، و آدمی رابه عالی ترین مقامات واقعی می رساند، انسانیت را معنامی دهد و برای نجات بشر از قیود دوران است....واین همان شهادت است که زیباست و زیبایی می آفریند.
و این گونه است که" نباید بپنداریم که شهید مرده است"...بلکه همیشه زنده است...
نظرات بینندگان