حاجی بابایی ، آموزش و پرورش و پرسش های همچنان بی پاسخ ؟!

  "... مخلص کلام این که حال آموزش و پرورش خوب نیست و باید به دادش رسید زیرا  نیروی انسانی وضعیت خوبی ندارد. حال دانش آموز خوب نیست و تراکم کلاس ها بسیار بالاست و طرح های کیفیت بخشی در این تراکم قابلیت اجرایی ندارد. همچنین حال بودجه های عمرانی مدارس، حال معلم از نظر حقوق و وضعیت معیشتی خوب نیست، وضعیت اجرای سند تحول بنیادین در آموزش وپرورش خوب نیست. روی سخن من  با دولت است. دولت به داد آموزش و پرورش برسد، دولت در محاق بی تفاوتی نسبت به آموزش وپرورش  فرور فته است. و این بی تفاوتی حتی به رسانه ها سرایت کرده است....

سقوط جایگاه فرهنگیان، تعطیلی مجتمع های روستایی شمیم ولایت که با پشتوانه نظری بسیار متعالی تدوین و اجرا شده بود، کاهش شدید عوامل اجرایی مدارس، کاهش و تا مرزِ نزدیک به صفر رسیدن تعداد مربیان و معاونین آموزشی، اجرایی، پرورشی، بهداشت، مشاورین خروجی این نگاه مهلک و غیرکارشناسی به سیستم تعلیم وتربیت بود.... "

بند بالا بخش هایی از گفت و گوی حاجی بابایی، رییس فراکسیون فرهنگیان مجلس و وزیر پیشین آموزش و پرورش، با یکی از خبرگزاری هاست که به درستی به گوشه هایی از گرفتاری های کنونی آموزش و پرورش کشور اشاره می کند. او بحران امروز کمبود نیرو را دست پخت وزیر پس از خود، یعنی فانی می داند و تاکید می کند که سیاست آسیب زای تعدیل نیرو با پیروی از سیاست های بلند مدت سازمان برنامه و بودجه همچنان ادامه دارد. البته خصوصی سازی های پیگیرانه وزیر کنونی نیز از سخنان نیش دار حاجی بابایی در امان نمانده و آن را پیامد سیاست فرا آموزشی دولت می داند و ...

خواندنِ این سخنان وزیر پیشین، در کنار مرور برخی از دیدگاه ها و عملکردهای دوران وزارتش، پرسش هایی را پدید می آورد  که ادعاهای درست ایشان را با اما و اگرهایی همراه می کند که بوی سیاسی کاری می دهد!

بگذریم از تغییرِ 70 درصدیِ سند تحول بنیادین با فشارهای او بر نهادهای سیاست گذار، اجرای آن به شکل کاملا سلیقه ای و بدون توجه به اولویت هایش، جایگزینی نظام 6-3-3 بدون زمینه های نرم افزاری و سخت افزاری ضروری و ...

پرسش از وزیر پیشین آن است که در اوج درآمدهای سرشار نفتی دوره احمدی نژاد، که پیامد تعامل سازنده دولت اصلاحات با جهان بود، چه گره ای از گرفتاری های پر شمار و تاریخی آموزش و پرورش، و به ویژه فرهنگیان، گشوده شد؟

فروش 140 دلاری بشکه های نفت در دولت های اصول گرا و وزارت او، چه گلی بر سر آموزش و پرورش و فرهنگیان زد؟

بی گمان یکی از فرصت های طلایی برای از میان برداشتن تفاوت آشکار و آزار دهنده میان دریافتی فرهنگیان با دیگر حقوق بگیران دولت، زمان دولت اصولگرا و وزارت ایشان بود، که شوربختانه از دست رفت!

چرا در سال های پایانی آن دولت که کشور تورم 50 درصدی را تجربه می کرد، بیشینه افزایش حقوق فرهنگیان زیر 20 درصد بود!؟

با یک حساب سرانگشتی می توان نشان داد که در یکی دوسال پایانی وزارت حاجی بابایی، با وجود چندین برابر شدن درآمدهای دولت، توان اقتصادی فرهنگیان بیش از 50 درصد کاهش یافت!

شوربختانه تجربه نشان می دهد که برخوردِ دولت های اصلاح طلب، اصولگرا و میانه رو با آموزش و پرورش یکسان بوده و برای هیچ کدام، آموزش در اولویت نبوده و نیست! گرچه اگر از حق نگذریم بیمه طلایی، بزرگ ترین دستاورد دوره وزارت حاجی بابایی برای فرهنگیان بود؛ که آن نیز با توجه به عدم پی ریزی درست و محکم، به ویژه تامین منابع مالی، از گزند جانشینان او در امان نماند. بگذریم از تغییرِ 70 درصدیِ سند تحول بنیادین با فشارهای او بر نهادهای سیاست گذار، اجرای آن به شکل کاملا سلیقه ای و بدون توجه به اولویت هایش، جایگزینی نظام 6-3-3 بدون زمینه های نرم افزاری و سخت افزاری ضروری و ...

در همه دورانی که فانی به شدت تعدیل نیرو را پیگیری می کرد، حاجی بابایی نماینده پرنفوذ مجلس بود و البته هست. پرسش این جاست که چرا در آن دوران در برابر حجم گسترده تعدیل نیرو و خصوصی سازی در نهاد آموزش سکوت کرده بود؟

چرا در شش سال گذشته که شکاف میان دستمزد فرهنگیان و خط فقر بیشتر و بیشتر شد، حاجی بابایی پرچمدار جنگنده ای برای دفاع از حقوق فرهنگیان نبود؟ چرا به عنوان یکی از اثرگذارترین نمایندگان در زمان تصویب بودجه 97، در برابر کاهش غیر قانونی حقوق فرهنگیان در لایحه بودجه امسال، از میانگین 15 درصد به 10 درصد، هیچ صدای بلندی از او شنیده نشد؟

خب شاید این پرسش ها بیراهند! پس می توان انتطار داشت در هفته های آینده که لایحه بودجه 98 برای بررسی و تصویب به مجلس فرستاده می شود رییس فراکسیون فرهنگیان مجلس، بیشترین تلاش را برای افزایش بودجه آموزش و پرورش و حقوق فرهنگیان داشته باشد.

بی گمان زمان بررسی بودجه بهترین فرصت برای وزیر پیشین آموزش و پرورش است تا نشان دهد که سخنان بالا از سر دلسوزی برای نهاد آموزش است نه رویارویی های سیاسی میان رقبای حاکم.  

روزنامه آرمان