ما پژوهشگران و اساتید حوزه علوم انسانی کما و بیش به موضوع دزدی و فساد در حوزه های مختلف جامعه اشاره می کنیم؛ اما متاسفانه به این موضوع در حوزه کاری خودمان یعنی "پژوهش" کمتر میپردازیم.
در این یادداشت به معرفی سه راه کلاه برداری و فساد در حوزه پژوهش اشاره می کنم:
۱. اولین روش انجام انواع تحقیقات پیماشی و نظرسنجی هاست که با طراحی یک پرسشنامه و تکمیل آن در تیراژ دهها هزار نسخه می توان به راحتی بالا کشیدن چند صد میلیون تومان را توجیه کرد. نظرسنجی هایی که نه نیازی به اندیشه ورزی یا کار میدانی دارند نه یافته های آن کسی را ناراحت می کند چون موضوعات و پرسشهای حساس از ابتدا طرح نمی شوند.
۲. دومین روش؛ تعریف پروژه هایی با عناوین دهن پُرکن مانند؛ تدوین سند؛ تهیه نقشه راه؛ ترسیم چشم انداز؛ ارایه الگو و مدل و به طور کلی تحقیقاتی است که تمرکز آنها بر بایدها در آینده است. اساسا پرداختن به آینده و آینده پژوهی در جوامع درحال توسعه که گرفتار صدها مشکل و بدبختی حاضر و آماده هستند روی دیگر سکه محافظه کاری است که پژوهشگران را به نبش قبر در گذشته های دور می کشاند. البته آینده پژوهی به عرصه پژوهش محدود نشده و در دانشگاه و سازمان مدیریت و... گروههای آینده پژوهی تشکیل شدند تا چشم روی تخریب مشهود و سریع محیط زیست و خروج سالانه میلیاردها دلار سرمایه از کشور ببندد و مثلا بگویند در آینده چه و چه می شود. هرچند از این نوع تحقیقات آبی برای مردم گرم نمی شود اما ظاهرا نان خوبی برای مدیران و محققان پخته می شود که به راحتی از آن دست نمیکشند.
۳. سومین روش کلاه برداری در حوزه پژوهش این است که تحقیق کماوبیش مشابه ای را با انجام تغییرات جزیی به چند کارفرما بفروشند. برای مثال در مورد اوقات فراغت تحقیقی برای مرکز آمار انجام می شود بعد با کمی تغییرات و تمرکز بر جوانان آن را به وزارت ورزش و جوانان ارایه میدهند بعد به شهرداری رفته و از ضرورت تحقیق در مورد اوقات فراغت شهروندان می گویند در نهایت اگر قسمت شد آن را به صدا و سیما و سازمان تبلیغات و وزارت ارشاد و وزارت کشور و... هم قالب می کنند.
شبکه جامعه شناسی علامه
نظرات بینندگان
"بررسی اثربخشی تبلیغات نوپدید شهری بر میزان استقبال از شیوه ی زیارت پیاده حرم رضوی"
این هم فروش پایان نامه/مدیران فردا در دانشگاههای مشهد مغدس: