رئیس فراکسیون فرهنگیان مجلس : " من در متن جامعه فرهنگیان حضور دارم و از دور شعار نمی دهم "

 گروه اخبار /

سید حسین نقوی حسینی نمایندگی مجلس را یک امر اعتباری تلقی می کند و اصالت خود را همان ۲۷ سال معلمی می داند؛ یکی از معدود معلمانی است که در تمامی مقاطع تحصیلی تدریس کرده است و حتی با وجود اینکه از ابتدای مجلس هشتم نماینده مجلس است هنوز ارتباط نزدیکش با معلمان و دانش آموزان را قطع نکرده است.

رئیس فراکسیون فرهنگیان مجلس می گوید اشکالات حوزه آموزش و پرورش را به خوبی می شناسد، جزئیات آمارهایی که ارائه می دهد نیز وجوه تازه ای را بر ما آشکار می کند که چرا الآن وضع معیشت معلمان مطلوب و قابل قبول نیست.

اولین سرپرست دانشگاه فرهنگیان ـ که قبلاً با نام مجتمع آموزشی پیامبر اعظم (ص) شناخته می شد ـ در سطوح مختلف شهرستانی و استانی و وزارتی کار کرده است و تربیت معلم را به خوبی می شناسد.

در هفته سرکشی به حوزه های انتخابیه، ظهر یک روز گرم بهاری در سایت «نماینده» میزبان نماینده مردم ورامین شدیم تا دغدغه های خودش و سایر نمایندگان مجلس در حوزه مسائل آموزش وپرورش را بشنویم و راهکارهای موجود را برای ما بازگو کند.

آنچه می خوانید حاصل بخشی از یک نشست صمیمی است که به موضوع فرهنگیان اختصاص داشته است.

* شما رئیس فراکسیون فرهنگیان مجلس هستید و مطمئناً نسبت به مسائل و مشکلات فرهنگیان اشراف دارید. لازمه حل مشکلات این قشر جامعه چیست؟

ما در آموزش وپرورش دو مشکل عمده داریم که باید حل شود. هر کس و هر دولت و هر جریانی که وزیر است باید این مشکلات را حل کند. اول اینکه نگاه دولت نسبت به آموزش وپرورش باید تغییر کند، شعار دادن فایده ندارد. حضرت آقا در اردیبهشت امسال در دیدار با معلمان ـ که من هم به عنوان رئیس فراکسیون فرهنگیان مجلس توفیق حضور داشتم ـ به نکته خیلی درستی اشاره فرمودند و آن هم این بود که این سرمایه گذاری است.

این نگرش که آموزش وپرورش مصرفی است و تولید ندارد، غلط است. این نگاه باید عوض شود. اگر ما با این نگاه آموزش وپرورش را ببینیم که داریم برای نسل آینده، برای آینده کشور سرمایه گذاری می کنید، آن وقت همه پول می گذارند و کمک می کنند. الآن متأسفانه این طور نگاه نمی شود. من با دولت ها هم کاری ندارم، هر دولتی نگاهش همین است که از آموزش وپرورش چیزی بیرون نمی آید و فقط هزینه می شود. خب اگر فقط هزینه می کنید این دانشمندان هسته ای و این نخبه ها از کجا آمدند؟ این وزرا و این نمایندگان مجلس از کجا آمدند؟ من اینجا می خواهم گلایه کنم که در پی اعلام مقام معظم رهبری و موضع شفاف ایشان، دولت هنوز هیچ قدمی برنداشته است. ایشان دولت را مخاطب قرار دادند و فرمودند: «دولت باید در این زمینه فکر کند و اقدام کند» ما تا الآن نه فکر و نه اقدامی ندیده ایم. یکی از نگرانی های فراکسیون فرهنگیان همین است. دولت برای تحقق منویات مقام معظم رهبری چه برنامه ای دارد؟ ایشان که نصیحت نکردند! به دولت ابلاغ کردند. ما هم منتظر اعلام برنامه دولت هستیم.

* مجلس نقشی در این اقدامات دولت دارد؟ لابد بدون قانون گذاری در مجلس کار اساسی نمی شود انجام داد.

نقوی حسینی: مجلس اعلام کرده و می کند که دولت هر برنامه ای بدهد حمایت خواهد کرد، ولی چون دخل وخرج در اختیار دولت است، این دولت است که باید پا پیش بگذارد.

نکته دوم این است که در خود آموزش و پرورش باید یک تحول اتفاق بیفتد. ما یک جوال دوز که به کسی می زنیم باید یک سوزن هم به خودمان بزنیم. آموزش وپرورش اشکالات اساسی دارد. الآن یک اشکال را من عرض می کنم.

ما ۱۳ میلیون دانش آموز داریم، ۲۶ هزار میلیارد تومان هم اعتبارمان است. این یعنی ما برای هر دانش آموز ۲ میلیون تومان خرج می کنیم. قوی ترین مدارس غیرانتفاعی تهران که برنامه های تقویتی و پرورشی شان در اوج است، مگر بیش از ۲ میلیون تومان می گیرند؟ پس معلوم است که در آموزش وپرورش اشکال وجود دارد. دولت برای دانش آموزی که در کلاس های درس روستای جوادآباد سر کلاس می رود سالانه ۵۰۰ هزار تومان هم هزینه نمی کند. پس این ۱.۵ میلیون تومان کجا می رود؟ گیر ما اینجاست. در آموزش وپرورش باید تحول اتفاق بیفتد.

ما یک میلیون و ۱۰۰ هزار فرهنگی داریم، اگر این عدد را بر ۱۳ میلیون دانش آموز تقسیم کنید متوجه می شوید که این طوری نمی شود آموزش وپرورش را اداره کرد. به گفته خود مسئولین وزارتخانه ما در شهر تهران ۳۵ هزار نفر مازاد داریم. کدام دستگاه در این مملکت نیروی مازاد دارد؟ یعنی ۳۵ هزار نفر معلم از حقوق بقیه معلم ها دریافت می کنند و از جیب بقیه می گیرند. این وضعیت ادامه پیدا کند شما هر میزان اعتبار را افزایش بدهید باز هم مشکل حل نمی شود.

اخیراً هم آقای وزیر گفتند می خواهیم ۵ هزار نفر را جذب کنیم. دستگاهی که با آمارهای متفاوت حداقل چند صد هزار نیروی مازاد دارد، می خواهد نیرو جذب کند. این چه توجیهی دارد؟ آنها باید بروند مازاد را برنامه ریزی کنند. گیر آموزش وپرورش اینجاست!

ما در قانون بودجه، الآن سه سال است که به دستگاه ها اجازه می دهیم که املاک، مستغلات و امکانات خودشان را یا تبدیل به احسن کنند یا تجاری سازی کنند و یا بفروشند.

عملکرد آموزش وپرورش در این زمینه صفر است بروند ببینند وزارت نفت و مخابرات که صفر نیست چه کار کردند! به عنوان مثال مرکز تربیت معلم شهید باهنر تهران، حدود ۳ هکتار زمین، ۲ هزار متر زیربنا و ۷۰ نفر پرسنل، فقط ۱۰۰ دانشجو را تربیت می کند. این اصلاً اقتصادی نیست. پول آب و برق و گاز و نگهداری ساختمان را هم که حساب کنیم خیلی زیاد می شود. بااین وجود ما ۸ مرکز مشابه این مورد فقط در تهران داریم، درحالی که یک پردیس کافی است. من وقتی مجتمع آموزش عالی پیامبر اعظم (ص) بودم در شورای عالی آموزش وپرورش مصوب شد که در هر استان یک پردیس دختران و یک پردیس پسران داشته باشند، در مجموع ۳۱ استان است که کلاً ۶۲ پردیس در سراسر کشور باید باشد. تا الآن حتی یک پردیس از ۱۱۴ پردیس را هم جمع نکردند! این ۱۱۴ پردیس پرسنل دارد، هزینه های آب و برق و نگهداری دارد. تمام هزینه این پردیس ها الآن از جیب معلم ها پرداخت می شود. انصافاً شرکت نفت اگر ۳ هکتار زمین سر چهارراه ولیعصر تهران داشته باشد، پرسنلش بیمه دندان نمی شوند؟

درمجموع ما باید برای حل مشکل آموزش وپرورش دو کار انجام بدهیم: اول اینکه نگاه دولت باید عوض شود. دولت باید بداند که هر چه پول بگذارد سرمایه گذاری است.

دوم اینکه خود آموزش وپرورش اقتصادش را دچار یک تحول کند و الّا اگر همه پول نفت را هم در شکم آموزش وپرورش بریزند مشکل حل نمی شود.

الآن فرهنگیان با بدترین وضع معیشتی روبرو هستند. معلم که نمی تواند برود کار دیگری انجام بدهد، نمی تواند دلالی کند؛ البته ممکن است برخی معلمان سراغ کار دوم هم بروند، کسی که حداکثر یک و نیم میلیون تومان حقوق می گیرد و حتی در دورترین نقاط باید ۸۰۰ هزار تومانش را هم برای اجاره خانه بدهد، چطور می تواند زندگی کند؟

من همین الآن که نماینده مجلس هستم، هفته ای به دو مدرسه سر می زنم. اول با دانش آموزان صحبت می کنم، بعدش هم پای درد دل معلمان می نشینم و همه مطالب شان را گوش می دهم. من در متن جامعه فرهنگیان حضور دارم و از دور شعار نمی دهم. معلم ها الآن انگیزه ندارند، معلمی در حال تبدیل شدن به شغل دوم است. تا الآن می گفتیم برخی معلم ها شغل دوم دارند، حالا باید بگوییم معلمی شغل دوم شان شده است. البته او چاره ای ندارد و مانند من و شما هزینه دارد، چون شرایط آموزش وپرورش خیلی بد است.

مجلس طرح رتبه بندی را پیشنهاد کرد، منتها در شورای نگهبان به بن بست اصل ۷۵ قانون اساسی برخورد کردیم. چون دخل وخرج کشور دست دولت است ما نمی توانستیم برای دولت هزینه درست کنیم. اینجا بود که قرار شد دولت لایحه بدهد و به وزیر گفتیم لایحه رتبه بندی را بیاورد. چهار ماه مانده به پایان سال ۹۳ قول داد و گفت «رتبه بندی را در دولت لایحه می کنیم و به مجلس می آوریم.» سه بار هم از تلویزیون مصاحبه کرد و همین را گفت که آخر اسفند لایحه رتبه بندی را به مجلس می آوریم. ما یک دفعه شنیدیم ۲۷ اسفندماه هیئت دولت «رتبه بندی معلمان» را تصویب کرد، اما نه لایحه!

وقتی گفتند رتبه بندی تصویب شد ما گفتیم این خیلی خوب است و آنچه منتظرش بودیم اتفاق افتاد. بعد دیدیم این لایحه نیست. فهمیدیم دولت سرش را زد، ته اش را هم زد، وقتی تبدیل شد به یک شیر بی یال و کوپال به نام رتبه بندی به آموزش وپرورش ابلاغ کردند.

در آن هم شرایط سختی را گذاشتند که اگر معلم ها این طور شوند، اگر آن طور شوند، فلان مقدار به حقوق شان اضافه می شود؛ و این طور شد که رتبه بندی دنیا نیامده سقط شد و چیزی به مجلس نیامد.

جمعی از نمایندگان طرحی را تهیه کرده اند که حدود ۱۴۴ نفر هم آن را امضا کردند. زمان ایجاد هسته طرح من حضور فعال داشتم، اما مکتوب شدن و امضا گرفتن طرح زمانی اتفاق افتاد که من در یک مأموریت سفر خارجی بودم. حالا اینجا من این را بگویم که معلم ها فکر نکنند من مخالف این طرح بودم ـ الآن در بعضی شبکه های اجتماعی انتقاد می کنند که چرا رئیس فراکسیون فرهنگیان این طرح را امضا نکرده است، درحالی که در همان هفته که من نبودم طرح مکتوب شد و امضاهایش جمع شد. ـ در این طرح قرار شده یک درصد مالیات از مصرف گرفته شود و این صرفاً به تأمین حقوق و مزایای معلمان اضافه شود. این افزایش یک درصدی مالیات ابعادی دارد که باید فضای کشور و تورم و گرانی در نظر گرفته شود.

الآن این طرح در چه مرحله ای است؟

نقوی حسینی: این طرح تقدیم هیئت رئیسه شده است و اگر به صحن بیاید نمایندگان قاطع رأی خواهند داد. منتها مشکل یک میلیون و صد هزار نفر باید حل شود، وگرنه اگر پنج درصد مالیات هم بگیریم فایده ای ندارد. (نماینده)

جام جم