در نوشته های قبلی ام در صدای معلم ، برخورد آرای مدیران و معلمان را شاهد بودیم.
چرا دل این دو عنصر اصلی مدرسه این قدر از هم پُر است؟
چون با هم رو راست و صمیمی نیستند، چون هر دو در برقراری ارتباط با یکدیگر ، ماسکی بر صورت دارند که خود واقعی آنان را پنهان می سازد و این یعنی بقا و دوام شغل شان. چون هر دو تصوّر می کنند که دیگری منافع او را به خطر خواهد انداخت. یعنی مدیر نمره ارزشیابی مناسبی برای معلم نخواهد داد و معلم از مدیر به اداره شکایت خواهد کرد.
چون هر دو با هم دوست نیستند و هر دو از هم انتظار احترام و توجه مضاعف و غیر ممکن را دارند. چون قوانین اداری با نظام ارزشیابی و رتبه بندی خود ، آنان را چنان به جان یکدیگر انداخته - یعنی کنترل درونی - که راز بقایی در مدرسه حاکم شده است.
ما 81 نوع ،تیپ مدیریتی داریم و این هم یکی از انواع سبک های مدیریتی است که اداره به فضای مدرسه حاکم کرده است یعنی سبک مدیریتی خود کنترلی. یعنی غیرمستقیم و ناخواسته توسط هدایت کنندگان آن محیط معلم برای حفظ منافع خود مدیر را خطر می بیند و بالعکس.
مسئولین محترم آموزش و پرورش گاه خود شما هم فراموش می کنید که ما مسلمانیم و از مهمترین ویژگی های مسلمانان دوست داشتن یکدیگر،احترام متقابل ،گذشت ،همکاری و همیاری ، فداکاری ،محبت و آرامش و... است. شما همه این ویژگی ها و چندین صفت خوب دیگر را بین کارکنان مدرسه ،خفه ساختید.
برای همین مدرسه کانون الوان الوان مشکلاتی است که در حل آنها خودتان نیز عاجزید و راه حل را گاه در جابه جایی مدیر یا معلم و یا.....جست و جو می کنید و ضربه ی بزرگی به تعهد و باور آن فرد رانده شده از حق و حقوق خودش ،وارد می نمایید.
ما که مسلمانیم و این کافی نیست چون قبل از انقلاب هم بودیم ،بلکه جامعه مان اسلامی است چرا؟
چرا این سبک خیانتکار و ستیزه جوی مدیریتی را در مدارس حاکم نموده اید؟
چرا پلیدیها را جزء صفات ذاتی یک فرهنگی می نمایید و شخصیت او را به سوی صفات منفی عوض می نمایید؟
چرا شاغلین این جامعه را به سوی دروغ و دروغگویی، چاپلوسی و تملّق گویی ، دو شخصیته بودن ( درمنزل یک گونه و در مدرسه و جامعه نوع دیگر) و غیبت و تهمت و افترا و.... وادار می نمایید؟
جالب این که همه تصّور می کنند که این ها ویژگی های محیط کار خانم هاست ،اما آنانی که با فرهنگیان مرد همکار بودند ، می دانند که آثار تخریبی ارزشیابی و رتبه بندی حاکم آنچنان وحشتناک است که مردان نیز درگیر این ماجرای ناگوار هستند.
جناب وزیر !
شما اگر نوشته های صدای معلم را بخوانید یا اگر وقت ندارید چون مدیر درجه یک هستید ،کسانی را مشغول این کار بنمایید ،می توانید با مطالعه ی نوشته های این رسانه توسط همکاران محترم و فرهیخته ، کلی از مشکلات وزارتخانه را حل و فصل نمایید؛ اما کجاست باور این که من نمی دانم و می خواهم یاد بگیرم از کجا باید آغاز کنم؟
کاش مدیران رده بالا به جای جست و جو در ناکجا آباد ،همین نزدیکی ها ،زیر پوست مدرسه را می دیدند ،آنگاه این قدر استمرار معضلات و مشکلات مزمن در آموزش وپرورش نبود.
چرا ما از سادگی می پرهیزیم و به پیچیدگی گرایش می یابیم؟ آنگاه خردمندتر به نظر می رسیم یا نابغه تر؟
همین جا ، با بررسی روابط غیر انسانی حاکم در بین اولیای مدرسه می توان کلی از مسایل را حل و فصل کرد.
ما مدیران و معلمان خود به خود غیر انسانی نشده ایم ،ما را در این قالب نهاده اند.
ما را ، مدرسه را ، جامعه بزرگتر را که تأثیر می پذیرد را رهایی بدهید. سبک مدیریتی مدارس را از خود کنترلی به با هم اداره کردن فضای آموزشی،تبدیل نمایید.
در ضمن فراموش ننمایید که بزرگ ترین قربانیان این جدال ، "دانش آموزان و فرهنگ و ادب " کشور است.
تا کی در جا زدن ،تا کی سیر قهقرایی !
به جای حل مسأله ، زدید چشم و دل مسأله را کور کردید و رتبه بندی 3 تایی را 5 گله کردید.
لطفا ما را به حال انسانی خودمان برگردانید.
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید