آیا می دانید که مدیر مخفف ۴ کلمه مردم آزار، دورو، یاوه گو و ریاکار است.

آیا می دانید که در کشور ما مدیر نه تنبیه می شود و نه برکنار می شود و فقط از سازمانی به سازمان دیگر می رود.(اصل بقای مدیران)

آیا می دانید که مدیران هوش بالایی در طراحی سیستم های خبرچینی و خبرکشی درون سازمانی دارند، مظلوم نما، بزرگ کننده مشکلات محیطی و بدل انداز هستند.

آیا می دانید خیلی از مدیران به جای مخ با مخچه فکر می کنند ؟

آیا می دانید که هر مدیر فردی نادان تر و نفهم تر از خودش را به عنوان زیردست انتخاب می کند تا نسبت به آن فرد احساس برتری کند ؟

ایا می دانید که بند فوق عامل عقب ماندگی صنایع و ناکارآمدی سازمانهاست ؟

آیا می دانید که مهمترین وظیفه یک مدیر به جان هم انداختن پرسنل یک سیستم است ؟

آیا می دانید که مدیران تعمدا" به طور مداوم از خود انرژی منفی ساطع می کنند که ظاهرا” جایی آن ها را آموزش های این چنینی می دهند تا محیط های کاری را آزار دهنده کنند ؟

آیا می دانید که مدیران خوش شان نمی آید کسی نظری بهتر از نظر مدیر ارائه دهد و اگر کسی چنین کاری را انجام دهد مورد خشم و غضب مدیر قرار می گیرد ؟

آیا می دانید مدیران جز مقدمات ناچیز از سیستم تحت امر خود هیچ اطلاعی ندارند و در عین حال همیشه طلبکار از عالم و آدم و دائما" نالان هستند ؟

آیا می دانید که بزرگترین آرزوی یک مدیر زندگی در امریکا، کانادا ، استرالیا و یا کشورهای اروپایی است؟

آیا می دانید که بزرگترین عامل ایجاد بیکاری و رکود مدیران هستند؟

آیا می دانید که مدیران از پیشرفت سازمان شان وحشت دارند و نگران وضعیت خودشان می شوند؟

آیا می دانید که مدیران هدفشان از شناخت نخبگان ایجاد مشکل و ناراحتی برای آنهاست تا در اثر ازار و اذیت ، نخبگان مجبور به ترک سیستم شوند و خیال مدیر برای باقی ماندن در پست مدیریت راحت شود ؟

آیا می دانید که بیشتر مدیران همانند دون کیشوت به هر چیزی که ببینند با چشم شک و بدبینی نگاه می کنند و اگر از یک موضوع و یا یک شخص خوش شان نیاید به آن موضوع یا شخص حمله می کنند ؟
آیا می دانید که خیلی از مدیران به دلیل ظرفیت پایین ذهنی خود، تمایل بالایی به کارهای سطحی با تعداد بسیار زیاد و ویترین چینی از این کارهای کم عمق دارند؛ لذا از پژوهش و تحقیقات، ارتباط بین صنعت و دانشگاه ، برنامه ریزی ، نظارت و پاسخگویی و مواردی از این جنس، بیزارند و هر کسی که به تحقیقات اصیل و مستند منجر به پیشرفت سازمان بپردازد چنان با کارشکنی و سنگ اندازی روبه رو می شود که از این کارش پشیمان شود؟

آیا می دانید که بیشتر مدیران کارهای بنیادین را به بهانه هایی نظیر تکراری بودن و عدم اولویت برای سازمان، نبود بودجه ، وجود محققین ارزان تر برای انجام کار و مواردی همانند، خوابانیده و مجری را منزوی و بایکوت کرده و علاوه بر اینها، چنان به حوزه مالی و حقوق و دستمزد فرد فعال در سازمان، لطمه می زنند که در معرض خطر اخراج قرار گیرد ؟

آیا می دانید که بیشتر مدیران به بهانه افزایش عملکرد سازمانی، به شدت به دنبال افزایش اختیارات سازمانی شان برای سرکوب و آزار نیروهای زیر مجموعه خود بوده و می خواهند که اختیار حقوق و مزایا و قرارداد کاری نیروها به طور مطلق در ید قدرت آنها باشد، تا هر موقع اراده کنند هرکس را که خواستند به راحتی اخراج نمایند؟

آیا می دانید که هر مدیر علی الظاهر تابع محض و بی قید و بند مقام بالادستی خود بوده و تا زمانی که جریان قدرت مقام بالادستی برقرار باشد، فرمانبرداری می کند اما با کاهش یا حذف جریان قدرت، اولین طغیان کننده بر علیه مقام بالادستی، خودش خواهد بود ؟

ایا می دانید اکثریت قریب به اتفاق مدیران توانایی سلوک واقعی شان با دیگران کم بوده و آستانه تحمل پذیری پایینی دارند، منافع فردی و برداشت های شخصی در اولویت کارشان قرار دارد، توان همسویی با برنامه های عمیق میان مدت و بلند مدت را ندارند و آمادگی عجیبی برای تامین منافع فردی حتی به قیمت نابودی سازمانی و از بین رفتن پتانسیل های نیروی انسانی سازمان در آنها دیده می شود ؟

آیا می دانید که مدیران از تحقیق، نظارت، آموزش و برنامه ریزی گریزانند و تمایل شدید به همکاری با کوتوله های سازمانی را دارند ؟

ایا می دانید که مدیران به شکل تیمی و باندی کار می کنند، تیم و باند آنها دارای سلسله مراتب مطلق (طبقه ای) است، علی الظاهر با ظاهری حق به جانب و خیرخواهانه ورود کرده و قصد اصلاح امور را دارند، انسان های دغدغه مند به نظر می رسند ، آنها مثل آهن ربا همدیگر را جذب کرده و با ساخت مجموعه الجزایر پراکنده ، مستقل و در عین حال مرتبط با یکدیگر، پهنه های ساختاری، سازمان های گوناگون و در کل عرصه نظام های اداری و مدیریتی را آلوده می نمایند.

و در آخر اینکه ایا می دانید مدیران با پسورد زیر وارد سازمان ها و صنایع می شوند:

آن کس که نداند و نداند که نداند
 در پست ریاست تا ابد الدهر بماند

مازندران

 بالاخره پس از فراز و فرودها و کشمکش‌های نفس‌گیر بین آموزش و پرورش و ستاد ملی کرونا، نهم و دهم مرداد ۹۹ آزمون استعدادهای درخشان در سراسر کشور برگزار گردید.

در این فضای وحشت‌زای کرونا، شهیدستان کرج میزبان انواع و اقسام آزمون‌هاست:

(تیزهوشان، امتحانات نهایی، تغییر رشته و...)
ما نیز همچون سایر همکاران دست‌اندرکار آزمون‌ها، تمام سعی مان بر رعایت کامل پروتکل‌های بهداشتی در آزمون‌های نمونه دولتی و تیزهوشان بود.
با تمام این احوالات می‌شد نگرانی و تشویش کرونایی را در چهره‌ی تک تک عوامل اجرایی و شرکت‌کنندگان رصد نمود.
امیدوارم هموطنان درگیر آزمون‌ها از این برهه حساس به سلامت عبور کرده باشند و برای دست و پا کردن ریش، سیبیل‌مان را نیز به باد ندهیم!

نکته جالب در آزمون تیزهوشان و البته نمونه دولتی امسال، غیبت بالای چهل‌درصدی داوطلبان بود. در آزمون هفتم از ۲۰۰ نفر ۸۵ نفر و در آزمون دهم از ۲۳۰ نفر ۹۶ نفر غایب داشتیم. این نسبت تقریباً در سایر حوزه‌ها نیز صادق است.
قطعا دلیل اصلی غیبت‌ها ترس از ابتلا به کرونا ویروس می‌باشد، ولی باید قبول کرد که این تمام ماجرا نیست. هستند خانواده‌هایی که سلامتی روحی و روانی فرزندشان را به حضور در مدارس سمپاد به هر قیمت ترجیح می‌دهند.

در کنار توفیقات غیر قابل انکاری که مدارس سمپاد کسب نموده‌اند، اشکالات اساسی نیز بر مدارس طبقاتی همچون سمپاد وارد است:
مدیران مدارس دولتی عمدتا بر این باورند که مدیریت بر مدرسه‌ای که دانش‌آموز و معلم و ساختمان و خلاصه همه چیزش خاص و ممتاز بوده و حساب مدرسه گردش مالی میلیاردی دارد، خیلی راحت‌تر از راهبری مدارس دولتی عادی پایین‌دست جامعه با جیب خالی می‌باشد. از طرفی توهم دانایی و ممتاز و متمایز بودنی که بر دانش‌آموزان و کارکنان سمپاد دمیده می‌شود نیز از عوارض این گونه مدارس می‌باشد.
امروز در آزمون سمپاد این بزرگ‌بینی و توهم دانایی در چهره برخی از شرکت‌کنندگان به وضوح قابل رصد بود.

از دیگر آسیب‌های چنین مدارسی تهی کردن سایر مدارس دولتی از دانش‌آموزان ممتاز علمی و همچنین سرخورده کردن بخش قابل‌توجهی از دانش‌آموزان سمپاد در چنین مدارسی است. به طوری که کسانی که پس از دوپینگ وارد چنین مراکزی می‌شوند، چون اصالتاً تیزهوش نیستند در میانه راه ترمز بریده و دچار مشکلات عدیده و افسردگی‌های مزمن می‌شوند.

به نظر می رسد مهم‌ترین نقدی که بر مدارس خاص سمپاد وارد است، کشف و شناسایی نخبگان علمی در این مجموعه‌ها و تحویل دو دستی‌شان به دنیای متمدن می‌باشد. نگاهی بر خروجی فارغ‌التحصیلان سمپادها خبر از فرار سیستماتیک و تأسف‌بار مغزها و نخبگان ما دارد.

به هر حال به نظر می‌رسد که سیاست عمومی دولت‌ها گسترش مراکز خاص آموزشی، دامن زدن و تشدید مدارس طبقاتی و توسعه سمپادها بوده و باقی مدارس دولتی تقریبا رها می‌باشند، و دولت عملاً نیازمندی‌های خود را از خروجی چنین مراکزی گلچین کرده و سرنوشت اکثریت در مدارس دولتی به امان خدا سپرده شده است.

از طرف دیگر برنامه‌های مدارس خاص برای دانش‌آموزان مستعد، از منظر عدالت آموزشی با چالش‌های جدی فلسفی و عملی روبه روست.
حکومت با تأسیس و بالا بردن تب مدارس خاص بی‌طرفی خود را نقض کرده و نقض این بی‌طرفی و نتیجتاً خالی شدن مدارس دولتی از استعدادهای برتر، منجر به تشدید چرخه فلاکت فرهنگی خواهد شد.
در مقابل عده‌ای نیز معتقدند که حضور دانش‌آموزان خاص در کلاس‌های عادی باعث تلف شدن استعدادها و دارایی‌های معنوی مملکت خواهد شد.
ولی آنچه مسلم است در ارزیابی توفیقات و کامیابی‌های سمپاد باید پیامدها و نتایجی که برای ذی‌نفعان و مهم‌تر از آن در توسعه ملی داشته، نقد عالمانه و کنکاش واقع‌گرایانه صورت گیرد.

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

گروه گزارش/

پرتال وزارت آموزش و پرورش نوشت : ( این جا )

« نهمین جلسه کمیته سلامت اداری و صیانت از حقوق مردم در آموزش‌ و پرورش در سالن اجتماعات با حضور تعدادی از معاونین و اعضای اداره کل ارزیابی و عملکرد و پاسخگویی به شکایات برگزار شد.

تهران

همه گیری ویروس کرونا دامنه ی استرس را در زندگی جامعه بالا برده و خانواده ها را با چالش های متفاوتی روبه رو ساخته است و از طرف دیگر کنکور و صحبت از آن نیز استرس و فشارهای عصبی خاص خود را برای خانواده به همراه دارد لذا هر چه مدت زمان این فشار و استرس بیشتر شود آثار مخرب تری برای جامعه مخاطب  خواهد داشت.

به گفته محققین و مسئولان؛  کرونا و رفتن آن نامعلوم است و موج های شیوع آن نامشخص، پس نمی توان براساس یک پدیده مبهم و نامشخص زمانبندی موضوعات اساسی جامعه را برنامه ریزی کرد. همان طور که سایر امور جامعه را با مواجهه هوشمندانه با آن دعوت کرده و همه ی امور را با پروتکل های خاص طراحی و بازبینی کرده و در نهایت آغاز مجدد کسب و کارها و فعالیت های اجتماعی را برنامه‌ریزی کرده‌ایم، برگزاری کنکور نیز امکان پذیر خواهد بودو با رعایت پروتکل های سخت گیرانه تر از سایر امور آن  را برنامه‌ریزی و اجرا نماییم.
 کمی سخت به نظر می رسد ولی امکان پذیر است اگر همه ی دستگاه ها و نهادهای اجرایی و مرتبط با یک وحدت رویه امور را پی ریزی نمایند؛ بنابراین طرح تعویق کنکور سراسری با چالش های زیادی مواجه است.
 - تغییر اولیه ی زمان کنکور، برای بسیاری از داوطلبان آزمون چالش برانگیز بود و برنامه های زندگی آنها را در شرایط سردرگم قرار داد  ،حال دوباره به راه انداختن موج دیگر برای تعویق مجدد کنکور، آسیب هایی همچون دلسردی، سردرگمی، افزایش استرس، عدم اعتماد به سیستم آموزش و آزمون و سازمان سنجش کشور ، و به رکود کشاندن خیل عظیم داوطلبان را به همراه خواهد داشت و ادامه این وضعیت و استرس آن، خود یعنی ضعف بیشتر در برابر مبارزه با کرونا .
-  چالش دیگر این تعویق در باره زمان بندی و برنامه‌ریزی مطالعه دانش آموزان و داوطلبان کنکور است که برای بازه زمانی پایانی مردادماه برنامه ها و آزمون هایشان را تنظیم کرده اند و به هم ریختن این برنامه به استرس و همین طور خستگی و افسردگی  در این نیروهای بالقوه جامعه  منجر خواهد شدکه شاید تاثیر بسیار بدی بر نتایج آزمون  گذاشته و آینده بسیاری را دست خوش تغییر کند.

کرونا یک همه گیری جهانی بوده و در سطح کشور ما هم، همه با آن درگیر شده و هستند پس تمام پیامدهای آن بر روی تک تک داوطلبان اثر گذار بوده و تعویق زمان کنکور به نظر نمی رسد از پیامدهای آسیب زای کرونا بکاهد.
بسیاری از رشته ها اصلا متقاضی ندارند و صندلی خالی دانشگاه در آن  رشته داریم و یا بسیاری دیگر بدون آزمون پذیرش دانشجو دارند و پس رقابت برای برخی رشته ها حساس و سخت می باشد که داوطلبان آن ها مسلما برنامه دقیق دوران جمع بندی خود را طرح ریزی کرده اند و آمادگی دارند هر چه سریع تر از استرس این آزمون در زندگی خود بکاهند .

مساله دیگر اینکه داوطلبان کنکور چند دسته اند:

1) داوطلبان جدی، هدفمند و با برنامه که با برنامه ریزی دقیق مطالعه کردند و آماده بودند همانند سنوات گذشته در تیرماه آزمون دهند ، 2) داوطلبانی که فقط ثبت نام داشته ولی هدف و برنامه ای نداشته اند برای شرکت در کنکور و در به تعویق افتادن کنکور بی تفاوت عمل می کنندو اما 3)دسته آخر داوطلبان بی برنامه کنکور که با بی نظمی به ماههای آخر رسیده اند و حال تعویق کنکور را فرصت ساز می دانند که شاید تلاش کنند
 تصمیم گیران و تصمیم سازان کشور برای عده معدود نباید آزمونی که می تواند در یک نیم روز انجام شود و بگذرد را با نامه جمع محدود عقب بیندازد و حتی تکلیف مراکز دانشگاهی را هم برای ثبت نام سال آتی در هاله ای از ابهام قرار دهند. کرونا یک همه گیری جهانی بوده و در سطح کشور ما هم، همه با آن درگیر شده و هستند پس تمام پیامدهای آن بر روی تک تک داوطلبان اثر گذار بوده و تعویق زمان کنکور به نظر نمی رسد از پیامدهای آسیب زای کرونا بکاهد.

راهکارهای پیشنهادی:
- تدوین پرو تکل های بهداشتی دقیق با تنظیم فرایند اجرایی نظارتی دقیق تر.
- تخصیص اعتبار مناسب توسط دولت و ستاد ملی کرونا برای آماده سازی فضاها و امکانات و نیروی انسانی مورد نیاز  برای برگزاری کنکور با رعایت کامل پروتکل مصوب شده .
- اختصاص فضاهای متعدد و بسیار بیشتر و وسیع تر از سال های قبل برای اجرای دقیق آزمون مطابق پروتکل ها با توجه به اهمیت فاصله اجتماعی و عدم تجمع و نظارت مناسب.
- عدالت محور بودن با رصد نظرات داوطلبان سال ۹۹ براساس طراحی یک سامانه و ایجاد فرصت ثبت نظرات و تصمیم گیری با توجه به نتایج و تحلیل داده ها براساس پارامترهای مصوب
- آموزش و آماده سازی داوطلبان برای شرکت درآزمون با شرایط خاص و رعایت پروتکل های تعیین شده.
"خدایا چنان کن سرانجام کار تو خشنود باشی و ما رستگار ".

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

با حضور میهمانان ناخوانده و‌نامیمون ویروس کرونا ، از اسفند۹۸ بالاجبار مدارس تعطیل شدند و اگر چه با گذشت چند روز از آغاز تعطیلی ها با شعار آموزش تعطیل شدنی نیست  شاهد همت خودجوش معلمان برای آموزش و همچنین به مرور زمان تهیه برنامه های آموزشی از سوی آموزش و پرورش و ارائه در رسانه ملی شدیم اما شاهد خروجی چندان مطلوبی ،ولو بسیار کم هم نبودیم و شاهد این ادعا نحوه ی برگزاری امتحانات خرداد و ارزشیابی پایانی سال ۹۹ - ۹۸ بود (مبنای اصلی ارزشیابی  همان آموزش حضوری تا اسفند شد) آیا در کنار آموزش در رسانه ملی برای آموزش معلمان در زمینه ساخت محتواها برای آموزش مجازی برنامه ای تهیه شد ؟

درست است که غافلگیر شدیم ؛
نه بستر مناسبی برای آموزش داشتیم (سخت افزاری و نرم افزاری) و‌ نه برنامه و توانمندی از پیش برای چنین روزهایی .
تمام تلاش و تمرکز  سیستم آموزش و پرورش معطوف به پایان رساندن سال تحصیلی شد بدون اینکه اندک نگاهی به آینده ی سراسر مبهم سال تحصیلی بعد باشد .
فقط اصرار بر پیگیری شبکه آموزش دانش آموزشی (شاد) با اصرار زیاد و سرعت بدون کیفیت بخشی این پیام رسان محلی ضعیف تمام تمرکز آموزش و پرورش شد اما سوال اصلی این نوشتار این است که با گذشت بیش از ۵ماه از اولین غافل گیری، آیا آموزش و پرورش برنامه ای برای توانمند سازی معلمان در آموزش مجازی،در حد توان داشته است؟
بی شک همه بر این امر واقف هستند که در آموزش مجازی از سرفصل های آموزش و طرح درس هاگرفته تا نحوه ی تهیه محتواها، نحوه ی ارایه و بازخورد و ارزشیابی و ...با آموزش در فضای حقیقی تفاوت فاحشی دارد . آیا در این ماه ها چاره و‌ تدبیری برای بستر سازی مناسب آموزش مجازی صورت گرفت؟

آیا در کنار آموزش در رسانه ملی برای آموزش معلمان در زمینه ساخت محتواها برای آموزش مجازی برنامه ای تهیه شد ؟
آیا نظارتی بر نحوه ی تهیه محتواها شد؟

متاسفانه آموزش و پرورش غافل از بدنه ی اصلی امر آموزش و رها کردن معلمان خود باید مجددا منتظر موج دوم  غافل گیری در شهریور ماه باشد و باز هم آموزش باید به صورت چریکی ، نامنظم ،خودجوش ،بی برنامه و...ادامه یابد !

در پایان سخنی با همکاران فرهیخته ؛
در این ایام آیا آن اندازه که بخش عظیمی از بدنه همکاران عزیز همچون سایر مردم جامعه درگیر رصد ، تحلیل و پیگیری مسائل مربوط به بازار بورس شدیم ، اندکی به دنبال نقاط ضعفمان در محتواسازی و آسیب شناسی از روند فعالیت خود در آموزش مجازی و تلاش برای اندکی بهبود نسبت به گذشته داشته ایم؟!
اگر منتظریم از بالا مسائل حل شوند ، سخت در اشتباهیم !

تو مگو همه به جنگند و ز صلح من چه آید

تو یکی نه‌ای هزاری تو چراغ خود برافروز

که یکی چراغ روشن ز هزار مرده بهتر

که به است یک قد خوش ز هزار قامت کوز

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

آذربایجان غربی

گروه رسانه/

دکتر شهین ایروانی، دانشیار دانشکده روان‌شناسی و علوم تربیتی دانشگاه تهران و پژوهشگر تاریخ آموزش‌ و پرورش ایران، در نامه‌ای به دکتر محمود امانی طهرانی، دبیرکل تازه منصوب‌شده شورای عالی آموزش‌ و پرورش، خواستار بازیابی اقتدار و جایگاه این شورا در نظام تصمیم‌گیری و سیاست‌گذاری آموزش‌ و پرورش شد.

وی در این نامه یادآور می‌شود که افزایش نهادهای تصمیم‌گیرنده مشابه، نظیر شورای عالی انقلاب فرهنگی و نیز عدم تعیین مرزهای تصمیم‌گیری بر اساس تخصص با نهادهایی نظیر مجلس شورای اسلامی باعث افت جایگاه شورای عالی آموزش‌ و پرورش شده است.

متن کامل این نامه به شرح زیر است.