نخستین چیزی که پس از وارد شدن به جهان فلسفه می‌آموزیم این است که هیچ‌چیز و هیچ‌کس آن چنان بزرگ یا مقدس و پاک نیست که نشود و نتوان آن را زیر سوال برد.
زیر سوال بردن هر جا بد باشد این جا اصل است و خوب. اصلا بدون زیر سوال بردن تفکر فلسفی پیش نمی‌رود. به همین دلیل هم بود که در طول تاریخ همواره فلاسفه را سانسور میکردند به تبعیدهای سخت می‌فرستادند و گاه همانند جوردانو برونو زنده‌زنده جزغاله‌شان میکردند یا همانند سقراط جام زهر و مرگ بدیشان می‌نوشاندند چراکه این‌ها با طرح چرا در برابر هر امر حکومتی و دینی و فرهنگی و سنتی و ... پیش فرض ها و باورهای پوچ و پوک و تهی از هرگونه عقلانیت شان را فاش میکردند و اتوریته‌ی حاکم را از بیخ‌وبُن ویران میکردند.
بنابراین اولین و نخستین چیزی که پس از ورود به سپهر فلسفه می‌بایست بیاموزیم این است که هیچ قشر و هیچ اجتماع و هیچ احدالناسی مصون از زیر سوال بردن نیست خواه سیاسیون و حاکمان باشد خواه قشر معلمان باشد خواه پزشکان و یا آخوندها و روحانیان.
هر کسی و هر چیزی که امری و دستوری پیش بکشد و یا به هر نحوی دخالتی در زندگی مردمان داشته باشد باید که در برابر چراهای طرح شده پاسخ گو باشد و به میزان پاسخ‌های معقولی که می‌دهد مقبولیت و مشروعیت پیدا می‌کند و نه شعار دادن و احساسات مردمان تحریک کردن و نهایتا بدین جها رسیدن که شما حق ندارید قشر مقدس فلان و بهمان را زیر سوال ببرید!
( کانال نویسنده )
