حدود 3000 نفر از همکاران فرهنگی دارای مدرک دکترا می باشند و عده ای هم دانشجوی دکترا هستند. آیا واقعا آموزش و پروش به سواد در حد دکترا نیاز دارد؟
به نظر من جواب این سوال خیر لست . در آموزش و پرورش اگر معلمی مدرک کارشناسی داشته باشد کفایت می کند؛ البته به شرطی که اهل مطالعه باشد و آموزش و پرورش نیز در به روز آمد کردن دانش و مهارت همکاران همت بگمارد.
اما واقعیت امر این است که تعدادی از همکاران با استعداد ادامه تحصیل داده اند و موفق به کسب درجه دکترا شده اند .
این عزیزان از دو بعد ضرر می کنند:
یکم اینکه از آن همه دانش و علمی که با سختی کسب کرده اند نمی توانند در مدرسه استفاده کنند و چه بسا بعد از چند سال دانش آن ها افت کند.
دوم اینکه حقوق این همکاران با مدرک دکترا حداکثر یک میلیون تومان از همکاران لیسانسیه هم سابقه بیشتر است و حتی نصف اساتید دانشگاه هم درجه خود هم حقوق نمی گیرند .
سالهاست این امر باعث اعتراضات به حق این همکاران والبته سایر همکاران بوده است. هر سال قول هایی داده می‌شود و طرح‌هایی به اسم رتبه بندی مطرح می‌شود اما نتیجه راضی کننده ای نداشته است.
راهکار اساسی اینست که همکاران با درجه دکترا با هر سابقه ای، به دانشگاه منتقل شوند و از آن روز که وارد دانشگاه می شوند به عنوان استادیار تازه کار ابلاغ بخورند تا هم از علم و دانش شان استفاده شود و هم از حقوق و مزایای متناسب با مدارکشان بهره مند گردند.
هر ساله دانشگاه ها حدود هزار نفر هیات علمی جذب می کنند ؛ پس چه بهتر که قانونی تصویب شود که حداقل نیمی از این ظرفیت به دکترمعلمان اختصاص یابد .
دکتر معلمان به دلیل تدریس در محیط مدرسه به روش تدریس مسلط هستند و همچنین بسیار پرتلاش نیز می باشند.
امیدوارم روزی این پیشنهاد مورد توجه قرار گیرد.
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید
