سر و صدای زیادی تو بعضی گروه ها راه افتاده بود ؛ از فحش و لعن به قول خودشان به ظریفِ درشت، تا اظهار دلسوزی برای دلسوزان نظام .
یک دفعه در این فضای پر سر و صدایِ مدعیانِ حق و عدالت، یکی که از همه ساکت تر بود فقط یک سوال پرسید:
« آیا کسی سه ساعت حرفای ظریف را گوش داده؟ من سه ساعتش را شنیدم چنین برداشت هایی که شما می کنید نکردم.
همه ساکت شدن. »
بعدا یکی دیگر گفت : « نماینده های مجلس هم وقتی ازشون پرسیدن گفتن همشو گوش ندادن .»
شخص دیگری که تا آن موقع آتشش داغ بود گفت : « آره ! من گوش دادم ولی تکه هایی اش رو ... »
و خلاصه معلوم شد نهایت حوصله گروه گوش دادن نیم ساعت از آن فایل ۳ ساعته بوده است .
جریان مشابهی اخیرا در گفت و گوی بین دو متفکر صورت گرفت. متفکری برای خواندن یک مقاله ی 30 صفحه ای مرتبط با گفت و گو وقت نمی گذارد و در پایان گفت و گوی دو ساعته معلوم می شود خیلی مناقشات سر انگور و عنب و اوزوم بوده است .
همین طور که سیاست مداران یا مدعیان فهم سیاسی برای شنیدن صحبتهای مهم 3 ساعته وقت نمی گذارند و شاید اگر گوش می کردند خیلی مناقشات هم جریان پیدا نمی کرد.
حالا به همین منوال اگه به لایه های بعدی هم توجه کنیم همین نقصِ گل درشت، درشت تر هم می شود.
فقط می خواهم در آستانه « روز معلم » چند سوال از خودمان بپرسم .
آیا به دانش آموزان یاد دادیم که قبل از اینکه درسی را جواب بدهند یا اعتراضی را مطرح کنند یا حتی تقدیر و تشکری کنند راجع آن اطلاعات کافی داشته باشند و کاملا بدانند در مورد چه چیزی نظر می دهند و یا اعتراض یا تشکر می کنند ؟
آیا برای دانش آموز هدف این نظام آموزشی را به خوبی تبیین کردیم و حقوق خودش و خودمان را روشن مطرح کردیم؟ آیا به عنوان معلم خود را داناترین و محق ترین انسان می دانیم یا خود را جایزالخطا هم می دانیم؟
آیا به آنچه می گوییم خودمان عمل می کنیم؟
آیا به دانش آموزی که بیشتر تمجید می کند نمره بهتری می دهیم یا به دانش آموزی که فهم بهتری از درس دارد ولو اینکه گاهی هم ایرادی و یا انتقادی به منِ معلم داشته باشد؟
آیا در جواب اعتراض دانش آموزان به کتاب و مطالب ناکارآمد و بعضا نادرستش چه پاسخی دادیم؟
آیا بیشتر اوقات تقصیرات را به گردن مسئولان رده بالاتر انداختیم یا برای خودمان هم در نظام تعلیم و تربیت و ناکارآمدی آن سهمی قائل بودیم؟
آیا به عنوان معلم همیشه هدف ما تعلیم و تربیت دانش آموزان بوده یا خودمان را هم بخشی از مخاطبانِ تعلیم و تربیت می دانیم؟
آیا برای خودمان برنامه مطالعاتی و تفکر در مورد مطالبی که درس می دهیم داریم؟
آیا خود را برای اظهار نظر درباره همه مسائل دینی، سیاسی، اقتصادی و علمی صاحب نظر می دانیم یا معتقدیم هرکدام از اینها علمی است که محتاج دانش و فهم است؟
آیا به عنوان معلم خود را داناترین و محق ترین انسان می دانیم یا خود را جایزالخطا هم می دانیم؟
آیا داشتن دغدغه های اقتصادی، برای محروم کردن خود از مطالعه، تحقیق، تدقیق و تفکر موجه است؟
آیا بهتر نیست ظریفانه، معترف شویم که همه اعتراضات به نظام تعلیم و تربیت متناسب با پُست معترض، به پُستهای بالاتر از خودش منحصرا بر نمی گردد بلکه در سلسله مراتب این نظام، حتی به آخرین رُتبه نیز این نقد وارد است؟
.......روز معلم مبارک
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید
