ویروس کرونا جنگی تمام عیار علیه انسان های سراسر دنیا آغاز کرده است . بر نوع حکمرانی و سیاست گذاری دولت ها نوری خیره کننده تابانده و اعمال سیاسگذاری تاکنونی آنها را به چالش کشیده است . آنان که براساس علم سیاست ، برنامه ریزی نکرده اند ، آنان که دور اندیش نبوده اند ، شغل پایدار ایجاد نکرده اند ، عدالت اجتماعی برقرار نکرده اند ، بر اقتصاد ی سوداگرانه متکی بوده اند ، و.... به چالش کشیده استو تردید نسبت به نظام های نئولیبرالیسم را بیش از پیش دامن زده است.
حدود شش کشور اروپایی اعلام کرده اند که برای دستیابی به واکسن کرونا ، موفقیت هایی داشته اند، اما فرایند دستیابی نهایی را در بازه زمانی حداقل دوازده تا هیجده ماه دانسته اند ، که شاید بیشتر هم به درازا بیانجامد .
کارشناسان بهداشت و درمان با توجه به امکانات موجود و احتمال واگیری افراد از همدیگر ، تنها راه مقابله را در « خانه ماندن» ذکر کرده اند . بلافاصله سئوالی که به ذهن متبادر میگردد این است که« آیا همه می توانند در خانه بمانند ؟»
طبق اظهارات کارشناسان ، یک میلیارد کارگر در سراسر جهان ، خطر از دست دادن شغل و در آمد خود را دارند و در ایران حدود پانزده میلیون نفر دارای مشاغلی هستند که ناگزیرند برای تامین معیشت روزانه خود در خانه نمانند .این اقشار کارگران و زحمتکشانی هستند که مشاغل روز مزد و کم مزد و موقتی و بی ثبات دارند . کارگران ساختمانی ، دست فروشان خیابانی ، تاکسی داران و پیک ها و خرده فروشان و باربران وتعمیر کاران ، قالیبافان ، آرایشگران و تمیز کاران و بسیاری دیگر از این جمله اند .
طبق آمارهای رسمی 55 درصد مشاغل در ایران مشاغل خردند که همگی یا دچار کاهش درآمد شده اند و یا در آمد خود را از دست داده اند وطبق آمار مرکز پژوهش های مجلس در سال 97 حدود 23 تا 40 درصد جمعیت کشور زیر خط فقر قرار دارند ، با توجه به تورم سال 99 حتما این آمار روندی افزایشی طی کرده است و هم چنین حدود 90 درصد کارگران و معلمان در زمره جمعیت زیر خط فقر هستند . این افراد (جمعیت زیر خط فقر) غالبا فاقد پس انداز ، مستاجر و بدون پشتوانه بیمه و تامین اجتماعی و بدهکار وام های بانکی اند .
آیا این افراد همه می توانند در خانه بمانند؟ اگر اغلب این افراد که ناگزیرند در خانه نمانند ، به ویروس کرونا مبتلا شوند ، امنیت و سلامت آقاها و آقازاده های ثروتمند و کل جامعه در خطر نمی افتد . با احتساب جمعیت خانواده این افراد ، جمعیتی بالغ بر چهل میلیون نفر از کل کشور را تشکیل می دهند . اگر نتوانند در خانه بمانند نه تنها سلامت و امنیت جامعه ایران بلکه کل زیست جهان به خطر می افتد . وضعیت این بخش بزرگ جامعه ناشی از کدام سیاستگذاری هاست ؟ مسئوول و پاسخگو کیست ؟ اگر مانند سایر اقشار از حداقل امکانات رفاهی و تامین اجتماعی برخوردار بودند ، اگر با اعمال سیاست های اجتماعی ،عدالت اجتماعی برقرار بود و امکانات و فرصت ها برابر توزیع می شد . این جمعیت می توانست در خانه بماند . برای همین است که یک با یک برابر نیست .
ایران کشور ثروتمندی است ، اگر جهت سیاست ورزی های داخلی و خارجی درست بود ، اگر رانت ، فساد اقتصادی ، سلطه سرمایه داری سوداگری نبود و اگر نظام بودجه بندی صحیح بود. هرگز الفاظ اقشار حاشیه ای ، آسیب پذیر ، زیر خط فقر ، بالا شهری و پایین شهری به کار نمی رفت . به کار بردن این عبارات همگی حکایت از نابرابری و شکاف عمیق طبقاتی و فقدان عدالت اجتماعی دارد.
کرونا نشان داد که ثروت بدون عدالت اجتماعی نمی تواند منافع کل جامعه و طبقات مرفه را تامین نماید . بحران کرونا بحران سلامت عمومی است . باید به سیاست ها و تصمیمات و قراردادهای اجتماعی روی آورد که منافع همگان را تامین کند . باید بازارهای کار با ثبات و دائمی ایجاد کرد . باید دوراندیشانه ، رفاه همگانی را طرح ریزی کرد . دولت باید مصلحت عمومی را سر لوحه برنامه ها و سیاست گذاری های خود قرار دهد و با ایجاد رفاه عمومی در جهت برقراری عدالت اجتماعی گام بردارد .
کرونا ناتوانی و ناکارآمدی دولت های با سیاست های نئولیبرالی را عیان ساخته است . در این تاریخ با سیاست های ناموثر دولت نئولیبرال ترامپ ، آمریکا ، بالاترین قربانیان بیماری کرونا یی را داشته است . از همین رو انتقاد از نظام نئولیبرالیسم در تمام دنیا مطرح گردیده است .
«نیازمند یک خانه تکانی ذهنی هستیم ، لزوم نوسازی در حکمرانی را باید بیاموزیم و از برخی توهمات در سیاست داخلی و خارجی و نسبت بین آنها رهایی یابیم .» ( به نقل از پیام نوروزی وزیر محترم خارجه)
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید
