تاکنون دانش آکادمیکِ وزرای آموزش و پرورش و رزومه قوی، بدون «شجاعت در رفتار» راه به جایی نبرده است. برای تغییر در آموزش و پرورش، صرفاً، سواد و دانش آکادمیک و حتی افکار شجاعانه کافی نیست، رفتار شجاعانه و جرأت تغییر شرط لازم است. شاهد مثال، وزرایی هستند که "تحولگرایانه" شروع کردند ولی "محافظه کارانه" ادامه دادند و دست آخر خود به فاکتور ضدتوسعه و پیشرفت در آموزش و پرورش تبدیل شدند.
سال هاست سطح تحلیل مسائل آموزش و پرورش در مرحله «مسأله شناسی و تبیین» متوقف شده، باید از درجازدن در مرحله تحلیل و توصیف مساله عبور کنیم. به همین دلیل در فضای عمومی کشور (نه آکادمیک) تحلیل های راهبردی و راه گشا برای اکنونِ آموزش و پرورش کمتر به چشم می خورد.
فقدان رویکرد اجتماعی در سیاستگذاری های آموزشی و ضریب پایین ریسک پذیری مدیریتی در آموزش و پرورش به وضوح قابل مشاهده است و همین دو مؤلفه به "درخودفروماندگیِ" وزارت آموزش و پرورش از حیث کارآمدی انجامیده و از توانِ تأثیرگذاریِ نهاد تربیت را در سپهر عمومی جامعه و خانواده ایرانی کاسته است.
بسیار تعجب آور است که در دهه چهارم انقلاب، هنوز برای کاهش سنّ مدیران و تغییر مدل ارتباطی در این دستگاه بزرگ، متناسب با زبان زمانه، مقاومت وجود دارد. فضای سازمانی وزارت آموزش و پرورش را باید برای ورود مدیرانی با اندیشه های پویا و جسور و عبور از سبک های کلیشه ای فراهم کرد. مدیران و کارشناسانی که قدرت اتصال آموزش و پرورش را به حوزه عمومی دارند.
باید از اصرار بر تداوم سبک های مدیریت ناتوان پرور دست کشید و این دست کشیدن، قدرت ریسک بالا و نهراسیدن از هزینه هایِ تغییر عادت را می طلبد.
از سویی، اخیراً به موازات معرفی وزیر پیشنهادی از سوی رییس جمهور، نقدها و نظراتی مطرح می شود که در کنار وزین بودن برخی از این تحلیل ها اما یک نکته در بعضی دیگر مغفول مانده و آن صراحت لهجه برخی منتقدانی هست که در دوره های گذشته، خبری از نقادی نویسی این نویسندگان نبود و نهایتِ موضعی که در برابر تمام شتابزدگی ها و کژکارکردی های وزرای وقت داشتند، «سکوت» بود.
اما و صد البته؛
توانِ پیشگیری از تبدیل فضای سازمانی آموزش و پرورش به سازمان رأی جناحین، و پافشاری بر انتصابات بر مدار شایستگی های حرفه ای و تخصصی و همچنین پرهیز از انتصابات دامادمحور، فرزندمدار و یا باجناق گرایی و امثالهم را می توان از جمله اولویت های فوریتی برای بهبود وضعیت دستگاه آموزش و پرورش دانست.
همه این ها، شرطِ ضروریِ بالا بودن ضریب ریسک پذیری و شجاعت در رفتار را در کنار سواد و تجربه سیستمی وزیری مطلوب برای آموزش و پرورش نشان می دهد. وزیری که مشورت کند و پایِ تحول بایستد.
کانال تربیت و توسعه
