گروه گزارش/
با وجود آن که 13 مهر مصادف با « روز جهانی معلم » انتظار می رفت مدیران وزارت آموزش و پرورش و به ویژه سرپرست این وزارتخانه حداقل به معلمان تبریکی بگویند اما به جز تعداد بسیار معدودی ، بقیه در مورد این مناسبت " سکوت " اختیار کردند .
دلیل و یا دلایل این بی تفاوتی مشخص نیست اما در سایر مناسبت ها که بعضا چندان ارتباطی با هم آموزش و پرورش ندارند این مدیران سنگ تمام می گذارند .
جالب است بدانیم که هم زمان با این روز سرپرست وزارت معارف افغانستان، محترم شیخ الحدیث مولوی نورالله (منیر) این مناسبت را به تمامی معلمین جهان به خصوص معلمین افغانستان تبریک گفت و پیامی در این رابطه صادر کرد .
در نخستین روز از « هفته نیروی انتظامی » ، « علیرضا کاظمی » سرپرست وزارت آموزش و پرورش با جمعی از پرسنل نیروی انتظامی دیدار کرد .
کاظمی می گوید : ( این جا )
« یکی از موفقیت های انقلاب اسلامی، تغییر نگرش مردم نسبت به پلیس است و این موفقیت مرهون رفتارها، منش ها و سلوک ارزشی نیروهای خدوم انتظامی در مواجهه با مردم است.
تغییر نگرش مردم نسبت به نیروی انتظامی، یک دستاورد بزرگ است و ناجا امروز پرچمدار امنیت و آرامش در جامعه است.
امروز نیروی انتظامی، از یک نهاد انتظامی به یک نهاد اجتماعی و فرهنگی تبدیل شده است و ملجأ و پناهگاه مظلومان و ستمدیدگان در شرایط سخت و دشوار است. » آیا جامعه ایران هنوز فهم روشن و مشخصی از نظام آموزش و پرورش و کارکردهای درست آن دارد و یا آن را همچون سازمانی برای مبارزه با بی سوادی تصور می کند ؟
« صدای معلم » در این جا قصد نقد عملکرد نیروی انتظامی را ندارد اما از سرپرست وزارت آموزش و پرورش این پرسش را مطرح می کند که از کجا و بر اساس کدام مستندات و شواهد مستقل ، پژوهشی و میدانی عنوان می کند که نگرش مردم به پلیس تغییر کرده است ؟
آیا می توان گفت که رفتارهای پلیس در حال حاضر بیش از آن که جنبه نظامی داشته باشد بر وجه فرهنگی تاکید و تکیه دارد ؟
از این ها گذشته ، چه اشکالی داشت که سرپرست این وزارتخانه در ابتدای سال تحصیلی و به مناسبت روز جهانی معلم با معلمان نشستی برگزار می کرد ، مشکلات و دغدغه های آنان را می شنید و با آنان گفت و گو می کرد ؟
پرسش این رسانه آن است که آیا پس از گذشت بیش از چهار دهه ، نگرش حاکمیت و جامعه نسبت به آموزش و پرورش تغییری کرده است ؟
آیا مقامات و تصمیم گیرندگان به آموزش به عنوان سرمایه انسانی و محور توسعه پایدار می نگرند ؟
آیا واقعا آموزش در برنامه ریزی های کلان در اولویت است و اگر نیست دلیل آن چیست ؟ و مقصر کیست ؟
آیا ساختمان های پلیس و نیروی انتظامی قابل مقایسه با بسیاری از مدارس دولتی و محروم کشور هستند ؟
باید پرسید که چه چیز موجب این حساسیت کم نسبت به سیاست های آموزش و پرورش کشور است؟ ( این جا )
آیا جامعه ایران هنوز فهم روشن و مشخصی از نظام آموزش و پرورش و کارکردهای درست آن دارد و یا آن را همچون سازمانی برای مبارزه با بی سوادی تصور می کند ؟ آیا به معلمی به عنوان یک مهارت حرفه ای و تخصص می نگرد ؟
نقش مدیران این وزارتخانه در تثبیت « این نوع نگاه به آموزش » چه بوده است ؟
پایان گزارش/
