این روزها از گوشه و کنار می‌شنویم که رتبه‌بندی معلمان در آینده نزدیکی اجرایی و از این بابت تغییراتی در وضعیت حقوقی معلمان ایجاد می‌شود. معلمان نیز چون اساتید دانشگاه مفتخر به عناوینی پرزرق و برق و دارای مدارجی چون مربی معلم، استادیار معلم، دانشیار معلم و استاد معلم می‌شوند. در این راستا به مولفه‌هایی چون مدرک تحصیلی، کلاس‌های ضمن خدمت، آزمون‌های سالانه و... هم توجه می‌شود که از مشخصه‌های رتبه‌بندی معلمان است.
بدون تردید توجه به شاخص‌های حرفه‌ای و تخصص‌گرایی عاملی جدی برای پیشرفت علمی و آموزشی است. توجه کردن به انگیزه نیز می‌تواند در پیش برد کار موثر واقع شود اما آیا این طرح منتج به رسیدن به این ملاک‌ها می‌شود؟ آیا مدارک تحصیلی بالا که اخذ آنها نتیجه تعدد دانشگاه‌های پولی بوده است یا کلاس‌های ضمن خدمتی که استانداردهای آموزشی را به همراه ندارد، می‌تواند راهکاری منطقی باشد؟
اگر نگاهی به قبولی‌های دانشگاه فرهنگیان، یا روش‌های جذب معلمان در دولت قبل بیندازیم درمی‌یابیم که آن‌قدر فاکتورهایشان بی قاعده بوده است که با هیچ یک از استانداردهای آموزش نوین همخوانی ندارد!
بر اساس طرح ارائه شده رتبه‌بندی، باید معلم چون دانش‌آموز هرازگاهی در آزمون ادواری شرکت کرده و درصورت قبولی رتبه‌اش اعمال شود. باید پذیرفت که این روش منطقی نیست و اجرای آن انگیزه آموزشی را به‌همراه نخواهد داشت. توجه به پژوهش و تحقیقات نیز یکی دیگر از مولفه‌های کسب رتبه می‌باشد که اجرای عجولانه آن نمی‌تواند اثربخش باشد!
آیا می‌توان از معلمی که افزون بر 20 سال است در ده‌کوره‌ای به آموزش مشغول است و آموزشی کلیشه‌ای و روزمره را دنبال می‌کند انتظار داشت که حالا به دنبال تحقیقات کتابخانه‌ای برود و رغبتی این‌چنینی را در خویش ایجاد نماید؟ آیا می‌توان در چنین موقعیتی انتظار معجزه را از او داشت؟ راستی به چه میزان آموزش و پرورش دغدغه‌های او را از بین برده تا فرصتی مطالعاتی را در او ایجاد نماید که بتواند با طیب خاطر به پژوهش بپردازد؟
بی‌شک توجه به وضعیت معیشتی معلمان خواسته‌ای است که همه همکاران تحقق آن را به انتظار نشسته‌اند، عاملی که دغدغه رئیس‌جمهوری نیز بود، اما اجرای آن با طرح ارائه شده طبعا راهی به سرمنزل مقصود نخواهد داشت!
اگر این دیدگاه پذیرفته شده است که معلم باید از وضعیت اقتصادی خوبی برخوردار باشد، باید سعی شود که اجرای هماهنگ حقوق درمورد آموزش و پرورش نیز محقق شود.
درمورد رتبه‌بندی اما از دید نگارنده، ابتدا باید زمینه‌های تحقق فاکتور‌های موردنظر فراهم شود، یعنی معلم آمادگی کامل برای تحقق آنها را داشته باشد، سپس مولفه‌ها اجرایی شوند. بند و تبصره‌های خاص، زمینه خروج تعداد زیادی از معلمان را به‌همراه نداشته باشد و معلم خوشبین به آن باشد که پیامد این برنامه، رفع دغدغه‌های متعدد اوست.