در ایام تبلیغات انتخابات های مختلف به خصوص انتخابات ریاست جمهوری عرصه ای برای مطرح نمودن مطالبات اقشار مختلف فراهم می شود و هرکدام از این اقشار و صنوف با مقایسه خود با سایر اقشار نسبت به کمبودها و تبعیض های خود حساسیت بیشتری پیدا می کنند.یکی از اقشاری که هم به لحاظ فراوانی و هم به لحاظ اثر گذاری بر انتخابات دارای اهمیت هست قشر فرهنگی یا به عبارتی معلمان هستند.
تجارب تاریخی نشان داده اند فرهنگیان و معلمان توانایی تاسیس یک تشکل بسیار فراگیر برای ورود به کارزار های انتخاباتی و کسب قدرت و تشکیل فراکسیونی متحد در مجلس یا تشکیل دولت را ندارند .
حتی این توانایی را هم ندارند که به صورت منسجم ، متحد و فراگیر پیگیر مطالبات خود از مجلس و دولت باشند ؛ چه رسد به تشکیل فراکسیون در مجلس یا دولت.
علت آن هم تقریبا واضح است زیرا اکثریت مطلق فرهنگیان یا غیر سیاسی هستند یا انگیزه های جدی برای کار سیاسی را ندارند.
اقلیتی هم که به دنبال مسائل سیاسی هستند، قبل از اینکه هویت خود را به عنوان یک فرهنگی سیاسی تعریف کنند، هویت خود را در یکی از جریانات اصلی سیاسی کشور تعریف می کنند و در جهت گیری و شعارهای کلی و اهداف کلان سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی تابع تصمیمات اردوگاه کلان سیاسی متعلق به آن هستند.
بنابراین در ایام انتخابات گرچه صدا هایی مبنی بر اتحاد بین معلمان و اینکه ما چرا برای خودمان لیست شورای شهر و مجلس نمی دهیم یا کاندیدای ریاست‌جمهوری معرفی نمی کنیم، بلند می شود ولی چون مسائل سیاسی و انتخاباتی از قواعد کلان تر جناحی و جریانی پیروی می کند این نوع نگاه و صدا در بین فعالان سیاسی و اجتماعی حرفه ای فرهنگی چندان خریداری ندارد و حتی مورد توجه هم قرار نمی گیرد.
حال با این اوصاف در ایام انتخابات به خصوص انتخابات ریاست جمهوری در کوران تصمیمات یکی از دو جریان اصلی سیاسی کشور قاطبه فرهنگیان جانب یکی از دو جریان را می گیرند و با توجه به اینکه اکثریت فرهنگیان نسبت به تحولات کشور آگاهی نسبی دارند معمولا جانب جریانی را می گیرند که از آزادی، دموکراسی، حقوق شهروندی، قانون مداری، ایجاد فرصت برابر برای شهروندان و…. دفاع می‌کنند و شعار های مرتبط با آنها را مطرح می‌کند.
مهمترین عاملی که به دفاع فرهنگیان از دولت ها و مجالسی با رویکرد تحول خواهی و تحول گرایی در راه توسعه همه جانبه، متوازن و پایدار آسیب می زند فشار اقتصادی به این قشر است.
گاهی این فشار آن چنان زیاد است که نسبت به اهداف و آرمان های مذکور بی تفاوت می شود و در دام شعارهای عوام فریبانه و پوپولیستی می افتد که با لعاب جذاب عدالت و برابری در توزیع ثروت بیان می شود.
لذا به نظر نگارنده فرهنگیان محترم ضمن اینکه می بایست به روندها، تصمیمات، عملکردهای نامناسب دولت و مجلس انتقاد نمایند و به صورت جدی پیگیر مطالبات خود باشند و دچار رودربایستی با هیچ جریان و جناح سیاسی قرار نگیرند ولی هوشمندانه مراقب جریاناتی باشند که با شعارهای عوام فریبانه و جذاب در صدد ناامید کردن این قشر در دفاع از دولت ها و مجالسی هستند که آهسته در راه آزادی های مدنی و سیاسی قانونی و همچنین اتخاذ تصمیمات و برنامه‌ریزی عقل مدارانه در حوزه اقتصاد و فرهنگ حرکت می کنند.