آموزش ایست! معیشت نیست !
آیا راه قانونی برای یک تجمع صنفی وجود دارد؟
افزایش حقوق تا سقف سه میلیون تومان رویایی شدنی است؟
آیا مجلس به افزایش حقوق پنجاه درصدی این قشر از کارمندان دولتی تن می دهد؟
وقتی اقشار جامعه ؛ معلمین و وزارتخانه ی آموزش و پرورش را دائم التعطیل می خوانند٬
چه راه کاری برای برون رفت از این دیدگاه و دیدگاه هایی این چنینی وجود دارد؟
این روزها وقتی فانی دغدغه ی « ایست ، آب نیست» دارد ٬آیا معیشت فرهنگیان در دستور کارش قرار دارد؟ اصولا به خواسته های فرهنگیان می اندیشد؟
و چندین سوالات این چنینی دغدغه ی فرهنگیانی است که امروز در فضای مجازی به تعامل نشسته اند و گاه دل نوشته هایی با همین مضامین در روزنامه ها و سایت ها درج می کنند ؛ گویا کسی فرهنگیان این مرزو بوم را جدی نمی گیرد تا بخواهد زحمت پاسخ گویی به خود دهد .
این روزها مجلس بیشتر از همیشه دغدغه دارد و فرصتی برای اندیشیدن به خواست برحق فرهنگیان جامعه ندارد !
این روزها فرهنگیان می پرسند برای پیگیری مطالبات خویش از طرق قانونی باید از طریق کدام مرجع قانونی وارد عمل شد ؟ چرا کانون صنفی معلمان ایران اجازه ی فعالیت ندارد ، آیا اصولا این تشکل وجه ی قانونی دارد؟
نظر به اینکه این روزها از گوشه و کنار ایران شاهد ضرب و جرح ٬هتک حرمت فرهنگیان در محیط کار هستیم ، آیا مراجع قانونی این موارد را دنبال می کنند ؟ چرا در رسانه ی ملی انعکاسی از آن نیست ؟
جناب آقای وزیر
آیا برگزاری همایش «ایست! آب نیست » مهم تر از رسیدگی به مصائب فرهنگیانی است که ماه هاست نامه می نویسند و پاسخی به آنان داده نمی شود ؟
چرا دولت و مجلس یک بار برای همیشه به دغدغه های این بخش گسترده ی جامعه رسیدگی نمی کنند ؟
جناب وزیر
این قلم دیگر توان نوشتن ندارد .خسته است از سوالات بی جواب ٬ تبعیض های بی حساب و...این درحالی است که سوابق کاری٬ مدرک دانشگاهی در این وزارتخانه خریدار ندارد و روابط بیش از ضوابط در این وزارتخانه حلال مشکلات است .
گویی این باغ میوه اش کال است و نارس و امید باروری از آن گرفته شده است. گوشه ی این باغ دور از چشم باغبان٬ گیاهان هرزه رشد کرده اند. جنگل وار می تازند و هیچ تبری یارای بریدن شان نیست.
یکی می گوید تحصن کنیم ، آن دیگری می گوید مرثیه خوانی کنیم ، دیگری می گوید کبکم خروس می خواند ؛ چنان که گویی وعده ای شنیده است .
برخی دیگر می گویند: این ته مانده ی بارخدمتی را چگونه زمین بگذاریم ، آیا می رسد روزی که غم نان و غم نام غصه ی شبانه مان نباشد ؟
و امروز می شنویم جمعی از فرهنگیان خواهان برگزاری گردهمایی با حضور مسئولین ذیربط هستند تا با هم اندیشی و طرح خواسته های خود ٬ بتوانند به دغدغه های چندین ساله ی خود پایان دهند.
و همگان می دانیم در جامعه ای که " فرهنگ پرسش گری " حاکم است ، هر روز امید بهبود اوضاع بیش تر می شود .
در چنین جوامعی هم اندیشی اولین قدم برای رسیدن به خواسته هاست ؛ حال اگر توان پرسش گری از جامعه گرفته شود شایعه سازان مجال می یابند و با ترسیم دورنمایی دور از واقع فضایی مأیوسانه می آفرینند.
هرچند ما همچنان در انتظار بارقه های دولت تدبیر و امید هستیم تا با درایت دستان سبزشان خزان این باغ روی بهار ببیند .
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید
( مطالب منتشر شده ، نظر این پایگاه خبری - تحلیلی نبوده و انتشار آن ها به معنای تایید این مطالب نیست .)