در موضوع بود یا نبود دانشگاه فرهنگیان نظرات مختلفی مطرح می شود.
سه عنوان که اکثریت نظرات را درون خود می پذیرد: گروه مخالف، گروه میانه و گروه موافق هستند.
گروه مخالف ؛ مخالفت خود را نسبت به مخارج و هزینه های این دانشگاه و تحمیل آن بر آموزش و پرورش، بودجه کشور و ناکارآمدی علمی این دانشگاه اعلام می کنند.
گروه میانه ؛ گاها این دانشگاه را مانند فضای آموزشی محدود در نظر می گیرند و گاهی پویایی بیشتر از هر نظر را مد نظر قرار می دهند و انتقاد ها را به دلیل رشد این دانشگاه بیان می کنند و در وجود داشتن این دانشگاه نظر گاهی نظر منفی و گاهی مثبت دارند.
گروه موافق نیز ضرورت وجود دانشگاه فرهنگیان را تایید و فرایند فعلی حاکم بر این دانشگاه را صحیح و قابل قبول می دانند.
اما اگر واقع بینانه به موضوع پرداخته شود، می توانیم به جرات بیان کنیم که داشتن نیروی انسانی مورد نیاز یک سازمان فضایی را می طلبد که آموزش ها و مهارت ها به طور حرفه ای و خاص در آن فضا مورد توجه قرارگیرد و خروجی نیروی انسانی متخصص و با مهارت برای آن سازمان باشد.
به عنوان مثال می توان به دانشگاه های صدا و سیما و علوم قضایی اشاره داشت که با بورسیه کردن افراد جذب شده نیروی مورد نیاز سازمان خود را تامین می‌کنند.
بنابراین نظرات مخالف در رابطه با دانشگاه فرهنگیان که با هدف تربیت و آموزش نیروی مورد نیاز نظام آموزش و پرورش تاسیس شده است، چندان دور از ذهن نیست و دیگر سازمان ها و حتی کشورهای پیشرفته و به اصطلاح جهان اول دنیا برای خود نیازی ضروری می دانند چراکه موضوع هزینه در مقابل دستاورد های بلند مدت و مفید قرار نمی گیرد.
نظرات کاملا موافق نیز به دلیل آنست که ضرورت وجود دانشگاه فرهنگیان به اثبات رسیده است و همین روند فعلی را برای رسیدن به اهداف نظام آموزش و پرورش مطلوب می دانند.
اما در دیدگاه میانه، گاهی نظرات بسیار تندی به روند فعلی این دانشگاه وارد می شد که عدم وجود دانشگاه فرهنگیان به اثبات می رسد و گاهی نظرات انتقادی بر پایه وجود دانشگاه فرهنگیان اما با ملاحظات دیگر بیان می شود.
قابل توجه است که هیچ سازمان، نهاد، ارگان و اداره ای وجود ندارد که کاملا دارای نقاط مثبت و بدون نقاط ضعف باشد بنابراین اگر چنانچه دیدگاه میانه را بپذیریم، شرایط بحث و گفت و گو در جهت رشد و توسعه این دانشگاه بیشتر فراهم خواهد شد.
اصولاً براساس تجربه های متعدد در حوزه های مختلف جامعه، زمانی یک موضوع به بلوغ و حد مطلوب خود می رسد که انتقادات سازنده در مرحله اول مطرح شوند و سپس بر اساس انتقادات، کارگروه ها یا اجتماعات صاحب نظران آن حوزه برای حل و رفع مشکلات و انتقادات به ایده پردازی و بررسی ایده های مختلف بپردازند.
با این مقدمه، ضروری است که باور کنیم نقش صاحب نظران و متخصصانی که سال ها در متن و درون سازمان آموزش و پرورش با کوله باری از تجربه و اندوخته نسبت به روند فعلی انتقاداتی را مطرح می سازند و متاسفانه مسئولین ذی ربط به دلیل عدم وجود یک رابطه و بستر ارتباطی یا دیگر دلایل به این نوع از انتقادات توجهی نمی کنند.
مگر می شود دلیل مشکلات یک دانشگاه یا سازمان را عریض و طویل بودن آن دانست؟ پس ما یعنی معنای ظرفیت های مختلف این وزارتخانه، ادارات و مدیریت ها را متوجه نشده ایم.
یک وزارتخانه بایستی چنان از انعطاف و روش مدیریتی شایسته ای برخوردار باشد که تمام ابعاد و جنبه های خود را منطبق با اصول علمی در جهت اهداف و رضایت، پیش ببرد و این روش را به تمام ادارات مربوط به خود در سلسله مراتب پایین تر منتقل کند.
اما اگر فرایند به نحوی باشد که ایده ها و نگرش های جدید در حد بیان باقی بماند و مشکلات ، انتقادات و ظرفیت ها نادیده گرفته شوند ؛ انتظار پیشرفت در حوزه آموزش و پرورش و تمام سازمان های مربوطه به فراموشی سپرده می شود.
امید است وزیر محترم آموزش و پرورش دولت چهاردهم، رویکردی را دنبال کنند که انتقاد معلم شریف و محترم یک روستا و یک دانشجو معلم هم نادیده گرفته نشود و وزارتخانه در جهت یافتن راهکار حل آن مشکل، اهتمام ورزد.
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید
