هفته معلم امسال هم گذشت . البته امسال هفته ی معلم با سال های دیگر قدری متفاوت بود . چرا که در ماه ها وهفته های اخیر اجتماعات اعتراضی همکاران فرهنگی هففته ی معلم را نسبت به سال های گذشته متفاوت کرده بود .
در سال های گذشته در مراسمی که معمولا ادارات یا مدارس برای بزرگ داشت مقام معلم برگزار می کردند با تعارفات و تعریف و تمجید از مقام معلم همراه بود و موضوع دیگری مطرح نمی شد . ولی در امسال با توجه به تجمعات اخیر سخنرانان اشاره ای هم به این تجمعات می کردند و سعی می کردند این اعتراضات را به رسمیت بشناسند و بعضا دعوت به پایان یافتن این تجمعات داشتند و ابراز می کردند که ما و دیگر مسئولین خواسته های شما را شنیده ایم و دیگر لزومی ندارد که این تجمعات ادامه داشته باشد و ممکن است دشمن سوء استفاده کند .
حال سوال این است ما فرهنگیان اعم از معلمان و مسئولین اداری و ستادی چه مسئولیتی داریم ؟ آیا با هر شرایطی باید کنار بیاییم و روز را به شب برسانیم ؟ آیا اگر شرایط موجود را نامطلوب یافتیم نباید اعتراض کنیم ؟ آیا اگر دیدیدم حقوق و مزایای مان کفاف خرج و دخل مان را نمی دهد باز بگوییم روزی مان همین قدر است ؟ اگر نقص در امکانات مدارس مشاهده کردیم بگوییم به ما مربوط نیست ؟ اگر قوانین آموزشی را ناقص یافتیم بگوییم مسئولش کس دیگری است ؟ یا صرفا به نوشتن یک نامه به مقامات مسئول بسنده کنیم؟ آیا کسی به این نامه ها ترتیب اثر داده و می دهد ؟
ما فرهنگیان نسبت به خود و خانواده خود و جامعه و نسل آتی مسئولیم و این مسئولیت سنگین بر دوش ماست . اینکه آموزش و پرورش نسل آینده بر عهده ماست یک تعارف نیست ، یک واقعیت است. حال با توجه به این موضوع ما موظفیم نسبت به کمبودها و نواقصی که مشاهده می شود اعتراض کنیم . سکوت ما خیانت به نسل آینده خواهد بود و در آینده جوابی برای پرسش های فرزندان مان نداریم.
یکی از مشکلاتی که در آموزش و پرورش وجود دارد نقص در نظام پرداخت حقوق و مزایا می باشد که همکاران را ناراضی کرده است ؛ حقوق و مزایایی که پرداخت می شود با توجه به هزینه های زندگی تناسب ندارد و از خط فقر تعیین شده توسط بانک مرکزی کمتر می باشد . در حالی که کشور ما کشور فقیری نیست و بسیاری از سازمان ها و ادارات دیگر از حقوق و مزایای بهتری برخوردارند و این مسئله برای همکاران پذیرفتنی نیست .
همچنین از دیگر مشکلاتی که در آموزش و پرورش وجود دارد کم بودن سرانه ی مدارس است که مدیران مدارس ناچارند با کمک هایی که از والدین یا افراد خیر دریافت می کنند چرخ مدارس را بچرخانند . در بسیاری از موارد به دلیل کمبود بودجه مدارس از زیبایی و شادابی لازم برخوردار نیستند و دانش آموز و معلم از حضور در چنین محیط هایی لذت نمی برد .
قوانین آموزشی نیز دارای اشکالات بسیاری است .تراکم کلاس ها علی الخصوص در مقطع ابتدایی ،کم بودن ساعت درس ریاضی و خواندن و نوشتن در سال های اول و دوم ابتایی باعث می شود آموزش های پایه با کیفیت لازم انجام نگیرد و در سال های بالاتر این معضل به شدت خودنمایی کند . نظام ارزشیابی دانش آموزان نیز در سال های اخیر دچار مشکلاتی شده است از جمله برداشته شدن مردودی و امتحانات نهایی در پایه های ششم و نهم ، که این موضوع به جای اینکه از افت تحصیلی بکاهد خود باعث افت کیفی آموزش شده است که واقعا باید در این زمینه تجدید نظر شود .
از دیگر معضلاتی که وجود دارد توسعه روز افزون مدارس غیردولتی باهزینه های بالا برای دانش آموزان است و اخیرا هم اشاره شده است برای حل مشکلات مالی آموزش و پرورش قرار است مدارس غیر انتفاعی توسعه یابند . با توجه به صراحت قانون اساسی در آموزش رایگان باید از توسعه کمی مدارس غیر دولتی جلوگیری شود . دولت به تجهیز مدارس دولتی اهتمام بیشتر ورزد .
امید که معلمان با وقوف بر مسئولیت های خویش ، نقشی فعالانه و مسئولانه داشته باشند .
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید