اینکه بگوییم نمایندگان مجلس برای انتصابات قومی قبیله ای به آموزش و پرورش فشار می آورند سخن درست اما ناتمامی است. دخالت نمایندگان حرف تازه ای نیست و بارها از سوی منتقدان بیان شده است. اما این حرف ناتمام است زیرا دو نکته در این گزاره ناگفته مانده است.
نکته اول این است که دخالت احزابی مانند اعتدال و توسعه و مجمع فرهنگیان و... و افراد ذی نفوذ غیر از نمایندگان مجلس ، مانند رییس سازمان برنامه (نوبخت ) ، استانداران ، امامان جمعه و جماعت و حوزه های علمیه و مراجع تقلید و برخی نهادهای امنیتی در عزل و نصب ها ناگفته مانده است.
نکته دوم این است که مکانیسمِ اعمال و اثرگذاری این فشارها بیان نشده است.آنها که نمی توانند مدیری را عزل یا نصب کنند. کانال اعمال فشار شخص وزیر است. وزیر در مقابل فشارها و توصیه ها برای عزل و نصب ها ، تمکین می کند و همین تسلیم شدن ها ، دخالت ها را افزون تر و اشتهای مداخله گران را زیادتر می کند.
گاهی حرفهایی زده می شود که آدم شک می کند که ممکن است برای پرت کردن حواس مخاطب از مسایل مهمتر باشد. این روزها دو نمونه از دخالت یک نهاد و یک شخص در امور آموزش و پرورش مطرح شده است . اول اینکه آیت الله جعفر سبحانی حذف تکلیف شب بچه ها خلاف شرع اعلام کرده است.
دوم اینکه بر اساس اخبار موثق یک نهاد امنیتی سه ماه پیش از وزیر خواستار استعفا (نه برکناری ) نجات بهرامی معاون رسانه ای روابط عمومی وزارت آموزش و پرورش می شود.
وزیر به جای دفاع از مدیرش به آقای بهرامی پیام می دهد که: " استعفا بده و از جلو چشم دور شو وگرنه فلان نهاد تو را بازداشت می کند. "این عمل وزیر از نظر اخلاقی ، قانونی و اداری مردود و بزدلانه است.
نهاد امنیتی حق ندارد به یک وزیر پیغام بدهد که مدیر تو یا استعفا بدهد یا او را می گیریم. وزیر باید از کارکنان خود در چهارچوب قانون دفاع کند. انتقال این پیام از جانب وزیر هم ذلیلانه و خلاف عزت بوده است.
آقای بهرامی که به بی گناهی خودش اطمینان دارد می گوید : " من کاری نکرده ام که استعفا بدهم . شما اگر لازم می دانید من را طبق روال اداری برکنار کنید ."
مدتی می گذرد و این تصور پیش می آید که وزیر بلوف زده است. چگونه یک انسان می تواند به حق نگران دخالت وکلای مجلس در عزل و نصب مدیران باشد اما داخل ستاد وزارتخانه و بیخ گوش خودش ، ظلم به نجات بهرامی را نبیند؟
ناگهان ، نهاد امنیتی ، آقای نجات بهرامی را بازداشت و به اوین منتقل می کند.بعد از شش روز او را آزاد می کنند. وزیر او را به مرخصی می فرستد و حالا تحت فشار وزیر است که به مدرسه برگردد.
در واقع وزیر برای وادار کردن یک مدیر خود که هیچ گونه تخلفی نداشته با یک نهاد امنیتی دست به یکی می کند. این کار یعنی استفاده از تهدید و اعمال زور توسط یک نهاد خارج از آموزش و پرورش به عاملیت شخص وزیر.
این تحلیل در بین مدیران ستادی وجود دارد که کل ماجراساخته و پرداخته دفتر وزیر و تیم رسانه ای موازی بوده است که حضور فردی مستقل در معاونت رسانه ای وزارتخانه را مزاحم کارهای باندی خود می دیده اند و با گزارش های دروغ به نهادهای امنیتی زمینه پرونده سازی و بازداشت آقای بهرامی را فراهم کرده اند.
چگونه یک انسان می تواند به حق نگران دخالت وکلای مجلس در عزل و نصب مدیران باشد اما داخل ستاد وزارتخانه و بیخ گوش خودش ، ظلم به نجات بهرامی را نبیند؟
کمی غیرت وجربزه هم خوب است. کمترین تقاضا ابقای آقای بهرامی در سمت معاون رسانه ای است . اگر تخلفی کرده پرونده اش را به هیات رسیدگی به تخلفات اداری بفرستید.
