جواد حیدریان روزنامه نگار و فعال محیط زیست در رشته توئیتی نوشت :
سال ۹۶ همراه ده دانشمند و مقام محیط‌زیستی و آب‌وهوایی اهل استرالیا از طریق ستاد احیای دریاچه ارومیه چند روز تمامی ورودی‌های دریاچه را از نزدیک دیدیم و آنها دلایل متعدد خشکی دریاچه را بررسی کردند.
بی‌اغراق در هر مسیر آبی شاهد تخلف مدیران محلی، کشاورزان و باغداران بودیم . از کشت پیاز و آبیاری غرق‌آبی آن با چاه لب‌شور دقیقا همزمان با ممنوعیت کاشت درست در ساحل غربی دریاچه تا رها نکردن آب در همه ورودی‌ها.
مطلقا همه ورودی‌ها آب را می‌دزدیدند. چند جا از طریق نم و پاشیدن تازه آب می‌فهمیدیم دو سه دقیقه قبل از ورود ما مثلا آب را رها کرده‌اند.
استرالیایی‌ها به واسطه تجربه موفق و بیست ساله در احیای رودخانه بزرگ ماری‌دارلینگ که شباهت زیادی به ایران دارد، دعوت شده بودند.
آنها از این حجم تخلف و تقلب حیرت زده بودند که چطور مقامات محلی و ملی به هم اعتماد نداشتند و چرا کشاورزان قانع نیستند که تعهدات خود را عملی کنند ؟
استرالیایی‌ها راهکار اصلی را علاوه بر دریافت حق‌آبه از طریق سدهای ۱۸ گانه حوضه آبریز، توقف مطالعات سد جدید، ممنوعیت کشت محصولات آب‌بر، توقف کشاورزی و باغداری سنتی و سازگاری سبک زندگی و کشت و ...با خشکسالی و تغییرات اقلیمی می‌دانستند.
در نهایت آنها مطمئن بودند که اراده‌ای برای احیا در منطقه وجود ندارد و منافع کوتاه مدت بر منافع بلندمدت اولویت دارد.
آخرین روز رئیس سازمان هواشناسی استرالیا کباب بناب را زیر سایه درختان سیب حاشیه دریاچه تفتیده و نمک شده گاز زد و درازکش به دوستانش گفت؛
Iran is paradise و خوابید.
