به گزارش گروه آموزش و پرورش خبرگزاری فارس ، محمدابراهیم محمدی مشاور رسانه و ارتباطات رئیس سازمان پژوهش و برنامه‌ریزی آموزشی، یادداشتی تحت عنوان «برای حذف فاصله صف و ستاد همه باید معلم باشند؟» در اختیار این خبرگزاری قرار داده است:
همه تلاش‌هایی که در آموزش و پرورش صورت می‌پذیرد معطوف به مدرسه و دانش‌آموز است.
اگر دانش‌آموز از برنامه‌ها و محتوای‌های تولید شده سود ببرد و برآیند آن در شناخت و رفتارشان محسوس شود، این هزینه با فایده تناسب داشته و به‌تبع کارنامه مقبولی در پیشگاه قدرشناسانه ملت و پاداش بی حساب الهی نصیب کارگزاران خواهد شد.
یکی از راه‌های رسیدن به بهره‌وری در برنامه‌ریزی‌ها، تولیدات و فعالیت‌ها، ارتباط مدیران و کارشناسان با فضای مدرسه و کلاس است.
هرچه فاصله کلاس و مدرسه با فضای تصمیم‌گیری‌های ستادی کمتر و رابطه کارشناسان و مدیران با کلاس و کتاب و فضای دانشآموزی صمیمانه‌تر شود، موفقیت برنامه‌ریزی‌ها وبه‌تبع هزینه‌های مرتبط با اثربخشی بیشتر خواهد بود.
پیوسته‌سازی ارتباط مدیران و کارشناسان وزارتی و حتی استانی به تناسب مأموریت و رسته کاری با جامعه هدف در مدرسه مدلی قابل دفاع در پویاسازی برنامه‌ریزی‌ها و تولید بخشنامه‌ها و.. می‌باشد.
چه نیکوست برای کارشناسان، مدیران و حتی مقامات ارشد در آموزش و پرورش همانند اعضای هیأت علمی دانشگاه که کلاس رفتن را در هر موقعیت و جایگاه اداری و اجرایی برای خود افتخار و امتیاز می‌دانند، حضور در کلاس درس و فضای مدرسه نیز برای ایشان نیز افتخار و شایسته مباهات شود.
بهتر است کارشناسان و کادر ستادی رفتن به کلاس‌های درس آموزشگاهی را برای خود یک افتخار، توفیق و شایستگی بدانند؛ مگر قرار نیست معلمی برتر از هر مقام و جایگاه دیگری باشد؟ مگر دبیری و معلمی هم‌سنگ وزیری نیست؟
پس چرا فاصله ما کارگزاران، برنامه‌ریزان و مؤلفان کتب درسی با کلاس و کتاب زیاد است و چرا ارتباط مقامات دست اندرکار مسائل آموزشی و تربیتی دانشآموزی با فضاهای جدی دانشآموزی با بی‌مهری همراه است؟
کدام مدیر که برای حوزه‌های دانشآموزی سالیانه ده‌ها نسخه بخشنامه تجویز می‌کند و درباب مسایل تربیتی یک تنه ساعت‌ها سخنرانی می‌کند در دبیرستان‌های پسرانه کلاس و برنامه آموزشی و تربیتی دارد؟ مسئولان آموزش و پرورش در شکل خوشبینانه در دانشگاه کلاس دارند یا در مدارسی که خود مسئول وکارگزار آن هستند؟
چرا برخی از کلاس و مواجهه با دانش‌آموز هراس دارند و با وجود مسئولیت‌های آموزشی در مقاطع مختلف و به‌ویژه ابتدایی، از رفتن به کلاس درس و ارتباط جدی و بدون تکلف با دانش‌آموزان احساس خوبی پیدا نمی‌کنند و برخلاف شعارها و مسئولیت دانشآموزی به کلاس‌های دانشگاهی خود افتخار می‌کنند !
مگر می شود بدون ارتباط پیوسته با دانش‌آموز و کلاس و مدرسه، تولید محتوا و برنامه آموزشی و تربیتی داشت.
به یقین اگر با همت وزیر محترم و معاونان وزارتی و مدیران‌کل استان‌ها طرح کلاس کارشناسان و مدیران حداقل هفته‌ای 2 ساعت کلید بخورد، اتفاقات مبارک و دور از انتظاری رخ خواهد داد؛ این اقدام افزون بر آشنایی جبری با واقعیت‌های موجود آموزشی و تربیتی مدارس و شناخت نیازها و دغدغه‌ها، روحیه اعتماد و خودباوری را در جامعه معلمی که دیروقتی است به‌خاطر برخی بی تدبیری‌های عمدتاً عاطفی و انسانی آسیب دیده است، ترمیم و تقویت خواهد کرد و مناسبات صف و ستاد را به نفع نظام تربیتی و آموزشی اصلاح خواهد نمود.
پیشنهاد به وزیر آموزش و پرورش این است که خود و معاونان و مدیران ستادی و استانی را در قالب هفته‌ای یک روز برای آموزش به حضور در کلاس درس موظف کند و از بهترین «معلم‌مدیران» تقدیر به‌عمل آورد.
با این اقدام اثبات می‌کرد قلب آموزش و پرورش، معلم است و همه کسانی که برای نظام تعلیم و تربیت می‌اندیشند و برنامه‌ریزی می‌کنند باید معلم باشند و معلم بمانند.
اثبات می کرد برای آموزش و پرورش معلمی در کلاس ابتدایی یک افتخار است و وزیر برای اینکه هر هفته به یک کلاس ابتدایی برود افتخار می‌کند.
انتهای پیام/