دست نوشته بانو توران میرهادی در کتاب گفت‌و‌گو با زمان :
نسل ما آرام‌آرام خداحافظی می‌کند و به دیار باقی می‌رود.
مرتضی زربخت، حسن مرندی، صابری فومنی، شاملو، اخوان ثالث، بیرشک و ...
و حال خانم مافی، معصومه سهراب
ما که بودیم و چه کردیم؟
ما فرزندان انقلابیون مشروطیت و آغازگران سازندگی ایران بودیم.
این نسل ماست.
نامش را گذاشته‌ام نسل خدمت بی‌شائبه، بدون انتظار. نسلی که عاشقانه ایران و ایرانی را دوست دارد و پایداری و کار فرهنگی را از مردمش آموخته است.
این نسل را دوست داریم؟
چگونه دوست داشتن؟
اگر واقعاً دوست داریم یک بار دیگر مرحله‌ای از تاریخ کشورمان را مرور کنیم، ببینیم، بسنجیم و تغییر جهت‌ها را درک کنیم و در جهت آرمان‌های نسلی که دوست داریم قدم برداریم.
موفقیت فردی را به موفقیت جمعی تبدیل کنیم.
فرهنگ خودی را درست بشناسیم و ارزش جهانی آن را درست درک کنیم.
به‌جای من، ما را بگذاریم.
آنچه را که در کار و تلاش عزیزان ما ساخته‌اند حفظ کنیم و پیش ببریم.
نگرش عمیق جمعی را جایگزین نگرش سطحی و مادی کنیم.
