ماراتن انتخاب وزیر و حواشی آن به نحو چندش آوری تفرقه انگیز بود.
در دو ماه گذشته وضعیت اسفناکی را تجربه نمودیم.
ما تقریبا سر هر چیری بی رحمانه به هم پریدیم و نشان دادیم اختلافات مان مدنی نیستند ؛ هیچ کس دیگری را به رسمیت نشناخت و حقی برایش قائل نشد .
احترام ؛ غایب اصلی این صحنه ها بود و شاید بتوان گفت سیاست ورزی ما دست کمی از جنگ نداشت.
انکار این حقیقت که امروزه اختلافات در میان ما تا حد غیر معمول تشدید شده ، کاری است احمقانه!
برخی با تمثیل کوه بخی که قسمت اعظمش زیر آب پنهان است بر این باورند که اختلافات عمیق تر و ریشه دارتر از آنی است که این روزها شاهد آن بوده و هستیم.
شاید ریشه این شکاف در یک اختلاف عمیق و ناپیداتر بین دو جهان شخصیتی و خود پنداری توهمی- تخاصمی نهفته است.
این روزها رورهای غریبی است، چیزهایی دارد مد می شود که چند سال بعد مایه مباهات کسی نیست.
بعضی از ما به نفهمیدنمان می نازیم!
انسانهایی شده ایم که قلم به دست داربم ولی در هاله ای از انواع مواد آرایشی که صورتمان را پوشانده (شما بخوانید ذهنمان را) لبخند می زنیم و می گوییم :
من نمی فهمم!
من نمی فهمم ولی عوضش احساس مسئولیت هم نمی کنم!
در این اوضاع بلبشوی هرج و مرج گونه، گاهی دلم برای زمانی که زبان ها بسته و قلم ها شکسته بود، تنگ می شود!
آیا بد نیست بعدها بفهمیم که در دورانی زندگی می کردیم که در آن نفهمیدن مایه مباهات بود !
با تمام این نکات مایوس کننده، نا امیدی کفر است و ما راهی به جز تداوم گفت وگو نداریم .
وریر منتخب و تیم همراهش بایستی فضایی ایجاد کنند برای یک بحث جدی و عمومی .
یافتن مبنای مشترک بین نظرات مختلف، تلاشی مضاعف را طلب می کند.
این تلاش مبارک بدون گفت وگو ممکن نیست ؛ رکن کنشگری، مشارکت و گفت و گوست.
چه با موافقان ، چه با مخالفان وچه با هر کس دیگر.
ما دچار اختلال ارتباطی شده ایم.
گوشهایمان را برای شنیدن تقوبت و صبوری را تجربه نماییم.
باشد که گره از مشکلی بگشاییم.
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید